'Wanneer wij ons politie-uniform aantrekken, zeggen we dat ons leven minder belangrijk is dan dat van burgers'

De zaak die ervoor zorgde dat Aboulouafa een andere blik op haar leven kreeg, vond jaren geleden plaats. Ze had een doodnormale middagdienst toen een een stel melding deed dat hun 12-jarige zoon verkracht was. "Vervolgens gingen we naar dat gezin toe en zagen we een jongen zitten, helemaal in elkaar gedoken. Die moest nog verwerken wat er was gebeurd."

De jongen had een krantenwijk en was bezig met bezorgen. Op een gegeven moment werd hij om hulp gevraagd en toen ging het mis. Aboulouafa: "In zijn totale naïviteit en goedheid, wat een kind over zich heen heeft, gaat hij een woning in om een man te helpen. Daar voltrekt zich een enorm drama voor die jongen." Hij herpakt zich en maakt zijn krantenwijk af, gaat naar huis en daar komt aan het licht wat er gebeurd is.

'Je bent ook maar een mens'

Daar komt Aboulouafa in beeld. "Ik was daar samen met een collega. We hoorden het verhaal aan en het snijdt gewoon zo diep door je hart omdat het iets totaal onnatuurlijks is. Het eerste wat je wil doen is zo snel mogelijk die dader te pakken krijgen. Je weet dat je professioneel moet blijven, maar je bent ook maar een mens."

Aboulouafa: "Je ziet het verdriet van die mensen, van zo'n gezin. Je voelt gewoon uit ervaring en de jaren dat ik dit werk doe, dat dit gezin door een heel pijnlijk moment gaat en dat het een litteken zal achterlaten bij het kind. En dat het heel belangrijk is hoe wij de opvang gaan doen, hoe wij dit oppakken. Ik vond het heel belangrijk om dit gezin te laten zien: wij zijn er voor jullie en we gaan jullie helpen."

Contact houden met slachtoffers

De dader kon gelukkig snel gepakt worden. Maar daar hield het niet op voor Aboulouafa. "Het was toen nog niet zo dat we familierechercheurs hadden. Nu is dat heel goed geregeld binnen de politie organisatie. "

Aboulouafa bleef zich om het gezin bekommeren en regelde onder andere dat ze goede slachtofferhulp kregen. Ze heeft samen met het gezin gekeken waar hulp nodig was en wat zij als politieagent daarin voor hen kon betekenen.

Er is geen blauwdruk voor hoe je na een zaak contact moet houden met de slachtoffers, maar voor Aboulouafa voelde het alsof ze dit niet zomaar los kon laten, "de ernst van dit geval drong heel erg tot mij door. Je hebt een keer in de zoveel tijd wel een zaak die je heel erg bijblijft en dit is een van die zaken die mij altijd is bijgebleven in mijn 25- jarige carrière. Ik voelde heel erg die behoefte om dit gezin op weg te helpen en te zorgen dat die jongen goed terecht ging komen."

Het mooiste geschenk

Dus hield Aboulouafa contact. Een keer per jaar had ze contact met het gezin. Aboulouafa wilde graag weten hoe het met de jongen ging en volgde op afstand waar hij terechtkwam en waar zij zou kunnen bijspringen.

De informatie die ze kreeg was niet alleen maar positief: "Natuurlijk is het gezin door diepe dalen gegaan en deze jongen moest zichzelf hervinden, want er is wel iets traumatisch met hem gebeurd. Het mooie daarvan is dat ondanks dat het diepe dalen waren, hij zichzelf weer hervonden heeft."

Ongeveer 3,5 jaar geleden stond de jongen ineens bij Aboulouafa aan het bureau en gaf haar het mooiste geschenk wat hij haar had kunnen geven: "We hebben een gesprek samen met elkaar gehad en hij gaf aan dat hij interesse had in het politievak. Hij kon me niet blijer maken. Het kwam onder andere door de manier waarop hij opgevangen was destijds. Je kan als politieman of vrouw echt het verschil maken. Je kan zo'n impact op iemand maken."

'We zetten juist dat stapje extra'

Het zette Aboulouafa aan het denken "Doe ik echt wat belangrijk is? Voltooi ik de dingen die zinvol zijn en de tijd waardig zijn waarmee ik gezegend ben? Zorg ik goed voor de mensen om mij heen? Dat kan zowel op professioneel niveau als op individueel niveau. En wat wordt mijn nalatenschap? Wordt dat er een van onbaatzuchtige dienstbaarheid, integriteit, mededogen, attentheid of zal het iets anders zijn?"

Die gedachte maakte haar trots op de politie "Elke keer als wij als politiemensen dat uniform aantrekken, waar ik super trots op ben, dan zeggen we daarmee eigenlijk tegen de burgers dat ons leven minder belangrijk is dan dat van hen. Ongeacht hun sociale of economische klasse, gender of afkomst. We zetten juist dat stapje extra dan."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.