In het nieuws

Je hebt van die momenten, voetbalcommentatoren hebben het tegenwoordig over "een mindere fase" (wat een giller!), dat alles net mis gaat. Dat er net niet gewonnen wordt, dat er geruzie in de tent is, dat een voetballer dood gaat en een andere voetballer omgelegd wordt en deze week was dát zo’n moment (fase?).

Merkwaardig tableau

De ratatouille van misperen bijeengeveegd levert een merkwaardig tableau op. Top-tennisspeelster Kiki Bertens blijkt dit jaar nauwelijks 'top' te kunnen spelen. Na een verpest hard-court-seizoen in de zomer moest de Azië-trip soelaas brengen. Het werd tweemaal een zeperd, vroeg in het toernooi. Eerloos en vormloos. En eigenlijk ook troosteloos en voor sommigen zelfs voorspelbaar. Het feit dat haar bewierookte coach Raemon Sluiter 'even; afwezig blijft bij haar, geeft ook te denken.

En wat te zeggen van Robin Haase? Hij lijkt redelijk snel contact met het echte peloton van tennissers te verliezen en haalt nu slechts het nieuws als hij doordraait en zijn racket kapot mept op een bij-toernooi, ergens ver weg en fulminerend zijn onvrede met zichzelf etaleert. Het feit dat juist zulke nieuwsberichten de overhand krijgen, is opmerkelijk.

Is dat een ouverture voor een definitieve exit? Hoe kan deze topsporter weer de lift omhoog vinden? Of moeten we nog meer van dit soort verhalen gaan meemaken? Vooralsnog kampeert hij ergens tussen de plaatsen honderd en tweehonderd en dan past toch enige nederigheid, zou ik denken.

Rood en wit in Ahoy

Een jaar voor Tokio proberen diverse Nederlandse ploegen aansluiting met de wereldtop te vinden en of dat lukt? De Nederlandse mannen volleybalploeg loopt op een dunne draad, wint zo soms, maar verliest van ploegen die je juist op weg naar Tokio moet kunnen verslaan. Nederland-Tsjechië was zo’n confrontatie: hartstikke spannend, goed gespeeld, maar toch net verloren.

Nog een klein ander facet uit de volleybalwereld: afgelopen zondag werd in een swingende, bijna dampende Ahoy in Rotterdam Nederland-Polen gespeeld. Geen partij voor de Polen (0-3), maar was het niet opvallend dat het merendeel van de toeschouwers in rood en wit gekleed was en niet in het Oranje?

Kopje onder

Het leek (of was?) een thuiswedstrijd voor de Polen. In Rotterdam nog wel. Het enthousiasme en de blijheid was van de beelden van glunderende Poolse supporters in alle leeftijden van de buis af te scheppen. Ze hadden een prima middag: de Nederlandse mannen, subtoppers in Europa op zijn best, konden slechts toekijken. Niet alleen die 0-3 vrat in hen, dit decor moet toch ook iets met de mannen gedaan hebben. Hoezo thuisvoordeel?

De Nederlandse vrouwen gingen kopje onder tegen Servië, na in sets op 2-0 te zijn gekomen. Verliezen van Servië (Europees en wereldkampioen) is geen schande, maar op een of andere manier zit het de vrouwen in Oranje niet echt mee. Ze spelen zich van toernooi naar toernooi en winnen wat en verliezen wat, maar dat hogere doel van het halen van de Olympische Spelen, blijft nog steeds ietwat schimmig aan de horizon staan.

Fernando Ricksen

Van afstand bekeken: de eindsprint duurt lang en is spannend en hoe houden ze, gedurende bijna een jaar, de zaak drijvende? Overigens een heel interessante casus in de topsportwereld: heel lang in vorm blijven, heel veel spelen en weten waar de finish ligt. Heel ver weg namelijk. Niet alleen geestelijk, maar ook fysiek is dat een opgave van jewelste.

Het Nederlandse voetbal trok vooral aandacht door het overlijden van Fernando Ricksen, een speler die pas bekend werd nadat duidelijk werd dat hij aan ALS leed en toen pas echte krantenkoppen wist te halen. Een dapper, eigenlijk triest mens dat in en in omarmd werd door heel het land. Waar we hem, als speler in Glasgow of St. Petersburg zelden of nooit zagen. Een speler die ruim buiten de lijntjes kleurde, maar dat vergaven we hem. Zijn ziekte maakte hem aaibaar. Vreemd en om over na te denken. Barmhartig zijn we graag en liefst met z'n allen.

Sensatie wint

En dan was er nog die voor mij onbekende ex-profvoetballer, Kelvin Maynard. Dood geschoten op straat. Poef, weg. In mijn dagblad werd hij een 'toffe en en heel eerlijke jongen' genoemd. Toch werd hij, om welke reden dan ook, gewoon doodgeschoten in het anders zo vredige Koninkrijk der Nederlanden, waar schietincidenten bijna geen incidenten meer zijn.

Drugsgerelateerd, werd erbij gezegd. Niet koosjer ook. De verhalen over hem waren groter dan die over de zege van PSV, het gelijke spel van AZ en de (onnodige?) verlieswedstrijd van Feyenoord. Zo werkt dat: sensatie wint, waar het normale leven doorgaat of, in het geval van Ricksen en Maynard, ook ophoudt.

Honkbal

En dan waren er nog de heren van de nationale honkbalploeg. Zondagavond jl. Europees kampioen geworden in Bonn en op donderdagavond in Parma op niet mis te verstane wijze door een stel bijeengeraapte Amerikanen die voor Israël mogen spelen, afgedroogd: 1-8, tijdens het Olympisch Kwalificatie Toernooi.

Het is de volgende Oranjeploeg die met Tokio aan de horizon, struikelt, maar nog net niet plat ligt. Het vertoonde spel in Parma was echter van zeer, zeer matige kwaliteit en het vervelende feit is dat Nederland (sinds jaar en dag de beste ploeg in Europa) nu van andere landen en uitslagen afhankelijk is om zondagavond a.s. Tokio te kunnen bereiken (via een winstwedstrijd tegen Italië, als er tenminste niet al eerder “gepoedeld” is). Attentie: deze tekst werd geschreven vóór de vrijdagavond-laat wedstrijd tegen Spanje.

Plezier trots en blijdschap

Het is ook het moment dat Yvonne van Gennip me, via haar Stichting, laat weten dat 'veelvuldig sporten een mens gelukkiger maakt'. Dat meldt ze op de dag dat de Nationale Sportweek ingaat. In een annex wordt gemeld dat plezier, trots en blijdschap emoties zijn die 'sport' bij mensen oproept. En dus bepaald niet frustratie, verveling en angst.

Dat is opmerkelijk, op zijn minst gezegd als je de afgelopen week op intensieve manier de internationale verrichtingen van Nederland Sportland hebt gevolgd.

Om in een warme (en ook sentimentele) sfeer te eindigen. Toen ik afgelopen zondag beelden zag van de ADO-supporters die een ware douche aan knuffelberen over jeugdige patiëntjes heen gooiden, greep me dat flink aan. Dit ging toch verder dan uitslagen, mooie omhalen, dunks of gemiste kansen Stilte en waterige ogen. En die passen ook bij sport, hoor!