Column Mart Smeets: Melbourne in de mist

Op momenten als deze gaan sportvolgers over de hele wereld die columns dienen te schrijven zoeken naar luxe redeneringen over de sterfelijkheid van kampioenen. Daags na de uitschakeling van Djokovic konden we uitgebreide bijna necrologieën lezen in de internationale sportpers.

Hij werd, door de kwijlende sensatiezoekers (die ook in kwaliteitskranten wonen) direct op een rooster gelegd. Huwelijksproblemen! Hemelse goedheid; bloed op het toetsenbord. Nepnieuws? Of?

Djokovic wordt ouder, hij slijt, hij herstelt waarschijnlijk iets minder snel dan vier jaar geleden en “iets” in zijn lijf werkt niet meer zoals vroeger. Dat kan, dat overkomt iedereen, dat zit aan het ouder worden vast.

Echte tenniskenners (in ‘l Equipe en in de nette Britse bladen) dachten dat de Serviër problemen had met zichzelf nog te motiveren. Ook dat kan. Jarenlang alleen maar finales van bijna alle toernooien spelen, gaat ook zijn tol eisen. Ooit leerde Stefan Edberg, de Zweed, me dat topspelers niet alleen ALTIJD op hun best moeten zijn, maar ook heel veel wedstrijden moeten spelen. Op mijn toentertijd waarschijnlijk vragende blik, reageerde hij met: “Topspelers spelen vrijwel alle toernooien tot het einde…twee weken aan een stuk en dan snel door naar het volgende toernooi. Subtoppers haken eerder af, spelen dus minder en vooral minder stressvolle partijen.”

Djokovic heeft de afgelopen jaren alleen maar finales gespeeld, overal en altijd. Sinds de Australian Open van 2008 maar liefst 20 finales. Daar moet je eens goed over nadenken. Twintig finales. Dan gebeurt er toch iets met de motor, met het lijf, met de gevoelens, met de honger, met de heilige dwang te winnen, met alles…

Murray stond in elf Finals (ook sinds 2008) en in het weekend moest ook de Schot zijn tas gaan pakken en het publiek gedag zwaaien. Ook hij had, tegen de Duitser Misha Zverev, niet voldoende benzine in de tank en moest na vier sets buigen.

Er zit een bepaalde gelijkenis in de tegenstanders van de topmannen. Zverev is beter ingeschaald dan de man die Djokovic versloeg, de Oezbeek Denis Istomin, maar beiden zijn jong, sterk, gespierd en hebben mokerslagen in hun racket hangen.

Djokovic en Murray, die tot en met het showtoernooi van London 2016 tot het gaatje moesten gaan, hebben misschien te kort tijd gehad om de accu te kunnen vullen.

Dat is een veel terugkomende gedachte van kenners aan de lijn. Hoe langer je doorspeelt in een jaar, hoe meer kilometers je dus ook gemaakt hebt, des te belangrijker wordt je recuperatietijd. Ook dat was een ruim punt van aandacht bij de “kenners”.

Men wees op veelal zaken op het fysieke vlak, maar hoe zit het met het geestelijk aspect? Daarover is het uiterst moeilijk om met gegrondveste verklaringen te komen. Djokovic leek, na Roland Garros 2016, ineens van een zekere spanning verlost te zijn: hij had zijn laatste wens (de French Open te winnen) na al die jaren verwezenlijkt gezien en misschien dat hij wat lucht uit zijn ventiel liet ontsnappen.

Murray heeft nog weleens van die wedstrijden waar hij loopt te klooien; meer dan de andere grote mannen. Murray lijkt overigens wel de meest verse van de top-vier te zijn, nietwaar? Bij hem is zo’n tweede ronde struikelpartij iets minder onbegrijpelijk, dat ook, want soms vliegt er een meeuw in zijn oog, zo lijkt het.

Weinige echte kenners hebben een vet kruis door de namen van Murray en Djokovic gezet; ze zijn niet meteen afgeschreven. Er zijn echter al wel insiders die een lichte rimpel in het voorhoofd trekken als de houdbaarheidsdatum van de twee heertjes worden besproken. Voor iedereen is er immers een moment van ongewilde, maar toch ook niet onverwachte terugslag.

Het is nu de opgave voor beiden om de ietwat loszittende schroefjes vast te draaien.

Op naar de volgende toernooien.

Spannend.

Of zeggen we over een paar jaar dat de Australian Open 2017 voor een kentering zorgde in de top van de mannen tenniswereld?