Messias gezocht - alweer

'Het rommelt binnen de PvdA' - met zo'n cliché kun je elk artikel over de Partij van de Arbeid beginnen, want vaak 'rommelt het' inderdaad.

De laatste keer dat het echt rustig was binnen de PvdA, bestond de partij vermoedelijk nog niet.

En nu wil de partij - of althans: een groot deel daarvan - weer een nieuwe leider, een nieuwe Messias. Het is een constante in de geschiedenis van de sociaaldemocraten: de leiderschapscultus. De nieuwe leider wordt op het schild gehesen, dondert eraf als het tegenzit, en wordt vervangen door de volgende, in wie het vertrouwen onmetelijk groot is.

Of er per se een nieuwe leider komt staat nog niet vast: Diederik Samsom doet ook mee aan de interne verkiezingsstrijd, die, zoals vaker, wel iets weg heeft van Idols.

Aboutaleb, ja, dát was de gedroomde kandidaat voor veel sociaaldemocraten. Hij zou Nederland weer kunnen verbinden, en bovendien een aanzienlijk niet-Westers deel van het PvdA-electoraat kunnen terugwinnen. Maar Aboutaleb wilde niet. Hij zit wel goed in Rotterdam.

Asschers campagne

Lodewijk Asscher dan? Dat leek realistischer. Hij sprak de ambitie nooit openlijk uit, maar zei in februari al wel- vertrouwelijk - dat-ie beschikbaar zou zijn. Maar alleen als de partij hem écht nodig heeft. Het was gespeelde nonchalance, want achter de schermen werd wel degelijk een campagneteam opgetuigd. De ingezonden brief in de Volkskrant van enkele fractievoorzitters en wethouders was onderdeel van het plan de campagne.

Asscher bleef toneelspelen. Ik de nieuwe lijsttrekker? We zullen zien. Hartverwarmend, noemde hij alle aandacht van het toegestroomde journaille vorige week. Maar hij wilde nog steeds niks zeggen.

Excuustruus

Van de vrouwen in de partij hoorden we ook maar weinig. Niet dat ze niet gepolst zijn trouwens. Agnes Jongerius werd gevraagd, Sharon Dijksma, talent Lou Repetur, ja, zelfs Myrthe Hilkens werd- ten einde raad - gesmeekt om zich in het strijdgewoel te mengen.

Klein detail: Hilkens is geen lid meer van de Partij van de Arbeid.

Achter de schermen klonk gemor: Spekman, Asscher, Samsom en Dijsselbloem zouden de route allang hebben uitgestippeld, waardoor vrouwen slechts als excuustruus zouden dienen.

En zo was Diederik Samsom de eerste die zich officieel kandidaat stelde. Hij wil doorknokken, en de partij weer smoel geven.

Matchfixing

Het zou dus een strijd worden tussen Samsom en Asscher, zoveel was zeker. Maar wie nog meer? Wie zou de ballen hebben om het tegen deze zwaargewichten op te nemen?

Dat bleek het recalcitrante Kamerlid Jacques Monasch, die het wel vaker oneens was met de partijtop. Hij noemde het 'matchfixing', de voorgesprekken die Spekman al met Asscher en Samsom zou hebben gevoerd over hun kandidaatstelling. En dus meldde ook hij zich aan het front.

Zo kon de uitgekiende timing van Asscher de prullenbak in. Hij moest opschieten, anders zou Monasch alle aandacht op zich vestigen. De locatie van Asschers persconferentie was al een tijd gepland. Dat was het Calvijn College in Amsterdam-West, een (v)mbo-school waar Asscher als wethouder een warme band mee opbouwde.

Samsom, Asscher en Monasch dus. Én Gerard Bosman, van de beweging 'Linksom'. Hij stelde zich vrijdag kandidaat. Maar wat zijn nu de inhoudelijke verschillen? Wie wil wat met de partij? Wat zijn eigenlijk de verschillen tussen Samsom en Asscher, die jarenlang samen optrokken om dit kabinet tot een goed einde te brengen? 'Mooi om te zien dat Lodewijk Asscher en ik hetzelfde willen voor Nederland', zei Samsom op Facebook, waarmee hij het gebrek aan inhoudelijk verschil misschien wel onbedoeld blootlegde.

Vlak ook de macht van de flitsleden niet uit. Voor twee euro kun je nu voor een maandje lid zijn van de PvdA. GeenPeil zag gelijk al kansen.

En ook Tom Staal van GeenStijl zou zich wel willen kandideren.

Voor twee euro stemmen op je favoriete PvdA-leider? Het lijkt inderdaad wel Idols.

De reconstructie van Peter Kee en een gesprek met Lou Repetur en Paul Tang: