Geweld door kinderen met een beperking: 'Mensen beseffen niet wat voor invloed dit heeft op het gezinsleven'

Maite heeft een zoon van zeven, en hij heeft een ernstige vorm van autisme. Dit leidt ertoe dat hij moeite heeft met praten, als hij zich onveilig voelt of overprikkelt is, uit hij dat op een andere manier dan andere kinderen. Maite: "Dat kan ertoe leiden dat hij heel erg agressief wordt en in eerste instantie heel hard gaat gillen. Maar het kan ook met fysiek geweld gepaard gaan. Krabben, bijten, schoppen slaan."

Dat de stoppen van Maite haar zoon doorslaan gebeurt gelukkig steeds minder vaak. "Als hij zich bezeert, zegt mijn moederinstinct dat ik hem wil helpen en troosten. Maar hij kan totaal niet met die pijn omgaan en wordt agressief naar de gene die op dat moment in de buurt is. In eerste instantie moet ik vooral mezelf beschermen."

Serphil haar zoon is elf jaar en meervoudig gehandicapt. Hij kan niet praten, of duidelijk maken waar hij pijn heeft. Afgelopen jaar is ze bezig geweest met het verbeteren van de communicatie van haar zoon. Doormiddel van foto's kon hij aangeven waar hij behoefte aan had. Het huis van Serphil heeft weinig prikkels, maar als er teveel drukte is ontstaat er alsnog onrust. "In eerste instantie is hij erg onrustig en daarna is hij zo gefrustreerd dat hij je grijpt om zijn tanden ergens in te zetten."

Machteloos

Een machteloos gevoel voor beide moeders. Maite: "Ik zie hem in een situatie waarin hij heel erg ongelukkig is. Het is natuurlijk wel zo dat hij zich ontwikkelt, daardoor leert hij beter om zijn grenzen aan te geven."

Maite heeft wel eens meegemaakt dat haar zoon haar zo hard sloeg dat ze moest huilen. "Dan raakt hij alleen nog maar meer overstuur en ervaart hij mijn verdriet. Op het moment dat hij verdriet bij mij ziet duurt het veel langer voordat hij kalmeert. Het loont helemaal niet om mijn eigen verdriet op dat moment te tonen."

Erover praten is lastig

Er ligt een taboe op het onderwerp. Voor Serphil is het makkelijk om er over te praten, ondanks dat ze merkt dat mensen er niet op zitten te wachten. "Ik denk dat het nodig is. Mensen beseffen niet wat voor invloed het heeft op het gezinsleven."

Voor Maite is het wat lastiger om erover te praten. "Het voelt alsof ik uit de kast kom met dit verhaal. Ik praat best veel of mijn kind, maar niet over dit specifieke onderwerp. Ik vind het ingewikkeld en ik zie aan de reactie van mensen die mij liefhebben dat ze schrikken. Soms heb ik allemaal krassen op mijn handen en dan zegt iemand; o leuk, je hebt een katje gekocht."

Angst voor instanties

Ook heerst er bij ouders een angst voor de instanties. Het beeld van je kind dat uit huis wordt gehaald zorgt ervoor dat veel ouders niet praten over de agressie van hun kind. Gedragsdeskundige Wilma Scherer komt het ook veel tegen. Veel gezinnen krijgen geen goede hulp en begeleiding en durven het hierdoor niet te vertellen. De angst is ook reëel, vertelt Scherer. "Gelukkig kunnen we vaak voorkomen dat er een crisissituatie ontstaat bij een gezin. Het is het allerbelangrijkste, als ouders ervoor open staan, dat je in het gezin ondersteuning biedt. "

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.