De naaktslak als inspiratiebron voor een superpleister

Pleisters op wonden plakken is lastig. De weefsels die ze moeten plakken zijn heel divers en beweeglijk en vaak nat van bloed, zweet en ander vocht. Ook mag de lijm die gebruikt wordt niet giftig zijn. In zijn zoektocht naar geschikt materiaal stuitte onderzoeker Jianyu Li van de Harvard University op het slijm van de naaktslak Arion subfuscus. Het slijm van het beest bestaat uit een taai, maar flexibel netwerk van positief geladen eiwitten. De eiwitten plakken op een oppervlak met een combinatie van verschillende typen chemische bindingen. Dat resulteert in een flinke plakkracht.

Tekst loopt door onder video

Kloppend hart

Li en collega’s bootsten het slakkenslijmprincipe na in een familie van tough adhesives. De slakkenslijmpleisters werken bijzonder goed, zo blijkt uit een serie experimenten. De onderzoekers plakten ze moeiteloos op varkenshuid, -kraakbeen, -hart, -bloedvaten en -lever. Zelfs een wond op een kloppend hart dat extra nat was gemaakt met bloed en een met een levende rat nagebootste spoedoperatie konden de pleisters aan. En, niet geheel onbelangrijk, ze zijn niet giftig voor mensen. De onderzoekers voorzien een glansrijke toekomst voor hun superpleister.

Dit artikel is verzorgd door de wetenschapsredactie van De Kennis van Nu (NTR).

NPO Radio 1 houdt je dagelijks op de hoogte over de laatste ontwikkelingen in de wetenschap

Maandag t/m vrijdag rond 16.20 uur in Nieuws en Co
Dinsdag rond 10.50 uur in De Ochtend