Geschiedenis
VPRO

Hoe ga jij deze beangstigende tijden van corona herinneren?

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Hoe ga jij deze beangstigende tijden van corona herinneren?

Het zijn verontrustende en beangstigende tijden van corona, vertelt Micha Wertheim in zijn OVT-column. "Maar toch komt er een dag waarop ik mezelf terugzie met een mondmasker op en denk: toen was ik echt gelukkig."

micha wertheim

Wonderlijke tijden

Het zijn wonderlijke tijden. Terwijl in Hollywood de filmindustrie vrijwel tot stilstand is gekomen, en alle bioscopen weer gesloten zijn, is mijn telefoon, zonder dat ik daar ooit om gevraagd heb, plotseling begonnen zelf filmpjes te maken.

Filmpjes, die het apparaatje zelf betitelt als belangrijke gebeurtenissen uit mijn leven. Waarom het apparaat deze nieuwe hobby heeft opgevat, weet ik niet. Al vermoed ik dat het met verveling van doen heeft.

Minder telefoon

Begin dit jaar besloot ik dat ik minder met mijn telefoon in mijn hand wilde zitten. Niet alleen ikzelf, maar ook de mensen om mij heen hadden er last van. De hele dag door haalde ik mijn mobieltje tevoorschijn om te controleren of er nog mail, nieuws of appjes voor mij klaarstonden.

Op 1 januari haalde ik daarom mijn email van het apparaatje af. Ook de internetbrowser en alle nieuws apps moesten het ontberen. Facebook, Twitter en Instagram had ik al niet op mijn telefoon, dus dat scheelde. Wat over bleef was een dure telefoon die veel kan, maar dat van mij niet mag. Het liefst had ik het toestel ingeruild voor een oud exemplaar, minder smart is maar een stuk wijzer. Helaas was dat geen optie. Zonder WhatsApp is het leven van een moderne ouder vrijwel onmogelijk.

Alle afspraken met vriendjes en school lopen via de appgroepen. Ook de kaarten van google en het elektronisch betalen wilde ik trouwens niet missen. Het werkte. Mijn telefoon bleef steeds vaker alleen achter in mijn zak.

Filmpjes

Ik vermoed dat het in die verloren uren, die we vroeger samen doorbrachten, op het idee is gekomen om filmpjes te maken over mijn leven. Eigenlijk zijn het meer diavoorstellingen. Maar dan niet het saaie soort waar de buren ons vroeger op trakteerden als ze terugkwamen van vakantie. En wij twee uur lang in sigarenrook moesten kijken op welke camping ze hun tent allemaal hadden opgezet.

Nee, mijn telefoon maakt heel korte en snel gemonteerde filmpjes met foto’s, waar ik meestal zelf op sta. Op vakantie in Italië, of tijdens een festival in Edinburgh. Maar ook van een voetbalwedstrijd die we een jaar geleden met de hele familie bezochten, kreeg ik opeens een kant en klaar filmpje voorgeschoteld. Net als al die andere filmpjes vlot gemonteerd met bijpassende muziek eronder.

Geluk

Wat opvalt is hoe gelukkig ik op al die foto’s ben. Dat kan komen omdat ik nooit een selfie neem als ik boos eenzaam of verdrietig ben. Maar ik vermoed dat het ook komt omdat mijn telefoon heel goed snapt welke foto’s wél en welke foto’s niet in die filmpjes komen.

Een stukje geschiedvervalsing waar ik met open ogen intrap. Waarschijnlijk zou ik mij grote zorgen moeten maken over het feit dat mijn telefoon als ik even niet oplet, op eigenhoutje door mijn foto’s gaat. Dat er een algoritme in mijn broekzak woont, dat voor mij bepaalt hoe mijn geschiedenis geschreven wordt.

Waarschijnlijk zou het beter zijn als ik zelf weer eens wat foto’s uit zou zoeken en van tekst zou voorzien, om ze vervolgens in te plakken in een echt fotoboek. Maar de hoeveelheid foto’s in mijn telefoon is zo groot dat ik nu al weet dat ik daar nooit meer aan toe zal komen. Bovendien, iedere keer dat mijn telefoon weer een filmpje klaarzet, klik ik erop. Zoals pubers op Instagram naar een influencer kijken in de overtuiging dat die weet hoe het leven geleefd moet worden; zo kijk ik naar de foto-filmpjes die mijn telefoon maakt van mijn eigen leven.

Eenzame tijden

Er staat ons een lange koude en eenzame winter te wachten. Ik heb mij voorgenomen om er foto’s van te maken. Want hoe verontrustend en beangstigend deze tijden ook mogen zijn, het is een geruststelling om te weten dat er een dag zal komen, waarop ik mijzelf terugzie met mijn mondmasker of alleen in huis, en dat ik zal denken:

Ja toen, toen we niemand mochten zien, toen we niemand mochten aanraken, toen we nergens heen mochten, toen de ziekenhuizen overliepen, toen de populisten de macht grepen en de winter definitief geen winter meer wilde worden. Ja, toen was ik echt gelukkig.

Niets missen van OVT?

Hou dan de website van OVT in de gaten, of volg het programma via Facebook en Twitter.

Ster advertentie
Ster advertentie