Spelersmarkt

Vaak neemt de rest van de sportwereld voorbeelden van de Amerikaanse sportwereld over, maar in dit geval zou ik niemand aanraden deze bijna koehandel ook maar te willen benaderen. Amerika werd afgelopen week bijna voortdurend een derdewereldland genoemd, de Amerikaanse president-tot-volgende week is de levende karikatuur van onbegrensde domheid en opportunisme geworden en de pandemie slaat in de USA met verzengende kracht om zich heen, zonder dat er werkelijk stringente middelen worden ingezet de massale sterfte en ziekenhuisbezetting tegen te gaan.

Maar… the show must go on, nietwaar?

Een land in diepe problemen dus, maar dan is daar ineens zo’n wanproduct van een spelersruil die aangeeft dat het land van de onbegrensde mogelijkheden zo soms weer even het hoofd boven de smeulende as opsteekt.

Als het niet de familie Kardashian was dat hun medewerkers als dank voor trouw en liefde bedacht met sjieke Rolex-horloges, dan was het toch wel de acties rond het verwende heerschap dat James Harden heet, een man die bij de beste basketballers ter wereld hoort, maar die ook soms manieren gebruikt om zijn wellicht geraakte ego eens flink in het zonnetje te zetten of nog meer op te blazen.

In het begin van deze week riep hij hardop dat hij voor een puinploeg speelde en dat er in Houston voor hem geen eer meer te behalen viel. Waar hij het niet over had was dat hij te laat aan het seizoen begonnen was, niet in vorm was en de sfeer in Houston verpestte voor zijn medespelers. organisatie en de fans. Dat hij zonder goede fysieke conditie te laat aan het seizen begon, dat hij, stom genoeg, de coronaregels aan zijn laars lapte, waarvoor hij een boete van 50.000 dollar kreeg, die zijn management lachend betaalde: dat was een immers een peulenschil in het conflict tussen hem de club, medespelers, coaching staf en eigenaar.

Terwijl hij door raasde en niet goed of helemaal niet speelde, hengelde hij naar een nieuwe club en die kwam er.

Opgezwollen ego

Op donderdag werd bekend gemaakt dat hij naar Brooklyn vertrok en dat een heel peloton spelers in deze 'deal' het maar goed moest vinden dat zij als extra handelswaar werd ingezet, zonder dat zij, die ruilspelers, ook maar het idee hadden dat zij niet meer als spelers, maar gewoon als ruilhandel werden ingezet omdat één topspeler (die bij de meerderheid van de NBA-spelers zeker niet tot de meest geliefde collega’s wordt gerekend) zijn kont tegen de gulden kribbe had gezet.

'Money talks', heet dat. Niet: het gaat om mensen, neen, dit was een opgeschroefde, verderfelijke actie van heel rijke mensen (teameigenaren, een spelersmanager en clubmanagers) die hun zin wilden hebben of halen en dat deden ten koste van andere mensen, spelers van een aantal ploegen, die, omdat Harden naar Brooklyn verhuisde, ook allen naar een volgend adres in hun NBA-leven moesten vertrekken.

Het gaat te ver om alle acties van de andere spelers te gaan uitleggen, maar neem van me aan dat hun verhuizingen naar andere ploegen onverwacht en zeker niet gewenst waren.

Spelers die ook echtgenoten waren en vader van kinderen die naar school gingen, werd per tekst op een schermpje meegedeeld dat er op donderdag een nieuwe club voor hen bestond: in Indianapolis, Cleveland of Houston. Gaarne het eerstvolgende vliegtuig nemen en tot ziens.

Hoogstwaarschijnlijk was er voor een geruilde speler nauwelijks nog plaats (de Letse speler Rodions Kurucs, die Brooklyn verliet en die avond in Houston lid van de Rockets werd, lijkt tussen wal en schip te vallen, want bij Brooklyn speelde hij nauwelijks en of ze hem in Houston nodig hebben is maar zeer de vraag) en moesten alle andere betrokkenen maar zien hoe ze bij hun nieuwe ploeg in het pulletje vielen of niet.

Het ging in deze multi-speler-ruil slechts om een man: James Harden. Hij en met hem zijn flink opgezwollen ego, vonden dat hij in Houston te zwakke spelers rond zich had en met dat zooitje verder te gaan, had voor hem geen zin: hij wenste daar te spelen waar de lucht goud was gekleurd, waar hij de held of de ster van de avond kon zijn en om in het lauwwarme bad van Brooklyn te stappen moesten op zijn minst zes andere spelers, zes collega’s dus, maar even snel de verhuiscentrale bellen.

Zo ging het, zo gaat het en zo zal het blijven gaan: in principe lijkt het aardig voor een sportend mens in de beste competitie ter wereld te spelen, maar daar moet je als sportman dan wel tegen dit soort acties kunnen, die niet bepaald gestoeld zijn op menselijke gevoelens, clubtrouw en dien je tegen jezelf te zeggen dat het geld tenminste goed is,

Maar of dat allesbepalend is?

Miljoenen

Over geld gesproken. Harden is al grootverdiener en krijgt de komende twee jaar (als hij bij Brooklyn blijft) jaarlijks ruim 40 miljoen dollar per jaar overgemaakt. Dat betekent dat hij voor iedere wedstrijd die hij speelt meer dan een half miljoen dollar verdient.

Ik hoop dat hij ervan rond kan komen.

Harden treft in New York zijn vriendje Kevin Durant en ook die staat voor de volgende twee jaar voor ruim 40 miljoen in de boeken.

Harden komt in de kleedkamer ook Kylie Erving tegen, net als hijzelf spelverdeler en hoe moet dat nou verder? Drie kapiteins passen niet op een schip. Irving moet het overigens met 'slechts' 36 miljoen dollar doen.

En vergeet niet dat de andere twaalf man van de ploeg ook allen miljonair zijn…kleine miljonairs wel te verstaan, koehandel-miljonairs.

Op puur basketbalgebied is het de vraag of één speelbal in het veld wel genoeg is voor drie super-ego’s. Het antwoord lijkt simpel: neen en de kakelverse, nieuwe coach, de Canadees Steve Nash, zal Hans Klok-achtige trucs moeten gaan uithalen om de drie verwende kids, plus de twaalf andere “werkers” in het gareel te krijgen. Op moment van schrijven hebben de Brooklyn Nets dertien wedstrijden gespeeld, waarvan er zeven werden gewonnen. Vanavond zal in Brooklyn de eerste wedstrijd met Harden aan boord worden gespeeld. Zonder publiek op de tribunes overigens.

Hoe het al die andere verhandelde spelers zal gaan, zal niet vaak vernoemd worden; zij waren, op enig moment in januari 2021, slechts strooigoed in een ingewikkelde spelersruil en ze zullen zich ook moeten schikken in hun nieuwe ploeg, in hun nieuwe woonplaats en of ze speeltijd zullen krijgen bij hun nieuwe ploegen weet niemand.

Het is de andere kant van de medaille. Het is topsport annex entertainment in een kapitalistisch land waar de rijke mensen (de team-eigenaren in dit geval) met geldzakken schuiven, spelers kopen en spelers verkopen en ja, eens in de zoveel tijd komt er een mega spelersruil voor die de persoonlijke levens van de bijrol-spelers ernstig uit het lood slaat.

Shirts verbranden

Omdat het verwende mens Harden zijn zin niet kreeg, omdat hij goed timede en in Brooklyn een eigenaar vond die de beurs wel wilde trekken, konden de heren LeVert, Kurucs, Exum, Allen, Prince, en Oladipo verhuiskaarten gaan schrijven. Ook meegenomen in deze deal waren de acht 'draft choices' voor de toekomst, ook weer handelswaar in grote professionele sportleagues.

In Houston werden op donderdag shirts met Harden's naam op de achterkant verbrand of verscheurd; hij liet de ploeg, de stad en zijn boze publiek in de steek, vond men.

De uiterst cynische eigenaar van Houston, Tilman J. Fertitta, meervoudig miljardair, eigenaar van gokpaleizen en restaurants, gaf zijn ex-speler mee: "Succes daar in Brooklyn en bedankt dat je hier zo’n tijd goed gespeeld hebt."

In Brooklyn werden shirts met de naam Harden op de rug bij honderden gekocht; de ploeg had weer een nieuwe held, Brooklyn zou door hem 'top' worden en voor de NBA-titel opgaan.

Inderdaad, ondanks alle warboel en wanorde daar, blijft de USA toch ook nog altijd het land van de onbegrensde mogelijkheden. Of de wereld daar beter van wordt…?