Wordt het jodelen toegevoegd aan de lijst van immaterieel cultureel erfgoed?

Het is dus een wereldwijde traditie die al eeuwenlang bestaat, het jodelen. Wanneer iemand jodelt worden er klanken geproduceerd, het is een vorm van zang waarbij wordt gewisseld tussen de kopstem en de borststem. Zwitserland stuurde de traditie in naar Unesco om het op de lijst met mondiaal cultureel erfgoed te laten zetten. Het is levend erfgoed dat wordt doorgegeven van generatie op generatie. Unesco schrijft: "Erkenning via de UNESCO-lijsten draagt bij aan het vergroten van het bewustzijn van de diversiteit van deze tradities en moedigt landen en gemeenschappen aan om actie te ondernemen om ze te beschermen en te behouden voor de toekomst." Precies waar Zwitserland op hoopt, want het jodelen staat onder druk.

Geen verhaal

Gaby Coburg leerde het jodelen onder andere van haar oma: "Die had zo'n prachtige stem. Die kon ook heel snel jodelen, dat was echt een 'hot item' bij ons in het dorp." Bij jodelen wordt er geen verhaal met woorden verteld: "Er is geen jodeltekst over de liefde. Je maakt klanken met jodelen. Daar kan je wel choreografieën op maken zangtechnisch gezien, maar een echt verhaal zingen doe je niet. En het kan in principe niet zachtjes," legt Coburg uit. Doordat het klanken zijn, bestaat er ook niet echt bladmuziek. Coburg zou voor zichzelf wel een overzicht kunnen maken van de klanken die ze maakt.

Lachen

Voor sommigen werkt de jodel op de lachspieren, voor anderen is het een serieuze aangelegenheid. "Lange lijnen maken kan heel prachtig zijn, bijvoorbeeld in de bergen met een echo. Dan kan het echt en melancholische klank voortbrengen. Maar het kan dus ook hilarisch zijn." Dus als haar publiek lacht om haar gezang, dan is ze blij: "Ik ben wel iemand die erg houdt van positiviteit." Zelf leren jodelen? Probeer dan de koeienjodel tipt Coburg. Luister het hele gesprek om de jodelexpert het te horen voordoen.