Denkend aan Lubbers. De column van Abdelkader Benali

"De afgelopen dagen denk ik veel aan Ruud Lubbers en aan de handtekening van mijn moeder. Hij was de eerste Nederlandse politicus waar mijn vader op stemde. Ik heb altijd gedacht dat het te maken had met de bijzondere positie waarin mijn vader verkeerde.

Hij was een middenstander, een slager in Rotterdam - zijn Marokkaanse klanten stemden op de PvdA, hij stemde op de middenpartij van het CDA, de partij van boeren en kleine luyden en zelfstandigen. Als de VVD toentertijd actief had geworven onder buitenlandse ondernemers dan zou de halve partij vandaag de dag bestaan uit migrantenkinderen met een Turkse supermarktachtergrond.

In 1986 - het jaar waarin Argentinië Wereldkampioen voetbal werd - mochten migranten stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen. De jaren tachtig waren voor migranten geen pretje, voor niemand niet eigenlijk. Er was massawerkeloosheid, de binnensteden van Nederland waren verkrot; de huizenmarkt was ingestort.

Wie toen geschiedenis studeerde studeerde eigenlijk voor de werkeloosheid. Het is een wonder dat sommige van die studenten het hebben geschopt tot presentator bij OVT-radio. De inflatie was torenhoog, de rente op de hypotheken ook. Vergeleken bij de jaren 80 is dit corona-jaar een feestje.

En toen kwam Ruud Lubbers om de klus af te maken. Mijn vader en Ruud Lubbers hadden veel gemeen. Allebei Rotterdammer, allebei gewend om geen tegenspraak te dulden en allebei dikke wenkbrauwen, alleen moet ik wel zeggen dat die van Ruud Lubbers veel groter waren.

Begin jaren negentig ging het kabinet-Lubbers over tot gelijkberechtiging van migranten. Dat betekende dat ook migranten met een nationaliteit die niet opgegeven kon worden - zoals de Turkse of Marokkaanse - de Nederlandse nationaliteit konden aanvragen. Et voilà, de dubbele nationaliteit was geboren.

Niet veel later bezochten mijn moeder en ik het gemeentehuis om ons Nederlandse paspoort aan te vragen. Omdat mijn moeder laaggeletterd was kon ze haar handtekening niet zetten. De ambtenaar gaf ons de tijd om een echte handtekening te oefenen. Hij liet ons alleen en ging koffie halen. Samen met mijn moeder oefende ik de handtekening. Toen hij terugkwam zag hij goedkeurend toe hoe mijn moeder haar net geoefende handtekening op het papier zette.

"Dat is een mooie handtekening," zei de ambtenaar. Toen we buiten stonden onder het blauwe licht van de Coolsingel voelden we ons een stuk lichter. Alsof we een wereldprestatie hadden verricht. Jammer dat niemand het kon zien."

Niets missen van OVT?

Hou dan de website van OVT in de gaten, abonneer je op de podcast, of volg het programma via Facebook en Twitter.