Trouw aan sport

Voor u lezer, weet wel dat ik meer dan dertig jaar medewerker van dat ochtendblad was en dat ik nog altijd de dag begin met het openen van Trouw. Als ik dat weleens moet uitleggen aan anderen, grijp ik vaak naar het gezegde: "Het is prettig de dag te openen met genuanceerde meningen in je ochtendkrant."

De krant van donderdag bevatte vier hoofdverhalen; alle evenwichtig, zonder sensatie en feitelijk gebracht. Welke die verhalen waren?

Ten eerste: 'Vrouwen lopen relatief harder dan mannen op nieuwe hardloopschoenen', door Willem Schoonen, redactie wetenschap.

Ten tweede: 'Van der Breggen is nu voor altijd de koningin van Hoei', door Kick Hommes, redactie sport.

Ten derde: 'Strijd om miljoenen gaat door na afblazen Super League', door John Graat, redactie sport.

Ten vierde: 'Sanne Wevers slaagt voor ultieme mentale test', door Esther Scholten, redactie sport.

Je steekt er wat van op

Als een kleine annex zijn opgenomen een ultrakorte weergave van de mannenrace van de Waalse Pijl en het feit dat de Nederlandse vrouwenvoetbalploeg Brazilië treft bij de Olympische Spelen van Tokio.

Meer niet en minder ook niet. Het zijn leidende verhalen uit de sportwereld, opgedist op een rustige manier, goed in evenwicht, zonder sensatie, feitelijk en alle vier de stukken zijn zeer lezenswaardig: sterker, je steekt er behoorlijk veel van op als je tenminste alles leest.

De krantenlezer

Wie doet dat nog en wie kan dat nog, vraag ik me weleens af. Rustig gaan zitten, de krant openslaan en vanaf begin tot het eind op zijn minst de pagina’s omslaan en zoeken naar wat er van je lezersgerief is.

Mijn twee kinderen, toch opgevoed met een voortdurend in de sportjournalistiek bezig zijnde vader, lezen geen krant zoals ik dat doe: van papier dus. Als ze zich al laten informeren met dat fysiek aanwezige ding dat zij toch ook als krant herkennen, is het uiterst zeldzaam; ze hebben geen abonnement, ze lezen, als ze er de tijd voor hebben tenminste, wel vanaf een klein schermpje wat de krant brengt.

Ja, het is me een flinke doorn in het oog, maar het zij zo.

Ik kreeg vroeger voor Kerst tenminste een jaarabonnement van een krant naar keuze van mijn ouders, herinner ik me nog.

Oké, the times they are a changin'.

Schoenen

Wat deze uitgave van Trouw zo prettig maakte?

Dat het evenwichtig was en me bijvoorbeeld een beter inzicht verschafte in die merkwaardige geschiedenis van de rijke voetbalbaasjes die nog rijker wilden worden.

Dat het twee Nederlandse sportvrouwen behandelde die een dag eerder opmerkelijk goed gepresteerd hadden en dat het schoenenverhaal nieuwe horizonten opende voor mij als lezer. De nieuwe Nike hardloopschoen (de Vaporfly) leverde verbeteringen op in de gelopen marathontijden bij beide seksen. Bij mannen werden de tijden verbeterd met 1.5 procent en bij de vrouwen met 2.5 procent. Dat vond ik interessant. Ook de regel "4 procent winst in energieverbruik betekent niet dat je ook 4 procent tijdwinst hebt." Verder werd gesteld dat wetenschappelijke onderzoekers er niet achter kunnen komen hoe nu precies die tijdwinst tot stand komt. Ja, het zit in de zool en niet alleen Nike gebruikt die nieuwe techniek, ook andere schoenmerken werken thans op die manier.

Wat ik leerde? Dat deze kunststofschoen een groter deel van de energie teruggeeft dan het erin gaat zitten. Dat lijkt acacadabra, maar is het niet. Een stijve plaat carbon in de zool verdeelt de krachten beter en beperkt het energieverlies in de voet.

Kunt u het nog volgen?

Ik wel. Het was goed en duidelijk opgeschreven.

Van der Breggen en Wevers

Net zoals de exercities van twee van de meest opvallende topsportvrouwen die ons land op dit moment kent: wielrenster Anna van der Breggen en turnster Sanne Wevers (beiden overigens uittredend Olympisch kampioene, maar dat terzijde).

Van der Breggen leverde een opmerkelijke prestatie door voor de zevende maal de Waalse Pijl te winnen, Wevers deed mee bij het EK en turnde voor het eerst sinds lang weer een balkoefening die ertoe deed.

Laatstgenoemde, de turnster dus, haalde de pers gedurende de afgelopen anderhalf jaar meer en anders dan haar lief was. De naam van haar vader, turntrainer Vincent, ging nogal rond in de fluisteringen die de vrouwen-turnwereld in een tamelijk kwaad daglicht plaatsten.

In Bazel, waar ze een goede oefening turnde, werd haar, uiteraard, ook over dat aspect, na afloop van haar oefening, gevraagd. Sanne Wevers zei:” Ik denk dat we het vooral over de wedstrijd moeten hebben. Elke andere vraag is nu moeilijk te beantwoorden.”

Wijzer kan niet.

Een perfecte landing, so to speak. Met simpele woorden de angel uit een dreigend hot item halen, is niet velen gegeven. Respect dus voor de jonge vrouw, die heus wel erg goed en wellicht lang heeft nagedacht over wat ze na afloop van haar oefening zou gaan zeggen.

Manchester City

Uit het voetbalverhaal til ik deze woorden van Pep Guardiola, trainer van Manchester City:

"Sport is geen sport als de relatie tussen inspanning en beloning niet bestaat. Het is ook geen sport als succes gegarandeerd is, als het helemaal niets uitmaakt als je verliest."

Zeg dat eens tegen Anna van der Breggen of Sanne Wevers, bepaald geen grootverdieners en sportende vrouwen die een bescheiden bestaan kennen als je ze vergelijkt met topatleten uit andere sporten.

Zeg dat eens tegen de mensen die bij alle loopschoenenmerken in laboratoria bezig zijn tijdwinst uit juist geavanceerde technieken van de schoenen te halen, anders dan de betreffende atleten nog beter te trainen, als dat tenminste nog mogelijk is.

Zeg dat eens tegen leden van die club van miljardairs die op weg waren een elite bolwerk te fabriceren waar super groot geld de basis was voor het eventuele succes van die nieuwe voetballeague.

Was dat dan niet nu ook al het geval bij de eventueel deelnemende ploegen?

Jazeker, maar op een of andere manier lijkt het knetterrijke mensen een gelukzalig gevoel te geven als ze in een omgeving van andere knetterrijke zielen kunnen vertoeven en dat een van hen dan mag zeggen de meest succesvolle van alle knetterrijken te zijn in iets triviaals als een exclusieve voetballeague.

Déja vu

Na het lezen van die twee pagina’s ging ik zitten nadenken en kwam op mijn 'bijvangst' in gedachten en meningsvorm uit. Hardlopers halen in de toekomst dus hun winst (en grotere premies en salarissen) uit een door de sportschoenenindustrie ingestelde race 'snellere' schoenen te fabriceren en die dingen ook aan te trekken. Harder en anders trainen is hier niet van toepassing. De klapschaats-vertelling dus.

Anna van der Breggen had de hulp nodig van ploeggenote Demi Vollering om tot bij de koploopster in de koers te komen en dat is niets nieuws in haar sport en Sanne Wevers was voor aanvang van haar oefening al een 'hot item' voor de aanwezige turnpers. Zonder een seconde geturnd te hebben. Ook dat is 'déja vu', nietwaar?

En de Uefa, de voetbalorganisatie die zo heftig fulmineerde tegen de kartelvorming van de superrijken, presenteerde een nieuwe vorm Champions League, met nog meer ploegen en nog meer wedstrijden. Waarom?

Om er zelf financieel beter van te worden. Toch?

En toch waren de twee pagina’s van Trouw een rustig begin van de dag. Wellicht dat hun 'theologische elftal' (want dat heeft die krant) eens de werkelijke bestaanskern van de huidige topsport in de wereld kan proberen te ontleden.

Dat zal niet makkelijk zijn. En het zal meer dan een pagina platte tekst behoeven.