Het sorry van Ranomi

Edith Bosch, en met haar vele anderen, waren er als de kippen bij om te zeggen dat dit absoluut nergens voor nodig was. Waarom zou je sorry zeggen? Het is toch al een enorme prestatie om daar te staan? Wie ben je nou helemaal een sorry verschuldigd? Alleen al de Spelen bereiken kost jaren keiharde training.

Sympathiek natuurlijk, en in eerste instantie dacht ik: Ja inderdaad, waarom zou ze zich in vredesnaam moeten verantwoorden? De meeste reaguurders die haar virtueel afmaken blijven waarschijnlijk eerder drijven door hun eigen vetbandjes dan door hun zwemprestaties.

Toch heeft het wel twee kanten. Natuurlijk, jij bent als sporter degene die presteert, het is jouw eigen leven, en wat hebben wij daar nu helemaal mee te maken? Maar ja, je bent op een bepaalde manier wel in dienst van het Nederlandse volk. Want als je goud wint, sta je daar wel ter eer van ons kikkerlandje, in je oranje pakje, het Wilhelmus te zingen. Dan zeg je ook niet: bemoei je er allemaal niet mee, ik heb dat goud gewonnen, daar heb je niks mee te maken!

De Olympische Spelen zijn een landenstrijd. Op de medaillespiegel staat niet Ranomi, maar NED. Niet Phelps, maar USA. Natuurlijk vinden we allemaal Ranomi een fantastische sporter en een sympathieke persoonlijkheid, maar uiteindelijk willen we maar één ding: Nederland moet op een respectabele plek eindigen in het medailleklassement. Als we maar drie medailles zouden halen zou Maurits Hendriks het Olympisch Dorp nooit van z’n leven meer durven te verlaten, verzekerde hij Robbert Meeder en ondergetekende in een uitzending voorafgaand aan de Spelen.

De budgetten vanuit NOC*NSF zijn bovendien voor een belangrijk gedeelte gekoppeld aan de Olympische prestaties. Kortom: er moet gewoon gepresteerd worden, er moeten medailles binnen komen!

Als sporter kun je niet wél de liefde van de natie opzuigen als je wint, maar als je verliest al het commentaar afdoen als onzin. Je hebt een verantwoordelijkheid genomen om ons land te vertegenwoordigen, en hoe je het ook went of keert, iedereen is een stuk blijer met je als je een medaille wint dan wanneer je zonder prijs naar huis gaat. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen.

Maar: voetnoot bij dit alles is wel dat alle mensen die Ranomi of anderen publiekelijk afkraken, moeten beseffen dat het om mensen gaat, die net zoals jij en ik ook naar de wc gaan, gewone mensen zijn en het niet leuk vinden om te falen en om kritiek te krijgen. Het is sympathiek dat Ranomi sorry zegt, niet noodzakelijk. Mogen wij het teleurstellend vinden dat ze geen medaille haalt, en dat laten weten? Ik vind van wel. Maar is ze daarmee een onmens geworden, een kansloos figuur? Natuurlijk niet. Ze stond er namens ons land, heeft hard getraind en veel gelaten om zich uiteindelijk weer te kunnen plaatsen voor zo’n finale op het allerhoogste niveau. Dat verdient respect, ook als iemand niet wint.