De opmars van Running Blind

Op 32-jarige leeftijd begonnen de problemen voor Joan toen ze staar kreeg. Een flinke klap omdat ze visueel was ingesteld: regelmatig naar het museum en veel lezen. Na 15 operaties had ze nog maar een zeer beperkt gezichtsvermogen. Aan haar rechteroog is ze helemaal blind terwijl ze met haar linkeroog alleen nog maar wazig kan zien. Via een internist in een Rotterdams oogziekenhuis kwam ze bij het hardlopen uit.

Deze arts had drie patiënten waarvan ze wist dat die graag aan hardlopen deden en daarin beperkt werden omdat ze geopereerd moesten worden waardoor ze slechter gingen zien. "Ze heeft ons allemaal persoonlijk benaderd en bij elkaar gezet en gevraagd: vinden jullie het een idee om te kijken of je een groepje kan vormen." Joan vertelt hoe er vervolgens een trainer aan toe werd gevoegd en uit de kennissenkring vijf buddy's werden gekozen waarna het allemaal kon beginnen.

Hardlopen met een buddy aan je zijde, er zitten veel haken en ogen aan. Niet iedere loper heeft dezelfde wensen legt Joan uit. "Het eerste wat je doet als je gaat samenlopen is overleggen wat je prettig vindt. Wil je vastgehouden worden of niet, wil je met een lintje lopen wat het meeste gebeurd." Daarnaast moeten ook nog de taken worden verdeeld. De buddy bepaalt daarbij de richting, maar de loper neemt het tempo voor haar of zijn rekening.

Hoewel de sport in de lift zit hebben Joan en haar buddy Hilda van der Veen nog wel wat wensen. "Er wordt wel voortdurend gezegd: het is allemaal goed voor je, Maar om er te komen is vaak toch wel een probleem voor mensen." Ook zou het enorm helpen als er een plek zou worden ingeruimd op de Paralympische Spelen. "Dan zou je de sport nog aantrekkelijker maken, dat je nog meer mensen met een visuele beperking aan het lopen krijgt."