The president and the king

Eerst even dat dode paard dat PSV heet. Wat in hemelsnaam is er mis met die spelers? Hoe slecht is dat team opgebouwd, hoe beperkt spelen die pseudo vedetten hun wedstrijden?

Geen heldere geest

Het was, op donderdagavond, of er werkelijk geen enkele speler van die selectie enig benul had hoe er op beperkt niveau gevoetbald moest worden. Het was zieltogend, slecht uitgevoerde sport die het voorvoegsel "top" nooit en nergens verdiende. Duur ingekochte buitenlanders en hooggeprezen Nederlandse internationals bakten er niets van en het meest opzienbarende voor mij was dat er he-le-maal niemand van PSV was die opstond, die zei "Geef me de bal en we gaan zo en zo spelen". Er was geen leider, geen voorganger, geen heldere geest.

Mark van Bommel is al weggestuurd en de leiding van de club zal de werkelijk niet te benijden opvolger Ernest Faber toch wel laten zitten, hoewel het me geen pretje lijkt dit uitgebluste, verveeld ogende, zielloze groepje sporters voor te moeten gaan in dagelijkse trainingen.

Ik speelde ooit voor een trainer-coach die op enig moment de training eens stil legde en aan een van ons vroeg: "Als je geen zin hebt om je best te doen, waar ben je dan nu mee bezig? Ga lekker naar huis en bedenk of je wel met ons samen wilt werken, maar dit lijkt nergens naar."

De aangesprokene bedacht zich en voorzag een flinke persoonlijke afgang. Hij herpakte zich, schakelde door en deed zijn best zijn best te doen. Die boodschap van onze coach maakte indruk.

Misschien een voorbeeld voor Faber en zijn nieuw toegevoegde assistent Boudewijn Zenden, die nog fris in deze configuratie aan het werk is en ook niet weet wat hij meemaakt.

Abominabel basketbal

Dan die stap, vergelijkbaar zelfs, naar Amerika. De NBA maakte donderdagnacht bekend dat LeBron James een van de aanvoerders in de komende All Star game zal zijn. Nou is dat niet vreemd, want deze midden-dertiger speelt een zeer goed seizoen en geeft zich geheel voor zijn ploeg: de Los Angeles Lakers. De wedstrijd vond plaats in Brooklyn en de plaatselijke Nets waren tegenstander van James & his gang.

Op de eerste rij zat Bill Clinton en tijdens de wedstrijd al hadden de voormalige president en de basketballer kort verbaal contact.

De wedstrijd, die tot ergens dik in de 80 punten redelijk gelijk opging, leek ineens een vroege dood te sterven toen de thuisploeg (de Nets dus) abominabel basketbal gingen spelen; een soort PSV dus: geen idee, geen zin, geen ritme, geen vorm.

Ze deden maar wat

Er was geen enkele speler onder de tien tot twaalf multimiljonairs van de Nets die ook maar enig benul had hoe LeBron James afgestopt moest worden en hoe de eigen ploeg moest zien te scoren. Letterlijk: ze deden maar wat, vooral missen.

James en zijn Lakers plaatsten een 24-2 run (dus zij maakten 24 punten waar tegenover de Nets er slechts 2 lieten aantekenen) waardoor de wedstrijd geheel doodsloeg en na de laatste drie, oersaaie, vervelende en vooral verveelde minuten waarin helemaal niets meer gebeurde, eindigde het in 113-128.

Neen, PSV is niet de enige ploeg waar men op deze donderdag collectief geen idee had hoe topsport moest worden gespeeld, een paar uur later legden de Nets eveneens een wanprestatie neer voor mensen in de zaal en de miljoenen over de hele wereld via de tv.

De Nets speelden als kippen zonder kop, renden maar wat heen en weer en misten schoten, struikelden over hun eigen onvermogen er iets van te maken en hun coach, Kenny Atkinson (een man die vroeger nog in de Amsterdamse Apollohal speelde) had geen idee hoe hij nog de geest uit de fles kon krijgen en moet zich een goede vriend van Ernest Faber gevoeld hebben.

Niets hielp

Hij nam een aantal time-outs, werd zichtbaar boos, maar niets hielp. James scoorde ongestoord en het aanvallende spel van de Nets bestond gewoon niet meer; verkramping, solistisch geknoei van iedereen en een zichtbare gelatenheid bij alle non-sterren. Breda was Brooklyn geworden, topsport had het begrip "top" ook hier verloren en de wedstrijd kabbelde voort en eindigde in een lange zucht van "eindelijk, we kunnen onder de douche en snel naar huis, naar de veiligheid van de eigen schaamte".

King James en President Clinton

King James werd, voor de ook in de NBA bestaande, snelle nababbel, die hij routineus en snel afhandelde, gevraagd en deed zijn zegje. Hij vond het een eer dat hij All Star-aanvoerder was en ja, hij voelde zich goed, en ja, de Lakers speelden goed en hij dankte zijn interviewster voor het korte gesprek en zette toen koers naar President (want zo worden voormalige presidenten in de USA nog altijd aangesproken) Bill Clinton die de sportvedette op het veld met open armen ontving.

Het was een mooi beeld, de in een wat slordige trui gestoken Clinton tegenover de beste basketballer van de wereld, een man die, volgens mensen die het kunnen weten, dicht tegen de miljoen dollar per wedstrijd verdient.

Liplezen was niet echt mogelijk, maar waar zou het gesprek tussen de twee over gegaan zijn? Over presteren, hun beider gezondheid, de makkelijke winst, het onvermogen van de tegenstander? Over de familie? Aandelen, Trump? Iran? De uitvinding van het wiel?

Als brothers in arms namen ze afscheid. Het leek erop of ze zeiden: "Doe ze thuis de groeten en hou je goed."

Geen bekende mensen bij NAC-PSV

Kijkend naar dat beeld, vroeg ik me ineens af waarom sportwedstrijden in de USA heel vaak, zo niet altijd, omringd worden door de aanwezigheid van sterren, acteurs van naam, politici, andere rijken der aarde en waarom dat ook uitgebreid in beeld genomen wordt.

En waarom dat bij ons, in welke sport dan ook, slechts in heel kleine mondjesmaat weleens plaatsvindt.

Na NAC-PSV zag ik geen oud-minister of een bekend kamerlid, laat staan een volkszanger of bekende schrijver zich bemoeien met Faber of een van zijn spelers, of met de winnende coach van de avond, die niemand in Nederland van naam kent.

Zo ver zijn wij nog niet in de omlijsting van onze sporten.

Moet je niet stellen: gelukkig maar, want het heeft toch iets kriebelig gedwongens en het werkt op de lachspieren als je ziet dat na LeBron James een hele roedel andere spelers zich bijna slaafs bij Clinton kwamen melden en, goed zichtbaar voor de camera's, hun best deden er "cool" uit te zien samen met de man in de grijze trui.

Toch had ik het eigenlijk wel willen zien. Minister Hugo de Jonge, kek gekleed, die kort in gesprek gaat met Faber en hem mededeelt dat hij niet bij de pakken moet gaan neerzitten en dat de volgende wedstrijd wel beter zal gaan. Zoiets dus. Goed in beeld, niet te lang, maar pr-matig voor beiden attractief.

Samen gezien worden

Overigens, voor De Jonge mag je iedere andere naam invullen als het maar geen Eric Wiebes is. Die weet namelijk net zoveel van sport als de gemiddelde PSV-er op deze avond aan voetbalverstand toonde. Niets dus. En van Clinton is bekend dat hij een meer dan gemiddelde interesse in topsport heeft en uitslagen, standen en competities volgt.

En natuurlijk dat hij graag met echt grote sportvedetten samen gezien wil worden, want zo werkt het nog steeds, ook al ben je al zo lang uit functie.

En die winnende coach in Breda heet overigens Willem Weijs en kwam sympathiek over. Hij komt uit Broekhuizenvorst. Waar ligt dat, vroeg ik mezelf af, want ik wist het niet. Weet u het? Ik zocht het in de atlas op. In Noord-Limburg.

Eén troost, dat weet Bill Clinton ook niet. Eric Wiebes waarschijnlijk weer wel. Hoewel?