Kerstvertellingen

De reden? Wie het weet mag het zeggen. De oorzaak van het ontslag? Onkunde vooral. Maar dan bedoel ik dus de onkunde die ten toon gespreid wordt door de mensen die de trainers of noem ze coaches na een paar maanden dienstverband maar weer snel 'the pink slip' bezorgen. Uhhh, juist, ontslaan. Niet wat er gehoopt en gedacht werd, niet goed genoeg, geen aanpassingsvermogen, niet sociaal genoeg, geen prettig mens, taalproblemen, viel niet goed bij de vrouw van de hoofdsponsor.

De alles-reinigende-John-van-den-Brom-oplossing

Ja, dat is waar, er zijn er ook in het vak die "ontslag" niet afwachten en zelf de kuierlatten nemen. Dat zijn over het algemeen iets te gewiekste lieden, een beetje slecht in hun doen en laten, die al, achter de rug van hun club, met andere organisaties bezig zijn geweest en de ontsnappingsroute al precies hebben uitgetekend. Wij thuis noemen dat de alles-reinigende-John-van-den-Brom-oplossing.

Ik snap heel vaak waarom die technische leidsmannen moeten gaan. Dat is dan af te meten aan de stand op de ranglijst, of dat er een nauwelijks stil te krijgen gekrakeel in de spelersgroep gaat ontstaan. Dan wordt de achterdeur van een club voor eventjes opengezet, volgt er een vaak heel slap nieuwsberichtje waarin de betrokken coach bedankt wordt voor zijn inzet en zijn harde manier van werken en dat de club hoopt dat het hem goed zal gaan in het verdere verloop van zijn carrière en blah blah blah.

Stralen met nieuwe trainer

Niet heel veel later zitten clubmensen dan alweer te stralen bij de fotosessie van de nieuwe trainer. In dat persbericht knalt het positivisme eruit: met de nieuwe man zal getracht worden het tij te keren; er zal aanvallender worden gespeeld, beide partijen hebben elkaar op een moeilijk moment gevonden, maar de schouders gaan eronder en blah blah blah.

Het is een bijna vastgeroeste vorm dat het zo gaat. De spelers kijken vanaf het trainingsveld toe als domme koeien die in een wei staan en een wandelaar met een heel grote hond zien langskomen. Dit gezelschapsspel, waar wij thuis ons kostelijk mee vermaken, ieder jaar weer, heeft tot op moment van schrijven (kerstochtend) vier 'klanten' opgeleverd. Ik wilde eerst "slachtoffers" opschrijven maar in de gevallen van Van den Brom en Arne Slot, dient dat begrip toch ietwat anders genoemd te worden. Hoewel? Geestelijke slachtoffers kan toch ook?

Fijne gozer

Wij thuis noemen deze mensen niet helemaal eerlijk, misschien zelfs wel een tikkie doortrapt en in ieder geval niet helemaal koosjer. Van den Brom vaart in het grote spel van voetbaltrainers toch al een merkwaardige koers. Enige vorm van clubtrouw heeft hij, zo lijkt het, niet. Hij lijkt aan te leggen waar een goed gevulde ruif aan de muur hangt en ja, dat is ook zo’n eigenschap die je in de voetbalwereld veel meer tegenkomt dan bij andere sporten. Er is best een spannend onderzoek uit te voeren naar de redenen waarop voetbaltrainers eerder en vaker van ploeg veranderen in een lopend seizoen dan dat zulks bij andere sporten gebeurt.

Ik ben bang dat in de voetbalwereld de begrippen 'afspraak' en 'trouw' anders geïnterpreteerd worden dan elders. Kijk even naar dit korte seizoen dat er achter ons ligt: Van den Brom nam vrolijk de kuierlatten en zat, voor we het wisten, al vrolijk en blij een Belgische persconferentie voor, waar men bij de nieuwe club héél blij met de nieuwe trainer was. Fijne gozer, die Van den Brom, nietwaar?

Eigen schuld, dikke bult

Slot liet even de verbouwereerde Nederlandse sportwereld uithijgen, maar was het al snel eens met Feyenoord. In de luwte van het opmerkelijk positieve gedrag van de huidige coach, Dick Advocaat, schroefde manager Frank Arnesen een nieuwe toekomst in elkaar en neen, dat kwam allemaal niet echt sympathiek (en zelfs betrouwbaar) over. Slot was bij AZ een schijnbaar frisse nieuwkomer, maar raakte toch gebrandmerkt. Zijn ontslag werd door heel velen als "volkomen terecht" beschreven en de nog tamelijk verse trainer liep duidelijk imago-schade op. Eigen schuld, flinke bult.

De andere trainers die moesten gaan, waren Kevin Hofland en Aleksander Rankovic, bij respectievelijk Fortuna en ADO Den Haag, twee van de werkelijk zeer zwak spelende ploegen in de Eredivisie. Je had met hen al medelijden als je de ploeg onder hun leiding het veld zag opkomen, laat staan na hun vertrek. Hoorden we toen niet een lichte zucht van verlichting; van dat knellende probleem waren ze af. Ze als: de club én ook de trainer.

Dit jaar 4, vorig jaar 5

Is vier man veel? Een jaar geleden (heerlijk, een jaar zonder corona) waren het vijf trainers die Flappie niet haalden: Van Bommel (PSV), Slutsky (Vitesse), Groenendijk (ADO), Maaskant (VVV) en Stam (Feyenoord). Redelijk opmerkelijk: vier van hen hebben geen nieuwe topploeg gevonden en Stam zocht de immer grootse en meeslepende soccer-league in de USA als nieuw werkgebied. Leuk als avontuur, minder waardevol op je c.v..

Slutsky, Stam en Groenendijk gingen overigens uit eigener beweging weg. Over Maaskant een extra opmerking (die minder vilein is dan dat het er staat); hij wordt schijnbaar overal voortijdig ontslagen, waar dan ook. Het wachten voor hem is op een club die er maar weer eens intrapt. Hoe vervelend is dat?

Ciao

In 2018 waren De Jong bij Utrecht (hé, weer Utrecht) en Van ’t Schip, bij het schipperende PEC Zwolle, al voor einde december vertrokken en een jaar daarvoor ruimden Pastoor bij Sparta, Hake bij Twente en Keizer bij Ajax vroeg het veld. Alle drie hebben een nieuwe club, Hake in de Nederlandse Eredivisie, de andere twee in het buitenland, Oostenrijk en in de zandbak.

En in het jaar daarvoor? Hè jammer, maar 2016 was voor ons dolkomische gezelschapsspelletje een slecht jaar: we moesten het toen met nul ontslagen van vóór de kerst doen, een vrijwel onwerkelijke situatie. Waarom het toen schijnbaar pais en vree was in de Eredivisie kan ik niet zeggen, maar we maakten die winter de pakjes onder de kerstboom open met dezelfde groep trainers die aan de competitie van dat seizoen begonnen was. Ja, het was bijna schokkend, maar gelukkig kwam er direct na de herstart van de competitie een kentering in het brave gedrag: Petrovic (ADO), De Koning Go Ahead), Hyballa (NEC) en Anastasiou (Roda JC) maakten het seizoen toch niet vol. Ciao!

Boompje verwisselen

Is vijf man veel? Ik ging zoeken en kwam uit in 2007-08. Ook vijf, maar met een aantekening. Persoonlijke verbetering werd tweemaal het excuus voor vertrek. Ten Cate verliet Ajax en ging naar Chelsea en Ronald Koeman hoorde een trein naar Valencia aankomen en sprong er vanuit Eindhoven (PSV) op. Andere vertrekkende trainers dat jaar waren Van Wijk bij Willem II, Aandewiel bij Sparta en Brood bij Heracles. Die laatste trainer verving een paar weken geleden nog de collega bij ADO. Same procedure as ever. Instappen bij een spartelende ploeg; da’s ook een kunst waar je koppijn van krijgt.

Overigens (en tot slot) 2007-08 leverde aan het einde van het seizoen een tsunami aan vertrekkende trainer-coaches op. Waarom dat toen gebeurde? Geen idee, maar in vele voetbalsteden waren de technisch leidsman en de betreffende club ineens op elkaar uitgekeken. Als toetje dus: deze mannen vertrokken toen: Atteveld (vroeg) bij Roda, Van Hanegem bij Utrecht, Westerhof bij Vitesse, Verbeek bij Feyenoord, Stevens bij PSV, Jonker bij Willem II, Van Stee bij de Graafschap, Wetzel bij ADO en Van Basten bij Ajax. Dat was nog eens een echte aardverschuiving, het leek wel op het oud-Hollandse spelletje 'Boompje verwisselen'. Er moet toen een soort voetbaltrainers-op-hun-retour-virus in de lucht gehangen hebben. Neen, niet zoals bij onze jaarlijkse Flappie-bokaal, maar toch was het in die dagen opvallend.

PS: Het zou natuurlijk ook best kunnen dat we trainers- en coachwisselingen binnen andere sporten die in Nederland op enig niveau gespeeld worden, niet tot ons krijgen omdat de nieuwsvoorziening omtrent het doen en laten binnen die sporten door de allesmachtige voetbalwereld in de schaduw is gezet. Je hoort er zelden iets over en ze zijn er heus wel.

Waar daar de crux ligt? Bij de sportpers wellicht? Niet belangrijk genoeg? Of?

Merry Christmas iedereen.