'Het plezier van vlees eten, weegt zwaarder dan morele bezwaren'

Van gezellige Ot-en-Sien-achtige boerderijen waar de slachtvarkens namen hebben, psychotherapie krijgen en hun ganse vleesgevende leven tot aan de knietjes (lekker bij zuurkool!) in de zompige modder op het erf stoeien.

De politiek hobbelt achter het sentiment van de dag aan met het ferm afkondigen van maatregelen en welzijnswetten voor opeetdieren. Ook hier volgt Tielt-gate het bekende stramien: staatssecretaris Van Dam (PvdA) wil dat de abattoir-branche vrijwillig meewerkt aan het streamen van camerabeelden naar de bevoegde controlerende instanties.

Allemaal volkomen terecht en begrijpelijk en logisch. Niks mis met het opeten van dieren, maar we moeten bij leven, vervoer en slachten fatsoenlijk met ons vee omgaan.

Meestal echter raken nare beelden van transporten of slacht op den duur naar de achtergrond, en trekken ze de ophef en goede voornemens zacht doch onontkoombaar met zich mee. Na 3 bier vraagt niemand meer om een biologische bitterbal, meat free monday telt effe niet als er bij overwerk een pizza wordt besteld. En wie aan het koelvak staat en kan kiezen tussen 4 kilo kippenbouten uit de bio-industrie of één bleek fileetje voor dezelfde prijs, zal op den duur toch echt die bouten in zijn mandje gooien. Een schuldgevoel knaagt minder scherp dan honger, nietwaar?

Daarom vinden sommigen dat vlees eten ontmoedigd dient te worden. En vanaf deze plaats wil ik daar op een ferm NEEN laten horen. En dat NEEN licht ik ook gaarne toe.

Ja, we eten meer vlees dan we nodig hebben. Ja, vlees is belastender voor ons milieu dan plantaardig voedsel. Ja, er zijn misstanden in het fokken, vervoeren, houden en slachten van vleesdieren.

Maar een treitert is een onjuiste maatregel. (Voor nadere uitleg daarvan verwijs ik u naar deze eerdere Kwesties-column.)

Enge stickers op vlees dan? Een lief koeiengezicht, met grote bruine ogen en daar onder de tekst: ‘uw pond gehakt komt van Daisy’? En daarnaast een sticker van Daisy ondersteboven aan een haak, boven een plas van haar eigen bloed, darmen eruit?

Moeten we niet willen. Vlees eten ontmoedigen, zwaarder belasten, consumenten betuttelen, dat soort flauwekul is nog te rechtvaardigen bij schadelijke producten als alcohol en tabak, die de gezondheid op geen enkele manier dienen.

Vlees eten is een doodnormaal en een noodzakelijk onderdeel van ons dieet.

De veehouderij is een motor van onze economie bovendien. Boerenbedrijven worden nodeloos gedemoniseerd als de al te weekhartige standpunten van dierenactivisten worden ondersteund en in beleid gegoten door de overheid. De vleeseter net zo’n paria als de roker, de veehouder als gewetenloze uitbuiter van kipjes en biggetjes, die beeldvorming is onjuist.

En vlees als onevenredig zware belasting van ons milieu dan?

Weet u, daar hebben dierenactivisten gewoon gelijk in. Als iedereen vegetariër zou worden, dan zou dat veel grondstoffen, water en energie schelen. Maar ik eigen mij het recht toe desondanks van vlees te genieten. De ene moraal is de andere niet, en ik kan deze keuze prima voor mezelf verantwoorden.

Ik vind het voedingskundige belang en het plezier van vlees eten, ruimschoots opwegen tegen eventuele morele bezwaren inzake dieren slachten of milieu. En daarbij, ook keuzes voor bijvoorbeeld goedkope wegwerpmode, verre vliegreizen, pornografie, autorijden, koffiedrinken, plastic xenosrommel kopen en terrasverwarming zijn niet per se de beste keuzes voor de planeet, en misschien zelfs moreel moeilijker verdedigbaar dan vlees eten, maar desalniettemin legitiem.

Eenieder is vrij om voor zichzelf die morele afweging te maken en er naar te handelen, zonder overheidsbemoeienis en zonder onnodige criminalisering van een doodnormaal consumptiepatroon.

Annabel Nanninga is freelance verslaggever, opiniemaker en columnist voor onder andere ThePostOnline, RTL Z, Powned en Veronica Magazine. Zij heeft twee kinderen.

Luister vanavond om 20.00 uur live naar de uitzending van Kwesties.