Het gezicht van corona

Maar corona is veel meer dan dat. Wat volgens haar ontbreekt uit de beginfase van de crisis zijn mensen die daadwerkelijk op de IC's terecht kwamen. "Daar is heel weinig beeld van." Bij journalisten en fotografen ontstond al snel het besef dat er "gat" in de beeldvorming is ontstaan als je later terugkijkt.

Voor Njiokiktjien, die veel prijzen won met haar fotoreportages, was het moeilijk binnenkomen in de ziekenhuizen vanwege de privacy van patiënten. "Ziekenhuizen zijn druk en hebben dit niet als eerste prioriteit. Dat kan ik heel goed begrijpen."

Ebola

Commentaar dat fotografen als Njiokiktjien hoorden, was waarom ze wel uitgebreid verslag deden van de verschrikkingen van de Ebola-uitbraak in Afrika, maar in eigen land niet het verdriet en het lijden van de inwoners op beeld vingen. "We kregen gewoon geen toestemming."

Corona een gezicht geven

Uiteindelijk lukt het Njiokiktjien wel om een stukje van de anonimiteit van corona weg te halen met een intieme fotoreportage op de intensive care van het Jeroen Bosch Ziekenhuis.

Ook fotograaf Kees van de Veen kreeg zo’n kans. Hij maakte een indringende fotoserie voor NRC van de laatste dagen uit het leven van meneer Franssen. Hij zou corona niet overleven.

"Ik was heel blij dat ik er steeds bij mocht zijn", vertelt Van de Veen. Hij kreeg toestemming van de familie én het ziekenhuis. Bij elk stapje, van behandeling tot uitvaart mocht hij even aanwezig zijn. "Ik ben ergens in een hoekje gaan staan om zo min mogelijk aandacht op mezelf te vestigen."

Afscheid kleinkinderen

In plaats van de blauwe pakken van de artsen, zag Nederland zo eindelijk wat het betekent om corona te hebben. "De foto die me het meest getroffen heeft, is de foto dat de dochter de telefoon bij meneer Franssen houdt." Voor de laatste keer spreken zij hun opa. "Zij zeggen: opa, bedankt. Doe de groetjes aan oma." Een half uur later overlijdt meneer Franssen.