Peter Kee en de ambitieuze Jesse Klaver

Groenlinks heeft een metamorfose ondergaan en organiseert bijeenkomsten in poptempels, die de partij graag ‘meetups’ noemen. Als je je hiervoor aanmeldt krijg je een extreem enthousiast mailtje, soms van Jesse himself. Met mensen op tribunes achter de spreker en pakkende liedjes, betreedt Jesse als de vleesgeworden Linkse Lente het podium.

Jesse Klaver bestormt vanaf 2006 onder de vleugels van Femke Halsema de partij. In de wandelgangen is Jesse dé ‘superstagiair’ om rekening mee te houden. Hij wordt voorzitter van jongerenafdeling DWARS en via zijn voorzitterschap van CNV Jong het jongste SER-lid ooit.

Problemen

Maar de partij raakt in ernstige problemen rond de verkiezingen in 2012. De strijd tussen Tofik Dibi en Jolande Sap om het lijsttrekkerschap had de partij in 2012 dermate beschadigd, dat een goed resultaat vrijwel uitgesloten was.

Ook de charismatische Klaver kon daar als bevlogen campagneleider niets aan veranderen. Weg was de erfenis van Femke Halsema. En daarmee ook haar lang gekoesterde wens om met ‘haar’ Groenlinks eindelijk mee te kunnen regeren.

Groenlinks huilt en ook bij Klaver biggelen de tranen bijna over zijn wangen. Als nummer vier op de lijst komt Klaver met een krappe restzetel net de Kamer binnengestrompeld. Jolande Sap wordt op een pijnlijke manier gedwongen te vertrekken door het partijbestuur en er wordt een tussenpaus benoemd: Bram van Ojik.

De kroonprins bestijgt de troon

Maar in de coulissen staat Klaver al te trappelen om partijleider te worden. En zo een stap dichterbij de vervulling van zijn grootste droom te komen: premier van Nederland zijn. Hij wordt klaargestoomd om het stokje bij Groenlinks over te nemen en 12 mei 2015 is het eindelijk zo ver.

Klaver leent royaal bij de Amerikanen voor zijn campagne met meetups, apptivisten en politieke bijeenkomsten die doen denken aan rockconcerten. Niet voor niets worden geen buurtcentra maar poptempels afgehuurd. De geitenwollensokkengeur, die de afgelopen jaren om de partij heen hing, verdwijnt.

In Nederland zijn we niet zo gewend aan al dat showmanship. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg toch? Dat hoor je ook terug bij de actualiteitenprogramma’s na de presentatie van het partijprogramma in september 2016. Mag het een onsje minder?

De Jessias

Het went al snel. Met ‘de verlosser van links’ aan het roer is er weer reden voor optimisme bij de Nederlandse groenen. De tekenen zijn goed: zijn meetups geven hem de allure van een rockster. En regelmatig wordt hij vergeleken met president Obama.

Alhoewel, daar is ook kritiek op: is het allemaal niet teveel voor dit platte landje? Partijleden zuchten als ze voor de zoveelste keer als klapvee moeten figureren voor Barack Klaver. Maar zolang het zetels oplevert, zien ze het door de vingers.

Nu de campagnetijd echt is begonnen met debatten op radio en televisie, mag Klaver eindelijk met de grote jongens meedoen. En daar ligt een heel grote valkuil. Hij is op zijn slechtst als hij voelt dat hij niet serieus genomen wordt. Dan begint hij opeens met cijfers en dossierkennis te strooien en klinkt hij als een 60-jarig CDA-lid. De dossierkennis, die Klaver ontegenzeggelijk heeft, is niet de reden dat Groenlinks nu op dikke winst staat in de peilingen. Kan Groenlinks een debat over economische vraagstukken wel winnen als Klaver vast blijft houden aan zijn afkeer voor ‘economisme’?

Waar zal het heengaan met Jesse Klaver? Wat is het plafond voor dit nieuwe Groenlinks? Hij belooft verandering en authenticiteit, maar waarom zien we hem in debatten krampachtig zijn best om serieus genomen te worden als een Respectabele Politicus? Zal hij opstaan als de Jessias van links? Of wacht hem een afstraffing als de kiezer het niet ziet zitten met deze jonge hond?

Deze column is gebaseerd op de Reconstructie van de Nieuws BV. Hierin ook een beschouwing met VVD-coryfee Ed Nijpels. Hij was in de jaren ’80 de jongste lijsttrekker en sprak ook in poptempels. Hij is fan van Jesse Klaver: “Het is geen act, geen toneelstuk, zo heb ik hem ook in levenden lijve ervaren.”