Kunnen zelfs de jongste kinderen trauma's oplopen?

Hoe zou dat eruitzien: vijf of zeven jaar aan herinneringen? Zijn er herinneringen die meer plaats innemen dan andere? Ligt alles in de juiste volgorde? En hoeveel ruimte is er nog over? Kan ik een herinnering groter of kleiner maken door er vragen over te stellen? Het zijn vragen die centraal staan in de zoektocht van Elena Dikomitis.

Een tekening van haar zoon ontketent een zoektocht naar de impact van trauma op het geheugen van kinderen en hoe ze daar mee omgaan. Onderweg ontmoet ze specialisten maar ook Taghrid, een moeder uit Syrië, die tot dezelfde conclusie komt als Elena: "Onze kinderen tekenen wat wij willen uitgummen."

Getraumatiseerde kinderen dragen een onzichtbare koffer met zich mee; een koffer vol herinneringen. Psychologe Marloes de Kok gebruikt dat beeld als ze kinderen behandelt en neemt dan haar eigen koffertje mee gevuld met bloemen en stenen: "De stenen staan symbool voor ernstige, traumatische, pijnlijke ervaringen; de bloemen voor blije momenten." Het helpt kinderen om zich bewust te worden van wat ze hebben meegemaakt en erover te praten. Maar als taal te kort schiet, wordt er getekend.

'Getekend' is een intiem verhaal over het universele karakter van trauma en een poging om iets van het verborgen leed zichtbaar te maken.