Hoe is Vaderdag als je nooit vader werd? 'Goh, ben ik dan zo sneu eigenlijk?'

In tegenstelling tot bij zijn vrouw vierde het gezin van Roeleven wél uitgebreid Vaderdag in zijn jonge jaren. "Bij ons thuis was het wel echt een ding. Mijn vader verrassen, mijn moeder verrassen. De zenuwen eromheen. Op school ging je allemaal dingetjes maken. Dus voor mij is het wel letterlijk met de paplepel ingegoten."

Zijn vader komt tijdens zijn jeugd te overlijden. Roeleven is dan vijftien. Daarna vindt hij Vaderdag een nare dag. "Dan zie je al je vriendjes gezellig hun vader verrassen. En ik dus niet. Dan voel je die pijn wel extra hard."

Ongewenst kinderloos

Toen had hij nog niet kunnen weten dat zijn wens om zelf vader te worden nooit in vervulling zou gaan. "Ik wilde met mijn vrouw Hester graag een kindje. En dat lukt natuurlijk niet altijd vanzelf. En bij ons dus ook niet."

Zijn vrouw bleek niet in staat om kinderen op natuurlijke wijze te krijgen. Eventuele andere opties, zoals adoptie, zien ze beiden niet zitten. "Wij wilden gewoon een kindje van ons tweetjes. Dat klinkt heel tuttig misschien. Maar dat was het."

Rouwverwerking

Om het verdriet te verwerken, besloten hij en zijn vrouw een reis te maken. Met de auto naar Tokio. "Het is gewoon rouwverwerking. Eigenlijk heb je een kinder verloren. Dat proces moet je verwerken. Ik ben daar denk ik dertig jaar mee bezig geweest."

Over de trip naar Tokio schreven ze samen een boek: de laatste reis van de boswachter. Roeleven benadrukt dat het hem enorm heeft geholpen. "Het is geordend, het verdriet. Op een bepaald moment krijg je ook genoeg van het verdriet."

Maar nu zijn vrienden langzaam ook grootouders worden, heeft Roeleven het regelmatig weer lastig. "Eerst verlies je je vader. Dan krijg je geen kinderen. En nu is het al die leuke kleinkindertjes. Dat is echt wel pijnlijk. En onvermijdelijk."