Tour-column #19: Fiets op de nek

Dat was pijnlijk, omdat de Tour-directie er juist alles aan gelegen was om voorzichtigheid te betrachten. Voor het peloton langskwam, werd het publiek steeds gevraagd mondkapjes op te zetten. Wie zich daar niet aan hield, werd aangesproken door gendarmes. Op vele plaatsen waren dranghekken geplaatst of touwen gespannen, om het publiek op gepaste afstand van de renners te houden. En een berg als de Grand Colombier werd op gezag van de prefectuur zelfs volledig afgesloten voor publiek.

Anno 2021 is een deel van de coronaregels nog steeds van kracht. Zo zijn de bussen bij de start nog steeds omgeven door hekken. Journalisten zijn voor hun interviews met renners aangewezen op mixed zones, met een beperkt aantal plaatsen.

Tegelijkertijd is mijn indruk dat er wat meer mag, of soms oogluikend wordt toegestaan. Publiek langs de route wordt niet meer gevraagd een mondkapje op te zetten, en doet dat dan ook niet meer. Vreemd genoeg moet het op de officiële ontvangst-plaatsen, de gereguleerde plekken bij start en finish, dan weer wel.

Wie voor de start bij het dranghek voor een teambus gaat staan, maakt -in tegenstelling tot de corona-Tour- nu wel kans op een handtekening van of een selfie met z’n favoriete renner. Alaphilippe bijvoorbeeld zag ik onlangs nog de tijd nemen voor zijn fans.

In een poging de hoeveelheid mensen op de cols te beheersen, wordt het aantal campers dat naar boven mag rijden beperkt. Op de meeste bergen zijn één of twee parkeerterreinen aangelegd, meestal op enkele kilometers van de top, waar caravans en campers mogen staan. Maar als die terreinen vol zijn, mag er geen gemotoriseerd verkeer de berg meer op. Publiek mag nog wel naar boven lopen. Maar de Belg die ik 5 kilometer voor de top van de Peyresourde spreek, bedankt daar vriendelijk voor. “Heb ik het hele jaar hard gewerkt en dan moet ik nu vijf kilometer omhoog lopen? Mij niet gezien.” Zo lijkt het idee van spreiding toch te werken.

Maar dan komt de Col du Portet, de buitencategorie uitsmijter van de dag. Een klim van 16 kilometer. Halverwege bevindt zich de parkeergelegenheid voor de campers. De top van de berg moet de Tour-fan, die dat aandurft, op eigen kracht bereiken. Een klim van 8 kilometer, zouden veel mensen daar warm voor lopen?

Een beetje wielertoerist laat zich daardoor niet uit het veld slaan, menigeen heeft al bedacht dan gewoon per fiets de weg naar de top te bedwingen. Maar helaas, ook dát staan de gendarmes niet toe, zij laten de mensen niet toe op het parcours.

En dan gebeurt er iets wonderlijks: honderden mensen pakken de fiets op de nek en lopen over steile grasvlaktes en geitenpaadjes de weg ophoog. Als een langgerekt lint slalommen ze de berg op. Een Nederlander die ik spreek, omschrijft het als een soort pelgrimstocht. Zo werkt het nu eenmaal bij de Tourist: als de finish bergop is, dan wil je omhoog.