Opinie & Commentaar

Crisis in IC en kinderopvang is onze eigen schuld

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Crisis in IC en kinderopvang is onze eigen schuld

[EO] De noodopvang van scholen zit vol. Werkende ouders zijn boos en wijzen wanhopig naar de overheid. Onterecht, vindt columnist Frank G. Bosman: we hebben het aan onszelf te danken. Tijd om eens naar onszelf te wijzen.

'Noodopvang van scholen en kinderopvang vol, ouders zien het niet meer zitten,' meldt NOS.nl gisteren. Schooldirecties zitten met de handen in ’t haar, zeker nu het erop lijkt dat de lockdown ook na 19 januari nog met zeker twee weken zal worden verlengd.

"De rek is eruit", vat Marjet Winsemius van stichting Voor Werkende Ouders de situatie kernachtig samen. Ouders hebben immers de keuze om hun kinderen naar de noodopvang te brengen – maar dat wordt zo veel mogelijk ontmoedigd door de instanties – of om ze maar zelf thuis onderwijs te geven.

Capaciteit

Nu hebben sommige ouders daar al lang hele goede ervaringen mee, de meeste ouders blijken toch niet automatisch geschikt als onderwijzer voor het eigen kroost. "Zorgen over thuisonderwijs: de schoolprestaties gaan hier onder lijden", meldde Het Parool aan het begin van deze maand. En die ouders die misschien wel de capaciteit hebben, ontberen echter vaak eenvoudig de tijd en gelegenheid om te homeschoolen: er moet immers ook gewoon gewerkt worden, thuis of – soms – op de zaak. Vooral voor die tweede categorie is de noodopvang in het leven geroepen, maar die is dus al lang en breed overbelast.

Een andere kwestie. Enkele ziekenhuizen maakten eerder deze maand ruzie met minister Tamara van Ark van Medische Zorg over de vergoeding van de extra IC-bedden voor het verplegen van coronapatiënten. "Code zwart hangt boven de bedden", kopte De Groene Amsterdammer dan ook op 6 januari. Er zijn te weinig bedden, te weinig geschoold personeel en teveel coronapatiënten, die de reguliere intensieve zorg weg lijken te gaan drukken.

Boos en wanhopig

Iedereen is boos. Iedereen is wanhopig. Iedereen wijst naar elkaar. De ziekenhuizen naar de samenleving die zich niet aan de quarantainemaatregelen houden, terwijl de burgers weer naar de overheid wijzen die in vele ogen te slap of juist te streng heeft opgetreden. Werkende ouders wijzen naar de scholen, die wijzen naar het ministerie, die weer naar het RIVM wijst, dat de verantwoordelijkheid weer bij de politiek legt, die vervolgens naar de burgers wijst. En zo gaat de mallemolen rond.

Misschien moeten we echter vooral eens naar onszelf wijzen, naar ons als burgers en vooral naar ons als kiezers. Wij hebben de afgelopen decennia politici gekozen die bijna allemaal een neoliberale economische koers hebben ingezet en gevaren. Wij hebben politieke partijen in het zadel geholpen die marktwerking in de medische zorg hebben gepropageerd en uitgevoerd. En de markt heeft geen baat of interesse voor overcapaciteit voor eventuele noodgevallen, dat kost maar geld. En de markt heeft er vooral belang bij de zorgmedewerkers zo lang en zo goedkoop mogelijk te laten werken.

Wij hebben bijgedragen aan een politiek-sociaal klimaat waarin (jonge) ouders geen enkele andere keuze hebben dan allebei bijna fulltime te gaan werken, aangezien de kosten van het leven, en dan vooral het wonen, anders niet op te brengen zijn. Kinderen naar de opvang brengen, twee ouders met een carrière, het zijn geen keuzes meer, maar een economische noodzaak.

Aan Covid-19 kunnen we misschien niet veel doen, maar aan de volgelopen IC's en kinderopvang wel. Dat zijn simpele gevolgen van onze politieke keuzes. Misschien dat we daar eens bij kunnen stilstaan als we in maart weer in het stemhokje staan. Misschien moeten we eens een ander hokje aankruisen. Misschien eens een partij uitzoeken die de zorg niet wil vermarkten. Misschien eens een partij die een keuze voor thuisblijven-voor-de-kinderen niet alleen maar weggelegd laat zijn voor rijke burgers, maar voor iedereen.

Ster advertentie
Ster advertentie