Wat als je als huisarts zélf niet lang meer te leven hebt?

Dit is het bijzondere verhaal van Mirjam Willemse. Ze is huisarts. Vaak op eigen verzoek wordt ze ingezet bij patiënten die ongeneeslijk ziek zijn. En zelf is ze ook longkankerpatiënt. Zonder hoop op genezing nog. En dat is ook het uitgangspunt voor de documentaire Dying to Live, die de KRO-NCRV komende donderdag uitzendt.

Haar collega’s wil ze ertoe aanzetten om met patiënten te kijken wat er nog wél kan na het nieuws over de slechte uitslag. Dit verandert, ook nu de documentaire in België al op tv is geweest. "Ik krijg veel respons en mag meedenken hoe het kan veranderen. Dus ik hoop dat dat in Nederland ook zo gaat gebeuren."

Drive is eindeloos

Ze heeft een enorme drive om haar werk te doen, zegt ze. "Dat is wel iets wat ik altijd al heb gehad. En die drive is denk ik zolang het gaat eindeloos. Omdat het me ook heel veel energie en positiviteit geeft. En daardoor denk ik ook wel dat het langer goed gaat."

In principe werkt ze twee dagen in de week als huisarts. Voor levenseindezorg is ze 24 uur per dag beschikbaar. "Want", zegt ze, "als patiënten aan het sterven zijn, vind ik het belangrijk dat je een vertrouwenspersoon bij je hebt die je gewoon kunt bellen." Momenteel voelt ze zich goed. Hoe haar werk gaat zijn als ze zieker wordt, en waar haar grens komt te liggen, daar probeert ze niet te veel aan te denken. "Ik weet toch niet wanneer dat gaat gebeuren."

Bewust van ziekte

Toch brengt de begeleiding van haar patiënten haar steeds weer terug bij haar ziekte. Maar confronterend is dat niet. "Ik ben me er altijd bewust van dat ik dat ik ziek ben en op een gegeven moment doodga. Daar kan ik het ook met mijn patiënten over hebben en dat wordt eigenlijk alleen maar gewaardeerd. Maar het is niet iets waar ik echt door belemmerd word." Gesprekken met patiënten zijn op een dieper niveau. "Er wordt vaak gevraagd: kan dokter Willemsen even komen, want die snapt tenminste hoe ik me voel."

Tegelijk heeft zij ook veel aan hen. "Ik leer ook weer van mijn patiënten hoe zij met bepaalde zaken en situaties omgaan. Dan denk ik ook: dat is knap, dapper. Hoe zou ik dat dan zelf doen? En dan kan ik daar over nadenken en daar gewoon vast op voorbereid zijn. Dus daar heb ik voor mezelf ook echt heel veel aan. Het is een soort therapie."