Wanneer kun je jezelf een échte dierenvriend noemen?

Vroeger schreef je op de achterkant van de envelop, in de tijd dat er nog brieven werden geschreven, onder je naam en adres ten overvloede ook weleens: Nederland. Europa. Wereld. Melkwegstelsel. Heelal. Je verruimde daarmee je blik. Niet alleen keek je verder dan je eigen straat en stad, maar je leerde jezelf ook om door te denken. Soms gaf het inzicht, maar het kon ook gekmakend zijn, omdat er op die manier nooit een einde kwam aan je gedachten. Je hoofd kon een universum worden zo groot als de oneindigheid.

Nu, in datzelfde gekmakende universum ben ik beland als het gaat om de vraag wanneer je jezelf een dierenvriend kunt noemen.

Wie een echte dierenvriend is eet om te beginnen natuurlijk geen dieren, want je kunt niet van dieren houden en ze tegelijk ook eten. Want dieren eten betekent meewerken aan dierenleed. Een ware dierenvriend eet dus geen vlees, check.

Komt de zuivelindustrie erbij. We gaan dus een stapje verder, de straat uit, de stad in. Ik refereer hierbij even aan de opsomming van zo-even, aan de achterzijde van de envelop. Wie zuivel eet en drinkt houdt geen rekening met de wilde dieren. Melkkoeien worden gevoerd met soja uit het regenwoud, of waar het regenwoud ooit stond voordat het werd platgebrand voor ons vee. Weidevogels verdwijnen. De zeeën worden beroofd van hun krill en ansjovis om kippen mee te voeren die dan weer eieren kunnen leggen voor op onze boterham. Je hoort weleens: no farmers, no food. Maar die farmers voeren vooral hun dieren. Weg met de zuivel dus. Check.

Dan de stad uit het land in. Omdat ik van dieren hou heb ik honden. Niet van de fokker, maar uit het asiel. Er zijn zoveel honden op zoek naar een baas dat je wel gek bent om de fokkerij in stand te houden. Check.

Dan over de grens het land uit denken. Europa in. Ik bevind mij in de dierenwinkel, en sta te twijfelen bij het schap met hondenbrokken: konijn, rund, zalm, hert, lam, kip, eend. Voor welk leed ga ik kiezen? Ik ga op zoek naar informatie over vegetarisch hondenvoer. Ik lees op een forum dat je een dierenmishandelaar bent wanneer je je honden vlees onthoudt. Maar we hadden net besloten dat het eten van vlees sowieso dierenmishandeling is. Via voedingsexperts en dierenartsen kom ik erachter dat een vegetarisch menu voor honden kan, mits goed gebalanceerd. Honden zijn omnivoren, net als mensen. Ik heb geluk: mijn honden zijn gek op hun groentebrokjes. Ze zijn er zelfs van opgeknapt. Allergieën zijn verdwenen. En hun pootafdruk is direct geslonken. Check

Ik ben beland in de volgende denklaag: de wereld. En daarmee de natuur. Honden moeten naar buiten. Poepzakjes, check. Maar waar wij komen, aangelijnd en wel, schrikken wilde dieren op. We verstoren. Ik zie het gebeuren. Ratelende alarmroepen van vogels, opgeschrikte hazen. Reeën. Insecten waar je bijna op trapt. Kikkers en salamanders op het fietspad in het donker tijdens de avondwandeling. Doorredeneren is zolangzamerhand een beetje doordraaien.

Ik ben met mijn denkexperiment inmiddels in het melkwegstelsel beland, want onlangs las ik dat het toedienen van vlooien- en tekenmiddelen aan huisdieren tot ernstige vervuiling leidt van onder meer het oppervlaktewater waar honden in zwemmen. Ook vogels worden ziek omdat ze met vergiftigde haren hun nestjes bouwen, zodat hun kale kuikentjes direct uit het ei al worden blootgesteld aan insecticiden. Want dat is het spul dat we op onze huisdieren loslaten. Dus wie moet je beschermen: je eigen binnendieren, of de, misschien wel belangrijkere, buitendieren om je heen?

Heelal, wat te doen als je je honden níet hebt beschermd tegen teken en zandvlooien omdat je koos voor de buitendieren, en je honden worden ziek? Laat je dan een levensreddende bloedtransfusie toe afkomstig van een gezonde hond die onder dwang van zijn baasje bloed heeft afgestaan? Stond afgelopen week een reportage over in de krant. Dierdonors zijn booming business bij dierenartsen. Het is om gek van te worden.

Wie zich een dierenvriend waant, werpe de eerste steen. Of is dat dan weer zielig voor de steen? Ik kan beter maar weer terugkeren naar mijn eigen straatje, niet om het schoon te poetsen, maar om te bezinnen. En daarvoor is zondag een goede dag.