Contrabassist James Oesi: 'Ik heb de liefde voor het instrument terug kunnen vinden'
- Nieuws
- Contrabassist James Oesi: 'Ik heb de liefde voor het instrument terug kunnen vinden'
Vrijdag 8 augustus speelt het James Oesi Trio op het Festival Via Musica. Samen met Mike Fentross en Mark Haanstra neemt contrabassist James Oesi het publiek mee van barokmuziek naar Zuid-Afrikaanse jazz. Oesi's eigen muzikale reis begon ook in Zuid-Afrika: “Ik groeide op in Johannesburg, daar was geen wijd begrip van de klassieke muziek zoals in West-Europa. Ik kon me al helemaal niet voorstellen dat je met de contrabas solist kon worden,” vertelt hij in Kunststof.
Kunststof - James Oesi, contrabassist
Een fascinerend instrument
James Oesi neemt op zijn twaalfde voor het eerst contrabasles, nadat hij als kind al piano en viool speelt. “Van een viool kon ik heel veel mooie opnames vinden, maar van een contrabas niet. En dat vond ik zo fascinerend, want het is toch gewoon een strijkinstrument net als de viool,” vertelt hij in Kunststof. “Ik groeide op in Zuid-Afrika, daar was niet een heel wijd begrip van de klassieke muziek zoals in West-Europa. Ik kon me dus al helemaal niet voorstellen dat je met de contrabas solist kon worden. Toch zat er iets in mij dat als een magneet naar het instrument toetrok.”
Als je aan gepensioneerde musici vraagt of ze het missen, zeggen ze waarschijnlijk: nee.
Werkdruk
"Het was voor mij toen allemaal heel logisch: ik moest muzikant worden, dus ik moest ook supergoed worden." Daarom vertrok hij op zijn zestiende naar het Conservatorium van Moskou, waar hij de jongste student en enige buitenlandse contrabassist was. In zijn derde jaar kwam hij in een depressie terecht. "De werkdruk lag enorm hoog en je moest echt alles uit je hoofd leren. Muziek maken voelde ineens als een moetje. Ik weet nog heel goed dat ik een tentamen heel goed uit mijn hoofd speelde, maar het deed niks met me. Dat vond ik wel heel heftig." Ook voelde hij de druk dat hij niet vroeg genoeg was begonnen met het bespelen van de contrabas. "Ik had het gevoel: ik heb nog geen carrière, en die gaat er ook niet meer komen – terwijl ik pas twintig was. Dat je op die leeftijd al zo denkt, is eigenlijk heel zorgelijk."
Oesi herkent zich daardoor in een worsteling die veel klassieke musici ervaren: het gevoel dat je nooit genoeg studeert, niet hard genoeg werkt en dat wat je speelt nooit goed genoeg is. "Er zijn genoeg muzikanten die gestopt zijn, vervroegd met pensioen zijn gegaan of iets heel anders zijn gaan doen. Als je aan ze vraagt of ze het missen, zeggen ze waarschijnlijk: nee. Dat voelt voor een buitenstaander heel raar, maar ik heb wel begrip voor artiesten die dat gevoel hebben", vertelt hij. Toch geldt dat gevoel inmiddels niet voor hem. "Ik heb de liefde voor het instrument terug kunnen vinden, zelfs na mijn zware studieperiode in Moskou."
Gerelateerd
