Lidy Stoppelman, voor altijd de eerste Nederlandse kunstrijdster op de Spelen: 'Iedereen was bang voor mij'

"Ik was heel elegant en had mooie lange benen. Ik had ook ballet gedaan, alleen voor mijn armen", vertelt Stoppelman, terwijl ze met Cornelissen in haar woning door oude krantenknipsels en foto's uit haar actieve tijd als kunstrijdster bladert. "Een dubbele ritberger, een dubbele axel, dat deden wij al op het eind van onze kür. Een driedubbele salchow. Dat is niet zo'n moeilijke sprong. Hoe meer draaien, hoe lelijker de sport wordt."

Stoppelman werd drie keer Nederlands kampioen en maakte haar opwachting als olympiër tijdens de Spelen van 1952 in Oslo. Niet alleen in Nederland was ze in die jaren populair, vertelt ze terwijl er een 'gelukstelegram' opduikt uit Engeland. "Timothy was een bewonderaar in Londen. Ja, ik was een beroemdheid. Ik stond overal in de kranten."

Als kunstrijdster moest Stoppelman destijds haar eigen muziek bepalen voor haar küren. Ze luisterde op vrije middagen uren naar langspeelplaten. "Ik heb die platen nog steeds, in een houten koffertje. Ik reed altijd op ouvertures van opera's. La forza del destino (opera van Giuseppe Verdi, red.) was er één."

Zenuwpees

Stoppelman kreeg een diploma overhandigd voor haar optreden in Oslo, haar enige deelname aan de Spelen. In een dagboek hield ze haar bevindingen bij. "Het was voor mij een eer om mee te doen. Het maakte niet uit dat ik niet eerste werd. Ze hebben tegenwoordig psychologische begeleiding, dat had ik toen ook wel kunnen gebruiken. Ik zal altijd in de stress. Alleen voor het inrijden niet. Iedereen was tijdens het inrijden altijd bang voor mij. Ik kon zo mooi rijden, maar tijdens wedstrijden had ik altijd last van zenuwen, ik was een zenuwpees", aldus Stoppelman.

In haar woning zijn nog veel verwijzingen naar het roemruchte verleden op de ijsbaan, zoals met schilderijen aan de muur. "Hoezeer ik me nu nog kunstschaatser voel? Helemaal niet, ik heb een heel ander leven geleid nadat ik stopte. Ik vind het wel grappig dat ik die schriften heb bewaard waarin ik alles heb opgeschreven wat ik in die tijd meemaakte. Ik was toch wel intelligent hè?", besluit Stoppelman met een harde lach.