Blik in de spiegel

Deze week kwamen twee verhalen los van mannen uit de topsport die hun eigen bestaan met vraagtekens omringden. Een prima verhaal dat ik in De Volkskrant (Bart Vlietstra) las over de FC Twente belofte Jeroen van der Lely, ging over een jongen die ging twijfelen of hij wel in het harde profvoetbal paste met zijn manier van leven en doen. Hij dacht na en haakte af en woont nu tussen retro-meubelen in een Utrechtse studentenflat. Literatuurwetenschap in plaats van straftrainingen op maandagochtend.

Tom Dumoulin, de troetelbeer van de Nederlandse sport, ging naakt voor zijn spiegel staan en zei tegen zichzelf wat wil ik en wat kan ik? Was het maar zo dat anderen dat ook deden, dat iedereen op enig moment in haar of zijn leven die toch vrij essentiële vraag zou uitspreken en er dan naar zou gaan handelen.

Dat waren twee sport gerelateerde verhalen die, in ieder geval bij mij, flink aankwamen.

'Echte maatschappij'

Twee relatief jonge mensen die hun beroep in de sport vonden, maar die aan het bestaan binnen die sportwereld gingen twijfelen. Ze gingen op zelfonderzoek uit en namen hun beslissingen.

Vaak zie je in de sport en zeker in de topsport acties van enkelingen of groepen opduiken die uit de 'echte maatschappij' voortkomen of al als zodanig worden toegepast. Acties die tot succes kunnen leiden, mits goed uitgevoerd.

In het geval Van der Lely-Dumoulin mag een mens de gedachte laten postvatten: zou zoiets ook in de 'echte maatschappij' zinvol zijn; een omkering dus, de sport als voorbeeld.

Het schreeuwende antwoord luidt (uiteraard): "Ja, zeker!"

Stond als een huis

Afgelopen donderdagavond. Terwijl Ajax langs Willem II struikelde, keek ik naar twee televisie-uitzendingen die niet alleen indruk maakten, maar die zeker tot nadenken stemden. Nieuwsuur was boeiend en goed tot in de tweede macht en legde de zere vinger op de vaccinatie-problematiek die door ons land raast en waar je, als brave burger, doodstil of heel boos van wordt.

Hoe, zo vroeg je je als kijker af, kon er gebeuren wat er gebeurde? Hoe niet-capabel waren de mensen die in dezen besluiten namen (of niet?), hoe triest was het om dit belangrijke treurspel van onmachtige hooggeplaatste mensen ontleed te zien. Zonder een vleugje cynisme, maar met feiten die ertoe deden, was een programma in elkaar gezet dat stond als een huis.

De betrokkenen mogen deze uitzending nog wel drie keer terugzien om wellicht even voor een spiegel te gaan staan en de vraag te stellen: heb ik het goed gedaan? Wil ik dit? Komen deze gevolgen voort door mijn onkunde?

Onwaarschijnlijk amateurisme GGD

Even later, bij Jinek, zat de bevlogen journalist Daniël Verlaan van RTL aan. En hoe! Hij ontrafelde op knappe manier het onwaarschijnlijke amateurisme bij de GGD in Nederland. Het gedoe van knoeiers en het onvermogen van hoogbetaalde leidinggevers hun zaken gewoon voor elkaar te hebben, was stuitend om uitgevouwen te krijgen. Hoe het systeem zo kon falen, vroegen de aan tafel zittende gasten zich af.

Een dag later las ik dat Ellis Jeurissen, landelijk portefeuillehouder bron- en contactonderzoek aankondigde zo snel mogelijk te gaan stoppen met de gebruikte software. Hadden we die kreet niet eerder gehoord: zo snel mogelijk.

Wanorde, onrust en gepoedel

Als Tom Dumoulin erachter kwam in een etappe dat er een kopgroep vijf minuten van hem was weggereden, verloor hij de etappe, verloor hij zijn klassement en ging hij voor de spiegel staan.

Als Jeroen van de Lely zijn tegenstander liet lopen omdat hij niet nadacht, verloor zijn ploeg en dat gevoel knaagde aan de voetballer.

Ja, vele systemen blijken, in deze afschuwelijke rottijd waarin we leven, niet of in ieder geval niet goed te werken. Er wordt op vele vlakken in de toplagen van onze maatschappij gepoedeld en er heerst wanorde en onrust, er zijn rellen en vaak worden we omringd door twijfels; er wordt door de mensen die nu, waar dan ook, lijnen uit dienen te zetten in ons sociale en maatschappelijk leven bij voortduring gepoedeld.

We wijzen nu met een boze vinger naar de regering, naar de politiek in zijn algemeenheid en naar de ambtenaren die in hun stroperige bestaan van de ene naar de andere patstelling sudderen en voortdurend te laat of geheel foutief (ingegeven door het systeem) reageren.

Waar ik me rot om moet lachen? Dan komt er weer een minister of een staatssecretaris of een hoge ambtenaar uitleggen dat de eerste gedupeerden in het toeslagenbeleid "snel behandeld zullen worden…ze krijgen hun geld nu voor 1 mei…en ze hoeven niets af te dragen aan de schatkist."

Dat is om te gillen. Nog vóór 1 mei! Hemelse goedheid, hoe lang speelt dit drama al en waarom kan de organisatie die dit op moet lossen maar geen vaart maken in hun doen en laten. Van vandaag tot 1 mei is het 90 dagen. Is het mogelijk, vraag ik aan al die mensen die met dit weerzinwekkende dossier bezig zijn, in negentig dagen dit voor elkaar te krijgen?

Nette burger

Als Tom Dumoulin zich trainde om in de Giro d ’Italia op volle kracht te kunnen rijden, begon hij meteen, zette een plan neer, getrapt en al en als hij dat niet deed, verloor hij en kon hij slechts meewarig in de spiegel gaan kijken: hij had dan gefaald, hij had niet adequaat gereageerd.

Hoe doen al die betrokkenen bij deze 'affaire' dat? Het sleept en sleept en om nou weer die fraai geklede en mooi gecoiffeerde Alexandra van Huffelen te horen uitspreken dat er met man en macht gewerkt wordt de betalingen te regelen, kan toch niet meer.

Blik in de spiegel

Probeer als nette burger eens te laat je belastingformulier in te leveren…Boete!

Deze week stapte Adrie Koster op als trainer-coach bij Willem II. Een week eerder was er, dixit de Tilburgse voetbalregenten, nog geen sprake van een breuk.

Nu zit Koster thuis. Zijn ploeg functioneerde niet zoals het moest en dus kon de trainer vertrekken.

Gaat hij in de spiegel kijken? Doet het bestuur van de club dat? Of wellicht de betrokken spelers? En wat is de uitkomst?

Als je in de topsport niet goed genoeg bent, komt er een moment dat je vervangen zal worden; dat is een natuurlijke reactie die steeds weer en overal terugkomt.

'Ambtelijke brei'

Ik spreek uit ervaring. Lang geleden had ik een geriefelijke spelersplaats bij de topploeg in de basketbalwereld van Nederland. Toen kwam er een Amerikaanse speler, Bill More, en ik kon op de bank gaan zitten. Gelukkig had ik direct de goede spiegel te pakken en begreep dat. Hij was in alles beter, sneller, gehaaider, gemener en we zijn, als oude mannen nu, nog altijd goede vrienden. Dat laatste terzijde.

Als je in de topsport niet goed genoeg bent, als je de ploeg niet kan leiden als coach, als je fouten maakt, als je als speler of speelster tekort komt, als je de gestelde limiettijden niet haalt, dan verlies je en moet je in de spiegel gaan kijken. Wat wil je en wat kan je en hoe pak je je leven dan aan?

Nog één blik in de achteruitkijkspiegel dan. Weer bij Jinek. De rustige en toch aangedane directeur van Artis, de man met die fraaie voornaam, Rembrandt Sutorius, vertelde zijn verhaal. Ja, we willen allen onze leeuwen in ons Artis behouden. Hij schetste het beeld van besprekingen om de befaamde dierentuin weer financieel gezond te krijgen en noemde tussen neus en lippen de zin "maar die gesprekken zijn vastgelopen in de ambtelijke brei".

Hij had het over een proces dat al jarenlang aansleept.

Doe in Godsnaam de Ikea’s weer heel even open, zodat leidinggevenden in de ambtenarij, de GGD, de politiek, onze regering, sociale instellingen en een heleboel andere landgenoten die falen in de uitoefening van hun vak een spiegel kunnen kopen.

Als ze het wachtwoord 'Van der Lely-Dumoulin' aan de kassa zeggen, krijgen ze 21 procent korting.

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.