Opinie & Commentaar

De nieuwe angel in de sportwereld

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. De nieuwe angel in de sportwereld

Als je, in een niet zo heel ver verleden, tegenover Jacques Brinkman kwam te staan op een hockeyveld, dan wachtte je een drukke, inspannende middag. Je moest hem driemaal passeren om een keer langs hem te komen; u kent die spelers (of speelsters) wel.

Bijters, keffers ook, want zijn snep stond ook nooit op slot.

Tweevoudig Olympisch kampioen. Dat kunnen er niet heel veel zeggen, denk ik dan weleens. Hem zien spelen bracht je hoofdpijn en ook de wetenschap dat hij zich niet snel gewonnen gaf; de basis van de zege vaak. Ergens las ik dat hij dik in de driehonderd interlands achter zijn naam heeft staan: hij is dus ook blijkbaar van Duracell-kwaliteit geweest. Hulde daarvoor.

Keffende kuitenbijter

In zijn nieuwe bestaan is hij ineens de nieuwe, keffende kuitenbijter van de Nederlandse sportwereld geworden. Hij heeft overal en nergens verstand van en laat nogal van zich horen. Keffend, jawel. Luid keffend.

Mensen met een mening hebben we te weinig in de Nederlandse sport en ik gun hem zijn opmerkelijke manier van werken. Als de Nederlandse Olympische ploeg uit Rio terugkomt ploegt hij in DWDD in tien minuten de hele tuin van het NOC om. Deels terecht, deels ongenuanceerd, deels speels en gedurfd en in ieder geval opmerkelijk.

Hij spaart man noch bal, hij speelt aanvallend scherp en durft te shockeren en met gestrekt been in te komen. Met iets van een zacht Dracula-gezicht spuugt hij zijn gal. In goed Nederlands en met een licht voorkomen van: “Ik zeg dit nu wel bot, maar ik bedoel het niet persoonlijk.” Als zijn blik een spiegel is van een karaktereigenschap, ben ik er nog niet uit welke dan wel.

Voor zulke types moet je op een gegeven moment gaan opletten, want er dient zich, op enig moment een botsing van enige allure aan. Zijn postolympische hete keutel miste op sommige punten inzicht, zijn afrekening met de chef de mission leek een late vergelding voor eerder aangedaan onrecht, maar, zo zei hij toen, was niet persoonlijk bedoeld. Ja, Jacques jij maakte door jouw woordkeuze de zaak wél persoonlijk, maar ergens klikt dat niet in je gedachten.

Net zoals je wel je excuses aanbood aan Dafne Schippers, maar eerst nadat het kwaad al geschied was. Een sportend mens 'out of the blue' van dopinggebruik beschuldigen en daar dan met belegen pseudo-bewijswoorden over te komen gaf aan dat je de casus niet helemaal beheerste. Dat maakte de zaak kwetsbaar voor Brinkman, maar, zoals altijd, een mens heeft het recht zijn ideeën en gedachten in vrijheid uit te brengen; hij of zij moet dan voor de gevolgen instaan.

Eerder al had de 'fact-finding police' van Algemeen Handelsblad Brinkmans verbale uithaal over de dubbele nationaliteit van sommige voetballers tot 'niet waar' gereduceerd, waarmee de schrijver dus weer terug kon in zijn hok.

PVV

Wat ik bij die zaak dacht? Niet veel moois eigenlijk; de letters PVV zeilden aan mijn horizon langs. Verongelijkt, niet helemaal zuiver gedefinieerd en te los in de basisgedachte. Eerder een snelle gedachte dan een goede; ja, populistisch zelfs, inspelend op de wellicht aanwezige verontwaardiging bij 'Het Volk'.

Blijkbaar doet Brinkman het goed in de media. Hij heeft een mening, komt daar ook voor uit en dat horen en lezen we allen graag. Iemand die zegt waar het op staat, nietwaar? Ik denk dat hij ook zo speelde. En vaak en veel won. Ongebreidelde zucht tot gelijk hebben en de beste te willen zijn, waren de benzine voor zijn motor.

Hij zit tegenwoordig aan bij televisieprogramma’s als Het Logische Gelijk. Zolang hij zich daarin kan vinden, moet hij dat ook vooral blijven doen, hij moet zichzelf blijven en de ivoren kastelen van de grote sport blijven bestoken.

Dat de voetbalwereld of althans de mannen en vrouwen die daar voor een pallet aan meningen zorgen, flink uithalen naar de 'hockeyer' Brinkman, is een gegeven. Voor de voetbalwereld geldt nu eenmaal dat niet-uit-het-voetbal afkomstige lieden er ook helemaal niets te zoeken hebben, noch een mening over mogen hebben, hetgeen flinke flauwekul is, maar dat snapt nu pas bijna iedereen daar in die wereld. Bijna, zeg ik met nadruk.

Zolang er nog kranten en radio- en televisieprogramma’s zijn waarin Brinkman zijn gedachten kwijt kan, zal er reuring blijven. Ik zal hem met ietwat streng plezier blijven volgen, maar hoop wel dat zijn uitglijders van de afgelopen weken zullen zorgen voor een nieuw beslag onder zijn hoeven. Natuurlijk heeft hij de vrijheid (zeker in dit land) om te zeggen en te schrijven wat hij wil, maar de onderbouw van die teksten zou, op zijn minst, wat beter kunnen zijn en de werkelijkheid en de waarheid wat dichter mogen banaderen. Dat is ook “eerlijker” ten opzichte van mensen die hij “behandelt”. Wat hij de afgelopen weken afleverde was een losse flodder die wel lawaai in de sportwereld opleverde, maar die wel erg dun qua uitvoering was.

Ik denk dat hij veel beter kan. Spreken en schrijven begint met nadenken, leerde ik van mijn leermeesters in dit moeilijke vak. Wie is in dezen eigenlijk de leermeester van Jacques Brinkman?

Ster advertentie
Ster advertentie