Wij wachten op de Tour

Je merkt het aan de persberichten van vele wielerploegen, je merkt het aan de aankondigingen van de wedstrijden die aanstonds (1 augustus) waarschijnlijk van start zullen gaan. Als COVID-19 geen stokken in de wielen steekt. Mocht er echter, rond eind augustus, waar ook in de buurt van het parkoers, een open infectiehaard ineens optreden waardoor het virus even gemeen de kop opsteekt, dan zal zelfs de machtige organisatie die ASO is en blijft, het kopje dienen te buigen.

Tour de France wordt anders

Ja, de TdF in september, de TdF in een maand dat West-Europa alweer 'werkt' en in ieder geval geen vakantie viert en dus ook niet aan de kant van de weg kan gaan zitten wachten op een peloton dat rustig peddelend de vakantieganger passeert. Dit wordt dus een andere TdF dan anders. We zitten twee maanden verder in het jaar; andere temperatuur, andere klimaateigenschappen, andere zonnestand, ander gevoel ook. De eerste herfstprikkels komen de neus binnen, het land ruikt anders, het is iets eerder donker ‘s avonds.

Herfstkoersen hoor je eigenlijk alleen in Italië te verrijden; begeleid met de geur van gepofte kastanjes, maar dat is de mening van deze wielerromancier. Maar allez, we bereiden ons voor op de TdF. Met maximaal 500 mensen bij de finish. Met een meer dan gehalveerde publiciteitskaravaan (en dat is helemaal niet erg). Zonder publiek dat langs de teambussen mag lopen en zich blind staart op mooi glimmende fietsjes en de renners om handtekeningen vraagt en dat op selfies jaagt met Froome en ons Tom.

Met alleen maar verzorgers achter de finish, dus geen persvolk, maar alleen de mannen en vrouwen die renners opvangen en schoonwassen en dan snel doorsturen naar de bussen. Geen kussende mevrouwen op een podium, geen renners die langs een half peloton van onbekenden moeten trekken om 'merci' te zeggen tegen oud-kampioenen, burgemeesters, zangers, ministers en andere hotemetoten. Een zegen dus voor die renners.

Voor de journalisten wordt nog een apart protocol geschreven, maar het heeft er alle schijn van dat je een renner achter de streep niets mag en kan vragen. Hoe het wel gaat? Wellicht worden geluid en beeld ergens virusvrij opgenomen om doorgestuurd te worden naar een aparte perszaal (goed gedesinfecteerd). Nadeel: iedereen krijgt hetzelfde verhaal te horen. Pluriformiteit, ho maar.

En de renners dan?

In de rennershotels hebben de renners een etage per ploeg. Eten doen ze in een zaal voor zichzelf en niet, zoals vaak in La France voorkomt: alle ploegen in één zaaltje proppen. Er wordt niet gevlogen op de laatste zaterdag om in de buurt van Parijs te komen. Er wordt gereisd per TGV; iedere ploeg een eigen treinwagon. De gele trui wordt overigens achter het podium aangereikt door de verzorger van de drager van de trui (idem voor groen, bolletjes, wit, etc.) die dan ook het tricot daar meteen aan moet trekken alvorens (graag breed lachend) het podium op te stappen.

Als er over bergen wordt gereden mogen er geen auto’s van toeschouwers op de bergwegen geparkeerd worden. De renners die in de TdF altijd het begrip 'poussez!' gebruikt hebben, kunnen dat duwtje nu vergeten. Ten strengste verboden en er zullen beduidend minder mensen staan en de controle op de daden van het publiek zal aanwezig zijn.

Als het te druk wordt op de bergen doordat vele mensen met de fiets omhooggaan, mag de politie de weg vroegtijdig afsluiten. Het gedrag van de fans is dus bepalend voor de reacties van de ordebewaarders. De basisregel: een overdaad aan enthousiast publiek op de flanken van een berg zal niet gebeuren. De Franse dienders zijn extra geïnformeerd hoe ze moeten handelen. Vooral: streng en niet Frans streng. De 'Franse slag' zal er over het algemeen anders uitzien, denk ik.

Wat zien we op tv?

Voor de mensen die het vreemd vinden dat mannen van middelbare leeftijd in een lelijk kort broekje en met een blote bast met de renners meehollen, is dit een hoopgevend bericht. Beelden dus dat je je als televisiekijker geneert voor je medemens worden hiermee beduidend minder en dat is een zegen. Ook de verplaatsing naar de omgeving van de eerste rustdag (bijna 500 kilometer) zal niet per vliegtuig gaan, maar per teambus of ploegauto.

Of er snelle een-op-een vraaggesprekjes met renners achter de finish kunnen plaatsvinden (voor de NOS de z.g. Herman van der Zandtjes) wordt nog besproken. De ASO begrijpt de wensen van de televisiestations, maar weert zoveel mogelijk ademende wezens achter de finishstreep. Overigens... de VRT houdt het illustere commentatoren-duo Wuijts-De Cauwer in Brussel. Beiden zitten in een voor hun leeftijd ongunstige positie en zelfs de Vlamingen willen dan geen risico’s nemen. Het commentaar komt dus uit de eigen studio, hetgeen altijd een nadeel is. Je bent er wel, maar toch eigenlijk niet. De keuze is echter al gemaakt.

Bij de NOS bekijkt men nog hoe men te werk zal gaan. Eurosport heeft nooit commentatoren ter plekke, dus voor hen veranderd er niets. Herman de Schermman zal hoogstwaarschijnlijk wel een plaatsje ergens op een stoep krijgen voor de nodige na-babbels, ook daarover wordt nog gesproken. Wat de opvolgprogramma’s in de avonduren betreft, is er ook nog overleg en wikt en weegt men overal: wel of geen avondtafel in een weiland voor een Frans kasteel of aan een mooi meertje? Het is nu september en dan willen alle televisiebloedgroepen hun eigen plaatsje in het weekprogramma hebben en houden. In juli gaf men die plaatsjes gaarne weg, dan hadden televisiemakers allen vakantie en had de NOS daar grote speelruimte, waarvoor nog veel dank.

Thuiswerken in september

Genodigden, altijd heel belangrijk voor de ASO om sponsoren te interesseren en te paaien, worden niet voor de koers rond de bussen toegelaten, noch na de koers achter de finish. Hoewel het niets met de manier van koersen te maken heeft, is dit een opmerkelijke stap van de organisatoren, een belangrijke stap ook: renners eerst en bijna alleen maar renners, en geen vreemd volk op de been voor de start en na de finish. Het is even gedaan met het aapjes-kijken.

Al naar gelang de ernst van de virusperikelen in de weken dat er gekoerst wordt, kunnen de organisatoren hun regels versoepelen of aanscherpen, die slag houdt men steeds om de arm. De TdF zal en moet doorgaan voor de ASO én zeker voor Frankrijk. In een flinke 120 plus landen kunnen mensen de televisiebeelden gaan zien (en daar moeten de zenders die de rechten gekocht hebben behoorlijk flink voor betalen) en de verwachting is dat er veel kijkers zullen zijn nu het geen vakantiemaand is en er mensen aangeraden wordt niet langs het parkoers (zeker in de bergen) te gaan staan.

Hoewel? Veel kijkers? Ja, ik denk dat het thuiswerken in de maand september licht zal toenemen. Ik? Ik was mezelf de afgelopen jaren al aan het afleren de gehele uitzending te bekijken. Zielloos trappende mannen langs velden vol zonnebloemen (zijn die er ook nog in september?) en daar dan in een stille voorkamer naar te gaan zitten kijken, neen, dat dus maar niet.

De Tour wacht op niemand?

Zelfs onze poezen keken al niet meer, zeker niet bij semi-wandeletappes. Maar wanneer ik dan wel kijk? Hooguit de finale van de dag, pakweg, de laatste 30 kilometer. En zeker de laatste tijdrit; op zaterdag, hoewel het kijken naar een wielertijdrit vaak on-ge-lo-fe-lijk saai kan zijn. En voor commentatoren een ware crime is, maar dat terzijde.

En mijdt vooral etappes waar vier onbekende Fransen vroeg het peloton verlaten, de gehele dag voorop blijven, met een maximum van 17 minuten voorsprong en op 3 kilometer voor de finish worden bijgehaald nadat ze elkaar een handje hebben gegeven en de dienstdoende commentator zegt: "Mooi gebaar." Of "Vrienden voor het leven."

De vraag wordt nu: hoe rijdt men een coronavrije Ronde van Frankrijk? Dat is dus aan de mannen en vrouwen van de ASO in samenwerking met de autoriteiten in La Douce, een land dat, vergeet dat niet, een veel en veel strengere lockdown achter zich heeft dan wij ooit hadden. Maar ook en vooral: wat als er kleine infectiehaarden in Frankrijk opborrelen? Niet echt ver van de koers vandaan. Wat doen de Fransen dan in al hun wijsheid? Hoe was het ook al weer? De Tour wacht op niemand en niets.

Maar ik denk toch wel op een vervelend venijnig virus dat de mensheid thans nog steeds flink in zijn greep houdt. Zelfs rond een triviaal iets als een sportwedstrijd. Zelfs de toch heilig verklaarde Ronde van Frankrijk.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.