In aanloop naar de wedstrijd viel mij de liefde voor het thuisland Iran op

De euforische reacties verbazen mij niets. Ook in aanloop naar de wedstrijd viel mij in de straten van Sint-Petersburg al op hoezeer de liefde voor het thuisland Iran door de supporters wordt beleden. Vanuit alle windstreken waren ze naar het WK gekomen. Iraniërs, die wonen in Amerika, Canada, Groot-Brittannië, ja zelfs Den Haag. Allemaal voelden ze zich met elkaar verbonden door het land waar hun wortels liggen. Als een hechte familie.

Zo zag ik, uren voor de wedstrijd, een groep vrouwen dansen en zingen op straat. Ze hadden vlaggen om de schouders gedrapeerd, scandeerden luidkeels ‘Iran, Iran, Iran!’. Ze bewierookten het land, waar voor vrouwen een stadionverbod geldt, als de mannen spelen. Een wet, die voortvloeit uit de Islamitische revolutie van 1979. Er wordt langzaam aangedrongen op herziening van deze regel, onder meer door Masoud Shojaei, de aanvoerder van de mannenploeg. Maar er is nog veel te winnen.

Voor deze geëmancipeerde vrouwen, goed opgeleid en grootgebracht in Westerse landen, is hun aanwezigheid in de stadions in Rusland het voorbeeld van waar het ook in Iran naartoe moet. Maar bovenal is het voor hen een kans om het voetbalfeest te vieren. Met z’n allen, man én vrouw.

Supporters, spelers, allemaal zien ze het WK als een kans om een heel andere kant van hun land te tonen. Dat het even niet gaat over een nucleair programma, of sancties vanuit Amerika. Het was niet voor niets dat bondscoach Queiroz, voordat de eerste bal gespeeld was, al sprak van een ‘celebration’. Voor het oog van de wereld wilde Iran zich van zijn beste kant laten zien.

Op het voetbalveld is dat in ieder geval gelukt. Natuurlijk, je kunt discussiëren of het geen gestolen overwinning was, gezien het overwicht van Marokko in de eerste helft. Maar het was aandoenlijk om de vreugdetranen te zien bij de spelers na het laatste fluitsignaal. Mannen die op hun knieën op de grasmat zaten, hun handen en hun blik naar boven gericht. Alireza Jahanbakhsh was dolgelukkig dat de voetbalploeg het land trots heeft doen zijn. Zelf ging hij ook nog even nagenieten met z’n teamgenoten. Even. Want Spanje komt eraan.