Mitrailleurs, maar met een vriendelijke uitstraling

Strenge blauwe ogen, een hoog opgestoken blonde paardenstaart. 25 jaar oud schat ik, maar met deze dame valt niet te sollen. Het stempeltje in mijn paspoort, daterend uit 2014, leidt tot een getraind vragenvuur. Waarom was ik daar, in welk hotel verbleef ik, was ik met Nederlanders of met buitenlanders, heb ik Marokkanen ontmoet, ken ik Marokkanen, wie dan, waarom dan, hoe vaak heb ik contact met ze, ga ik nog een keer naar Marokko?

Ik ben best onder de indruk. Ze blijft professioneel, en ook een soort van vriendelijk, maar benadert me duidelijk vanuit een flink wantrouwende positie. Na een minuut of tien vraagt ze me om even te wachten, en overlegt vervolgens op tien meter afstand uitgebreid met een collega. Dan komt ze weer naar me toe. “Thank you, that was all”. Ze zou zo bij NPO Radio 1 aan de slag kunnen.

Oei, een sticker met nummer 5

Ik krijg een sticker op mijn paspoort geplakt, beginnend met een vijf. “Oei, heb je een vijf gekregen?”, zegt iemand van de reisorganisatie. "Bereid je maar voor op de douane.” En inderdaad, daar aangekomen wordt mijn hele rugtas binnenstebuiten gekieperd, en elk item wordt uitvoerig gescand. Na 20 minuten mag ik eindelijk doorlopen.

Het waren nagenoeg allemaal jonge vrouwen, de veiligheidsmedewerkers op dat vliegveld in Tel Aviv, Israël. Het schijnen talenten te zijn uit het leger, die net hun dienstplichtjaren er op hebben zitten. En ook op straat in Israël zie je veel jonge overheidsdienaars, met automatisch geweer op zak maar desalniettemin meestal een zeer vriendelijke uitstraling.

Na de anderhalve week die ik in het land doorbracht, begreep ik het ook wel. Er heerst een soort vriendelijke trots. Ze zijn blij dat ze een eigen land hebben, maar zijn zich goed bewust van hun positie in het Midden-Oosten, omgeven door islamitische landen die veelal Israël liever kwijt dan rijk zijn.

Toch leven in Jeruzalem de religies ogenschijnlijk makkelijk langs elkaar heen. Als je de grafkerk uitloopt (de plek waar Jezus zou zijn gekruisigd), hoor je binnen twee minuten een gebedsoproep voor de moslims bij de moskee naast die grote gouden koepel. Even verderop staan orthodoxe Joden te klagen bij die aloude Klaagmuur. Een bijzondere gewaarwording.

Het mooiste van alles: De sfeer is goed, en ik heb me geen van de negen dagen dat ik er was onveilig gevoeld.

Renze Klamer is presentator bij Langs de Lijn En Omstreken op NPO Radio 1