Ooit was Prinsjesdag op vrijdag

Want vier dagen vóór Prinsjesdag konden wij de Miljoenennota bij de Rijksvoorlichtingsdienst afhalen. Met een beetje mazzel kon je zelfs met de auto het Binnenhof op om een loodzware kartonnen doos, gevuld met alle cijfers, in je auto te tillen. Nee, ’t is niet verzonnen, de Tweede Wereldoorlog lag ver achter ons, het postmoderne werd een begrip, rijk worden was al heel gewoon, staken was voorbij, en ook toen al deden het CDA, de PvdA en de VVD alsof ze over van alles met elkaar van mening verschilden, maar vormden toch om beurten een coalitie. Het was wel de vorige eeuw, maar de premiers van toen, Ruud Lubbers en Wim Kok, lopen nog gewoon over straat dus zo lang is het allemaal ook weer niet geleden.

Wij, de parlementaire pers, moesten een papier ondertekenen waarmee we beloofden niet uit de school te klappen. ‘k Heb nooit geweten welke straf op het schenden van de geheimhouding stond, maar als je je niet aan de omerta hield, dreigde hoon en uitsluiting.

Die vrijdag was een feestdag, ook voor het kabinet. Want alle ministers gaven de gehele dag door persconferenties om hun beleid nader toe te lichten. Als je ooit zou kunnen spreken over een politieke elite, dan was het toen. Een kleine groep wist alles, en de grootste groep wist niks. De bijeenkomst op het ministerie van Financiën was het hoogtepunt. Niet vanwege de uitleg van allerlei onbegrijpelijke fiscale maatregelen, maar omdat er zo tegen zes uur een borrel was.

De maandag, één dag voor de Derde Dinsdag, was zo mogelijk nog meer bijzonder. Alle hoofdredacteuren van het land en de chefs van de politieke redacties, kregen uitleg van de premier zèlf over de Troonrede. En die Troonrede werd ook nog, met dezelfde geheimhoudingsregel, onder embargo uitgereikt. Wat was er mooier voor een hoofdredacteur uit een verre regio om één keer per jaar de mogelijkheid te hebben de minister-president een vraag te stellen. Niet het antwoord, maar het stellen van een vraag, daarvoor was men van huis gekomen.

Dabei sein werd vervolgens uitbundig gevierd in het perscentrum Nieuwspoort. De Troonrede deed er niet meer toe, werd een onderzetter voor de vele glazen of verdween onopgemerkt onder een tafel. Rennend werd ’s-avonds laat in beschonken toestand de Intercity gehaald of strandde de hoofdredactie op een onbekend adres. Het is een schets uit Andere Tijden.

Blij ben ik nu elk jaar weer met het lekken van de stukken, want niks is erger dan onvoorbereid Prinsjesdag in te gaan. Alleen de Troonrede is nog geheim. Sip keek minister Henk Kamp toen hij vragen kreeg over de bij De Telegraaf geheel uitgelekte Miljoenennota. Hij vindt dat stukken die openbaar zijn pas openbaar zijn “als ze openbaar gemaakt worden”. Maar vroeger is van gisteren. Het zijn andere tijden.

Kees Boonman is politiek commentator bij EenVandaag