Mitra Nazar blikt terug op het leven als correspondent: 'Het slokt je hele leven op'

Terug naar Nederland

Na vijf jaar als correspondent te hebben gewerkt in Turkije heeft Nazar besloten om terug te keren naar Nederland, om daar als verslaggever voor nieuwsuur aan de slag te gaan. En die beslissing nam ze in overleg met haar negenjarige dochter Mila: "Hoewel ze nog nooit in Nederland heeft gewoond, voelt ze zich echt een Nederlands kindje. Ze kijkt ernaar uit om op de fiets naar school te kunnen", zegt ze.

Voor Mitra was stabiliteit belangrijk, vooral omdat haar dochter de tienerjaren op één plek moet kunnen doorbrengen, vindt ze zelf. "Ik heb veel vrienden die hun hele jeugd als kind van expats hebben gereisd, en dat is in de puberteit vaak lastig. Vanaf elf of twaalf is het belangrijk om een vaste plek te hebben", legt ze uit.

Hoewel ze zelf veel verhuisd is in Nederland, zoekt ze nu bewust naar rust en stabiliteit. "Toen ik wegging, wilde ik juist het voorspelbare en georganiseerde ontvluchten. Nu ben ik benieuwd of ik hier weer kan aarden."

Journalistieke nieuwsgierigheid

Het pad naar de journalistiek begon al op de middelbare school. "In eerste instantie was mijn passie schrijven, maar later ontdekte ik dat ik ook erg nieuwsgierig was: vragen stellen, de wereld begrijpen, en dat in een artikel of tv-reportage gieten. Soms denk ik dat dat zelfs een beetje vervelend kan zijn voor mensen op feestjes, dat ik dan iemand direct wil doorgronden", lacht ze.

Haar eerste stappen als correspondent zette ze in de Balkan. "Je begint met het praten met andere journalisten, koffie drinken, en afspraken maken met experts en activisten. Zo bouw je een netwerk op, dat is essentieel om verhalen te kunnen maken", vertelt ze.

Het hectische leven van een correspondent

Mitra herinnert zich haar eerste bijdrage voor het achtuurjournaal vanuit Macedonië nog goed. "Het was voor het eerst dat ik voor een camera stond. Ik deed vooral radio, dus tv was een nieuwe ervaring en dat ik voor de camera moest verschijnen had ik eigenlijk niet zo over nagedacht."

Het leven van een correspondent is intens, vertelt ze: "Voor Turkije was ik vijf jaar lang degene die altijd gebeld kon worden, dag en nacht. Het werd onderdeel van mijn identiteit, want het slokt je hele leven op. Je weet nooit wanneer er iets gebeurt, dus het zit altijd in je hoofd", vertelt ze.

Daar moet je wel mee leren omgaan, ondervond ze: "Het is best wel stressvol. Daar moet je ook mee leren omgaan. In het begin stond ik daar continu op scherp. Op een gegeven moment moet je daar wel een manier in vinden om ook af en toe te ontspannen." Hoe deed ze dat? "Proberen het een beetje naast je neer te leggen en te denken dat het wel goedkomt."