Wat is nieuws

Tiger Woods. Noem zijn naam en een resem aan gedachten en herinneringen borrelt op: schitterende golfspeler, onnavolgbaar goed, won grote toernooien op bijna klinisch zuivere wijze. Mr. Nice Guy, hogelijk succesvol, steen en steenrijk, huisvader, maar ho…

Ineens was daar de donkere zijde van de man: zijn ongelofelijke honger naar betaalde seks met vreemde vrouwen, terwijl hij zelf met een Zweedse schoonheid getrouwd was en de familie de indruk weergaf alles tot in de puntjes voor elkaar te hebben.

Maar toch: die donkere kant.

Hij liet het golf los, ging in allerlei goedbedoelde therapieën oplossingen zoeken, kwam terug in zijn eigen habitat van het mondiale golf, speelde weer goed en: parkeerde afgelopen week, vroeg in de ochtend, zijn auto op tamelijk slordige manier in een diepe berm.

Boem au.

Weerom omringt een wolk van onzekerheden, gissingen en volkomen belachelijke verdachtmakingen zijn leven, zoals dat eerder gebeurde toen hij slordig met een auto omging en hij gedronken had. Niemand weet wat er nu gebeurde, maar de naam Woods scheurde weer over de wereld: zwaar (?) gewond, operaties, naar een beter en ander ziekenhuis.

Hadden we dit niet eerder meegemaakt?

Lonneke Slöetjes, misschien wel Neerlands beste volleybalspeelster. De vrouw die een pauze inlaste in haar rijke, maar misschien toch wel te veel eisende sportleven. Omstanders keken toe: hoe zou ze uit die pauze terugkomen? Hoe gretig zou ze nog zijn om weer op niveau te gaan werken? Haar antwoord vond ik dapper: ze stapte definitief terug. De stille periode had haar nadere inzichten in haar leven opgeleverd; ze stapte uit haar lievelingssport, het vuur was wellicht nog heel licht smeulend aanwezig, maar ze nam een kordaat besluit: streep eronder.

Volleybal zen-master Joop Albeda zei het fraai: "Ze is altijd bescheiden gebleven en ik vermoed dat ze zelf niet beseft hoe groot ze was als speelster."

Vandaar: een grote en moedige beslissing van een dappere strijder die uitgestreden was en in kalmte weg stapte. Respect, honderd maal respect voor zo’n sportvrouw. Er was, zo had ze bedacht, toch nog meer in het leven dan dat net, die bal, de ploeg en de prestaties.

Bravo.

'Niet top'

Rafa Nadal zegt af voor Rotterdam. Eigenlijk niets nieuws onder de zon. De Spanjaard kampt (weer) met een opspelende rugpijn. In Australië moest hij, nog voor de finale gespeeld was, toegeven dat hij niet 'top' was. Ja, hij zou naar Ahoy komen had een blije toernooidirecteur, Richard Krajicek, ons laten weten. Gek maar waar, toen hij in Melbourne ten onder ging in die razend boeiende kwartfinalepartij tegen Stefanos Tsitsipas (weet u het nog: een marathonpartij met 3-6/2-6/7-6/6-4/7-5 als eindstand) zeiden wij thuis aan tafel tegen elkaar:” Die gaat afzeggen voor Rotterdam.”

Waarom?

Gewoon: gevoel.

Zijn lijf laat hem tegenwoordig vaker in de steek dan hij wil en dus zoekt hij weer de rust, de pauze, de hersteltijd, de langdurige opknapbeurt i.p.v. het redelijk monomane circuit-tennis dat weliswaar geld en stress oplevert, maar dat hij kan missen als kiespijn. Voor het geld hoeft hij immers nooit meer een set te spelen; hij gaat nu nog voor een paar 1000-toernooien en Grand Slams. Rotterdam, hoe lief en aardig Krajicek voor hem was en is, was voor hem een no-go. Zoals te voorzien.

Déja vu.

Schmidt

PSV, de wankelende voetbalploeg uit Eindhoven, waar door het opmerkelijke gedrag van de Duitse coach Roger Schmidt een opgewonden sfeer rond de ploeg hangt, vloog er in de Europa League uit en landde met een klap op de afvalberg van uitgeschakelde clubs.

Al weken, zeg maar maanden, is deze coach bezig in zijn proeflaboratorium van de voetbalwereld. Hij goochelt met opstellingen, spelers en merkwaardige gedachten en doet dat alles in een werkelijk oorstrelend Duits-Engels dat vroeger ene Von Gelb in de televisieserie Vrijbuiters liet horen. Geoffey Toone speelde die rol. Schmidt overklast hem en maakt er een karikatuur van.

Of de man zijn voetbalzaken op een rij heeft staan, weet ik niet, maar hij maakt, in al zijn optredens, “te veel water”. Het ware misschien beter dat hij Duits zou spreken, op het gevaar af dat de Nederlandse vragenstellers van voor en na de wedstrijd en de kijkers hem dan niet helemaal goed zullen begrijpen, want waar wordt nog goed Duits op de scholen hier gedoceerd en wie in Nederland wil dat nog in onze verengelste samenleving goed begrijpen en goed spreken? Schmidt kiest voor komisch Engels en schermt met fantoom-opstellingen.

Het is dan niet zo gek dat PSV op enige achterstand van Ajax mee hinkt in de eredivisie, hoewel daar morgen wellicht wel weer een Eindhovense opleving kan komen. Dat je, vlak voor het einde van een super belangrijke wedstrijd, tegen een Griekse ploeg ook nog, een goal tegen krijgt is geen flink brevet van tactisch vermogen. Noch van de spelers, noch van de coach. Ik vraag me af of deze spelers nog wel die extra stap voor deze coach willen zetten.

It’s the same old song…

Naar het einde

Een van de eerste voetballers die ik ooit (in de jaren zeventig van de vorige eeuw) mocht interviewen (of beter: wat vragen mocht stellen) in mijn werkzaamheden voor het (niet overdreven) bijna legendarische sportprogramma op Radio Noordzee, was de doelman van Den Haag Ton Thie.

Toen ik hem, in Den Haag, op een sportveld, tegemoet trad zei hij me lachend en in fijnzinnigs Haags: "Da’s voor het eerst dat ik een journalist voor me krijg die langer is als mij."

Het werd een puur geestig gesprek; de man bezat een droogkomische humor en hij was daarnaast, volgens velen, een topkeeper. Toen ik hem dat zei, schudde hij zijn hoofd en zei: "Ik hou balle tege, da’s alles." Zulke eerste gesprekken vergeet je nooit. Als je dan van zijn dood hoort, slaat zoiets dubbel bij je binnen. Ik had al eerder gehoord dat hij in Afrika was gaan wonen. In Gambia. Zoiets verbaasde me zeer. Een Haagse doelman die later kantine-uitbater in een zwembad in Gouda werd, sleet zijn laatste dagen (vanaf 1996, las ik) in het vreselijk verre Gambia. Ik dacht met plezier aan hem terug: hoe zou hij daar zijn Haagse inborst hebben laten werken? Zijn taal? Zijn omgangsvormen. Als je ooit met Dick Advocaat, Theo van der Burgh en Aad Mansveld samen hebt gespeeld, kan je blijkbaar overal op de wereld overleven. Totdat het definitieve einde daar is.

Het was me een eer, Ton, je toen gesproken te hebben.

Aan Harry Jekkers om er een mooi lied aan te wijden.

En hoe nu verder?

En in de USA heeft oud-turntrainer John Geddert zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Hij was coach van Team USA in Olympisch London 2012 en haalde met de Amerikaanse meisjes goud.

Rond het mondiale turnen hangt al enige tijd een zweem van verdachtmakingen, soms ook van gevonden feiten van coaches en trainers die op gewelddadige manier de wetten van het betamelijke binnen de topsport overtreden.

Geddert had ook zo’n naam en werd al geschorst vanwege zijn samenwerking met andere 'boosdoeners'. Er lag een rapport met 24 aanklachten klaar bij een rechtbank in Michigan. Hij werd beschuldigd van verbaal en fysiek geweld tegenover zijn sporters. De aantijging luidde: aangeklaagd voor seksueel misbruik en mensenhandel.

Ik ben benieuwd welke het gevolg is in de rest van deze onfrisse kant van de turnwereld nu een aangeklaagde trainer-coach zelfmoord heeft gepleegd.

Hoe gaat men hiermee om? Gaan er alarmbellen nog harder luiden of is dit een op zich staand geval? Halen toezichthouders hun schouders op?