'Ik weet dat hij stierf terwijl hij het goede deed'

"Hij was getuige op mijn huwelijk. Peetvader van mijn oudste dochter en ik ben peetvader van zijn zoon", vertelt Boom. "We zijn samen echt jarenlang naar conflictgebieden gereisd. Daar bleven we dan heel lang om het echte diepgaande verhaal te vertellen aan al die mensen die niet in oorlog zijn, omdat we vonden dat dat moest."

Volgens Boom spraken ze nooit echt over de dood: "We hebben ons door ons werk al vroeg met de dood moeten verzoenen. Misschien kan ik daardoor uiteindelijk accepteren dat hij er niet meer is. Ik weet dat hij stierf terwijl hij het goede deed."

Eerste ontmoeting

De twee leerden elkaar in 2003 kennen. "Ik haalde nog maar net op het nippertje het vliegtuig naar Bagdad. Jeroen wachtte rustig op me. Hij wist dat ik zou komen en samen gingen we als laatste het vliegtuig in, naar Irak. De samenwerking was briljant."

"Uiteindelijk zijn we 7 jaar lang naar talloze oorlogen gegaan met z'n tweeën omdat we volledig op elkaar ingespeeld waren zonder dat we daar iets voor hoefden te doen. We hadden hetzelfde bloed."

"Jeroen en ik hadden een vriendschap die, als het over de belangrijke dingen ging, weinig woorden nodig had. We wisten precies waarom we dit werk deden. Ik heb eerder een stap terug gedaan dan hij. Hij wilde doorgaan, omdat het zo ontzettend belangrijk is. En hij reisde niet vaak meer, ook hij deed het rustiger aan. En we hadden het zelden over de oorlogen, nooit grote verhalen. Dit was ons leven."

Stapje terug

Oerlemans werd in 2012 ontvoerd door radicaal-islamitische strijders: "Ik ben vanuit Delhi meteen afgereisd naar de Turks-Syrische grens", zegt Boom. "Uiteindelijk kwam Jeroen vrij. Toen zei ik wel: 'Dude, moet jij niet ook een stapje terug doen?' Hij zei dat hij erover na zou denken en dat heeft hij gedaan. Hij heeft even niet gereisd en is bij Artsen Zonder Grenzen gegaan. Daarmee ging hij naar overzichtelijke gebieden, niet al te gevaarlijk en onder de hoede van zo'n organisatie."

'Toen kwam Sirte'

"Ik sprak hem afgelopen juli, dat was de laatste keer dat ik hem zag. Het was een hele mooie, fijne ontmoeting. En daar sprak hij over zijn eerste reis naar Sirte, twee maanden geleden. Hij vertelde hoe geweldig het was daar, omdat hij echt kon laten zien hoe verschrikkelijk deze vergeten oorlog is. 'Het is geweldig dat ik dat kan doen', dat waren zijn woorden. Hij wilde er naartoe terug met een ervaren iemand als Joanie de Rijke, zodat hij het verhaal nog beter kon vertellen. Dat was deze reis."

Toeval

En dat het zijn laatste reis zou worden, was volgens Boom nergens aan te verwijten: "Jeroen was ontzettend goed voorbereid. Ontzettend. Zoals wij dat met zijn tweeën altijd waren. Joanie heeft misschien nog wel meer ervaring dan Jeroen en ik bij elkaar. En de manier waarop ze vertelt hoe hij aan zijn einde is gekomen toont je hoe ervaren hij was: hij stak als eerste die straat over die onder snipervuur lag. Als je dit gekke werk doet dan weet je: een sniper wacht tot hij iets ziet bewegen. Als zo'n sluipschutter iemand ziet lopen, dan laat hij die gaan en wacht hij op de volgende beweging. Die laat hij misschien ook nog gaan en nummer drie: die pakt 'ie. Jeroen was nummer één. En dat was geen toeval. Wat toeval was, was dat de kogel hem raakte precies op een plek waar zijn kogelwerend vest geen bescherming bood."

"Dus nu zijn we hem kwijt", verzucht Boom aangedaan. "Één van de beste oorlogsfotografen van Nederland. En ik ben mijn vriend kwijt die mij veiligheid bood in oorlog- en in vredestijd."