De naam is Harris, Lloyd Harris

Heel zachtjes pakte ik de afstandsbediening van de aan mijn voeten staande tv.

Knip: aan.

Wezenloos slecht voetbal, enorm matig college basketbal, tennis dan maar? ATP of WTA, de keuze is 's nachts groot.

Ik kijk per ongeluk even naar Kei Nishigori, de man die de Japanse sportwereld een half decennium geleden blij maakte: Japan had ineens een topper, hij stond vierde op de wereldranglijst.

Nishigori speelde tegen een jonge vent die in het groen en zwart optrad en die haar uit het jaar 1969 droeg, een simpele haarband eromheen, geen andere spectaculaire zaken, geen blingbling, normale schoenen en… Ik keek even goed naar de stand in de wedstrijd: Nishigori, zoals altijd de rust zelve, werd op ondubbelzinnige manier van de baan geveegd, zijn tegenstander die Lloyd Harris heette en Zuid-Afrikaan was, sloeg vrij simpele ballen langs de Japanner en liep naar zijn stoel.

'Minder koud'

Hij pakte een banaan, pelde de vrucht open en nam een hap.

Niets bijzonders toch. Sportmensen en tennissers helemaal eten graag bananen tussen de games en sets in. Min of meer gezond, verteren vrij snel en stillen opkomende hongeraanvallen mocht de partij langer duren dan wellicht gepland. Hij nam nog een hap en wende zich naar de scheidsrechter die links boven hem in de stoel zat. Op keurige manier vroeg Harris of de volgende vrucht die hij zou gaan vragen niet zo koud kon worden aangeleverd.

In eerste instantie wist ik niet wat ik hoorde.

Een jong sportmens, geen verwende grootheid toch in dit métier, vroeg, weliswaar op zeer correcte manier of zijn aangeboden banaan voor later 'minder koud' kon zijn. Tenminste dat dacht ik in de verte te verstaan.

De scheidsrechter, een bedaarde vijftiger, gaf de boodschap in zijn walkietalkie door. Je zag hem erbij denken: "Niet verder op reageren, als hij dat wil, vraag ik het voor hem."

Slapen

Lloyd Harris, de nummer 81 van de wereld, sloeg vervolgens gaten in Nishigori en liet helemaal niets van de voormalige nummer vier van de wereld over: 6-1.

De nacht bleef stil, het begeleidende commentaar had ik op een heel laag pitje gezet en ik bedacht: "Dit laat die Japanner natuurlijk niet over zijn kant gaan. Een nieuweling in dit vak slaat niet met zoveel gemak een veteraan aan poeier."

Nishigori herpakte zich, begon de tweede set met een ietwat andere tactiek en binnen de kortste keren was het 3-0 voor de veteraan.

Ziezo, dacht ik, de verhoudingen zijn her-bepaald, Harris weet nu zijn plaats en ik dacht eraan te gaan slapen.

Intussen zocht ik op hoe de marsroute van die onbekende Harris was verlopen. Boeiend zag ik op mijn telefoon: qualifier die doormarcheerde in het hoofdtoernooi. Ik las dat hij op licht indrukwekkende manier Dominique Thiem (ook ooit nummer 4 van de wereld) aan de kant had gezet en dat hij hier gewoon iedere dag, inclusief zijn lange qualifier-reeks, op de baan had gestaan.

Slow-starter uit Japen

In de tweede set zag ik de Zuid-Afrikaan (hij is geboren in Kaapstad, woont daar ook en wordt getraind door meneer Anthony Harris die geen familie is) weer naar een voor hem klaarliggende banaan grijpen. Hij pelde, nam een hap en knikte kort naar linksboven; dit was beter, zo het leek.

Nishigori inmiddels had zichzelf herpakt, speelde wat strenger en meer geacheveerd en won de tweede set zonder al te veel problemen 6-3. De zaken leken gerepareerd, nietwaar?

Het leek me toe dat de slow-starter uit Japan (die overigens in de USA woont) zijn ritme nu verder wel bepaald had; hij zou deze 24-jarige jongeling er eens even goed van langs geven, want tegen zijn plotselinge serve-volley-spel had Harris toch weinig in te brengen.

Snel keek ik langs uitslagen van Harris: vaak qualifier, zijn beste prestatie ooit: 3e ronde in Melbourne, hetgeen me niet opgevallen was. Voor de rest moest je zijn naam tegenkomen in toernooien op Mozambique, in Turkije, de VS, in Egypte, Zimbabwe en Nigeria. Hij had al heel vaak in “Futures” en “Challangers” gespeeld, maar brak daar geen potten.

In 2020 haalde hij de finale van Adelaide en verloor van Andrey Rublev: geen schande. Door die finaleplaats stond hij wel ineens nummer 72 bij de grote jongens.

Dunne glimlach

Nishigori die met de 1-1- setstand tevreden was, verkeek zich in de derde set op de kunsten van zijn tegenstander. Harris bleek in het bezit van een zwiepende forehand, serveerde goed en krachtig en legde soms, met een slim backhandvolleytje, de bal in de voortuin van de Japanner, die zich ineens besefte dat hij, door zijn hopeloos slechte instelling van het begin van de wedstrijd, ineens in een zeer kwetsbare positie was uitgekomen.

Middenin de nacht keek ik nog even de uitslagen van Harris door: niets bijzonders, een redelijk getalenteerde speler, slank, groot en tanig. Geen hi-man, geen aansteller, geen showman, geen praatjesmaker. Toen hij op enig moment een challenge aanvroeg zat hij er ruim twintig centimeter naast en reageerde met een dunne glimlach: jammer, maar het was het proberen waard geweest.

Mooie vrouw

We kregen een shot van de coach box van de Zuid-Afrikaan te zien en zagen zijn coach in wie ik de vroegere belhamel van het Belgische tennis, Xavier Malisse, dacht te herkennen en naast die man zat een vrouw van bijna ongegeneerde schoonheid.

Terwijl de spelers op hun stoeltjes zaten, terwijl Harris weer een hapje banaan nam, vroeg ik mij af of dit de eventueel a.s. mevrouw Harris was of misschien een bijna toevallig langs vliegende vlinder of een kennis uit Kaapstad die ook wel eens in Dubai wilde winkelen en rondkijken.

Ik zag haar nog twee maal heel snel terug: ondanks het nocturne uur, ondanks mijn vermoeidheid. Ze was wonderbaarlijk fraai om naar te kijken en ik dacht 'Chapeau Mr. Harris' en moest meteen lachen om zulk een idiote gedachte en opmerking tegen mezelf.

Hier stond een bijna onbekende, nog jonge tennisprof zijn best te doen een veteraan Japanner van de baan te slaan en ik, midnightrider dus, had een plotseling opkomende vuige gedachte. Idioot.

Niet uit de ijskast

Vlak voor het einde van de wedstrijd die Harris ging winnen, besprak hij met de stoelrechter nog even zijn probleem van het consumeren van koude bananen. Hij legde dat keurig uit; hij had zijn fruit liefst niet uit de ijskast.

Vervolgens sloeg hij, bijna artistiek verantwoord, goed en terecht Nishigori van de baan en dankte hij het niet aanwezige publiek: hij was halve finalist, zijn beurswaarde was gestegen en hij liep met een blij lijf de baan af.

Vreemd gedrag

Waarom was ik, in het midden van de nacht, bij deze wedstrijd blijven hangen? Om weer eens te kijken naar het feit dat Nishigori nooit, maar dan ook echt nooit naar de ballenjongens of -meisjes kijkt en in den blinde gewoon twee ballen op zijn open racket meeneemt en dan een derde bal uit andere hoek vraagt en die ook weer wegslaat.

Ja, inderdaad…ik let heel vaak op vreemd gedrag van sportmensen.

Rafa Nadals zenuwengedoe bij het serveren heb ik al ettelijke malen ontleed en beschreven en besproken, dat ballengedoe van Nishigori ook al een keer, maar daar kwam dus nu de wens bij van een mij totaal onbekende subtoptennisser die pas tegen de onderkant van de top aantikt: de temperatuur van de te nuttigen banaan van Lloyd Harris.

Opblijven

Ik vond dat zeer bijzonder en keek mede daarom zijn partij ook uit. Had ik hier een nieuw talent of fenomeen aan het werk gezien? Een fruit-feteshist?

Misschien, dacht ik. Hij had goede wapens, bleef rustig en die mevrouw in zijn box deed helemaal niets ter zake. Toch? Het was een puberale gedachte in het holst van de nacht.

Op vrijdag speelde Harris weer. Meer dan twee en een half uur duurde zijn partij tegen de Canadese subtopper Denis Shapovalov. In drie sets won de man uit Kaapstad. Harris was finalist in Dubai. Een speler die niet aan de lijnrechters twijfelde, die niet vervelend was, die bovengemiddeld goed stond te spelen en…die de leiding van het toernooi in Dubai alleen maar vriendelijk verzocht zijn bananen graag op een iets hogere temperatuur aangereikt te krijgen.

Voor dat soort sportmensen blijf ik graag op.