Gepassioneerd of werkelijk getikt?

Volwassen mannen die elkaar voor rot schoppen, die zich enorm lopen aan te stellen, die provoceren, die willen intimideren, die geniepig zijn en... Die een bijster interessante sportwedstrijd speelden. De Spaanse ploeg wilde scoren en de Italianen houden juist niet van scoren en deden er alles aan om scoren tegen te gaan.

Strak geregisseerde oorlog

Als je die twee basisprincipes als leidraad neemt, was deze voetbalwedstrijd gelijk een strak geregisseerde oorlog. Het was tevens voer voor psychologen (maar dat is bijna iedere topvoetbalwedstrijd tegenwoordig) en dus buitengewoon interessant om naar te kijken.

Overigens deden dat slechts 860.000 mensen die Veronica aanklikten en ook nog een kleine ton die naar Ziggo Sport keken. Daar, bij de Ziggo's, gaf Sierd de Vos overigens commentaar. En hoe! Loeiend en schreeuwend, inderdaad gepassioneerd, maar ook wel bedacht en toch ook soms leuk en informatief. In zijn verbale uithalen deed hij niet onder voor het het aanstellerige gedoe op het veld in Madrid, maar dat laatste is tegenwoordig ook blijkbaar geaccepteerd.

Inderdaad, voor de puriteinen onder ons: heeft iemand nog het telefoonnummer van Theo Reitsma? De Vos ziet veel, maar niet alles en hij heeft, to put it mildly, een Atletico-gekleurde bril op. Het zeldzaam ordinaire schepsel Diego Simeone, de coach van de Spanjaarden, kookte weer eens over in gebaar en gedrag, maar de goede Sierd, die ik een prima televisiemaker vind overigens, liet deze ontsporingen voor wat ze waren. Jammer.

Die Argentijnse coach (De Vos vertelde, tongue in cheek, dat deze man bijgetekend had voor het slordige bedrag van 24 miljoen euro per jaar) is een ongeleid projectiel van de eerste orde. Zijn nooit aflatende gedoe langs de lijnen doet eigenlijk alleen maar infantiel aan, maar wordt door voetbalkenners (!!) geduid als 'passie', waar soms ook het prettig allitererende woord 'prachtig' aan gekoppeld wordt: prachtige passie dus. Ook las ik eens: authentieke passie. Ja ja.

Trekpop

Hij stiert, rent, gesticuleert, schreeuwt, vloekt, tiert, springt, valt, wijst en ontploft. Soms denk ik wel eens: best geestig zo'n trekpop aan de kant, maar vaak denk ik ook: man beheers je eens een beetje.

Van voetbaldieren heb ik uitgelegd gekregen dat zulks bij Simeone niet mogelijk is. De man is zoals we hem zien: fel, inderdaad gepassioneerd en alles dat hij doet moet hij ooit bedacht hebben. Hij kleurt voortdurend net over de lijntjes en daagt daarmee tegenstanders en de wedstrijdleiding uit. En eigenlijk ook zichzelf, hoewel hij die mogelijkheid nooit bedacht zal hebben, lijkt me. Heeft hij dat wel gedaan en is inderdaad alles bedacht en staat al dat gedoe slechts in het teken van 'winnen' dan is hij wel een slechterik der eerste klasse.

Zijn puur vulgaire beweging na een Atletico-score ten teken dat zijn spelers 'cojones' toonden, was geen vergissing: hij deed dat al meer. Dit is wat hij is: een vulgair mens, opgevoed op voetbalvelden in Argentinië, Italië en Spanje, waar, zelfs op hoog niveau, dit soort zaken gemeengoed is. Het zijn immers niet allen redelijk wel opgevoede lieden die daar bezig zijn. Vergeet zelfcontrole, vergeet innerlijke en uiterlijke rust, vergeet gemanierdheid.

Neen, dat is niet iets dat alleen bij het voetbal hoort: dat kan ook in handballers, ijshockeyers of petanque-spelers schuilen. Het is een menselijke eigenschap die in onze cultuur sterk vergroot en in overvloed op onze televisie vertoond wordt omdat voetbal zo genadeloos populair is. Simeone heeft echter ook een eigenschap die serieus kwalijk is: hij bedelt soms bij de scheids om een gele of rode kaart van zijn tegenstanders. Hij bewerkt 'de vierde man' voortdurend en dat gedrag is zo primair en ongepast als het maar kan. Er staat echter geen rem en geen limiet op zijn daden en zo eens in de zoveel tijd kan een mens dat zien op een doordeweekse televisieavond.

Fratsenmakerij

Je gaat dan nadenken over sport, over sportmensen en welke dingen wel of niet kunnen. Wat een enorm onbeschoft wezen staat daar, denk je dan. En je denkt erbij: dat kan niet, maar ja, in onze huidige maatschappij, in de voetbalwereld vooral, is een dergelijk gedrag 'bon ton' geworden, hoewel er niet velen zijn die Simeone benaderen in zijn fratsenmakerij.

Dan rent hij langs de lijn, struikelt half, slaat zijn handen voor de ogen, schreeuwt en houdt de televisiecamera goed in de gaten. Eigenlijk is het briljant toneelspel, maar tevens zo verschrikkelijk zielig. Dan maakt hij dat 'cojones-gebaar', bewust, duidelijk zichtbaar voor de wereld en een uur later biedt hij zijn excuses aan. Maar hij deed het wel bewust want hij wilde zijn spelers duidelijk maken dat hij vond dat ze ballen hadden. Dus dan maar de rol van een klein proleetje spelen... Dat hem overigens makkelijk afgaat.

Ik denk wel eens dat in onze sportmaatschappij werkelijk steeds meer gestoorden komen rondlopen. Het is scoren in een leeg doel, maar de voetbalwereld levert ons wekelijks een heel peloton aan mensen dat, om wat voor reden ook, buiten de lijntjes kleurt. En met 29.837 camera's op die lieden gericht zien we bijna alles en krijgen we dat gekke beeld van 'de voetbaltrainer' of de verwende voetbalvedette. Door zo’n merkwaardig type als Simeone wordt dat beeld dan nog vergroot en bevestigd.

Aanbeden

Hij wordt aanbeden door de mensen van Atletico. De pulppers draait rondjes rond hem en zijn familie, de directie van zijn club waardeert zijn daden met een ongehoord topsalaris en als je alles tot nul reduceert dan staat er een ADHD-mannetje dat voetbal-slim is, ons allen bij de neus neemt en met bijna alles wegkomt.

"Mooi hè, die Argentijnse passie?", wordt er dan simpel gesteld. Er wordt ook wel gezegd: Simeone lacht zich twaalfmaal een kriek als hij zijn bankafschriften ziet... Gaat het daar dan alleen maar om?

Zou zo'n mens als Simeone wel eens rustig in een stoel gaan zitten en nadenken over zijn daden? Nadenken waarom hij zo gek doet? Nadenken hoe hij wellicht 'anders' zou kunnen of moeten handelen? Nadenken over zijn leven dat een aaneenschakeling van idioterieën is. Nadenken over dat onsportieve, dat aanstellerige... Nadenken dus.

En zeg me niet dat hij niet kan nadenken. Hij is wel gek, maar niet zó gek. En ik heb afgelopen woensdag een heel interessante televisieavond gehad.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.