Sekswerk is al 25 jaar legaal in Nederland, maar 'wordt onmogelijk gemaakt'

Sekswerker Eve de Jong ziet nog steeds een groot taboe op het vak. Niet voor niets is Eve ook niet haar echte naam. Ze merkt dat mensen haar, als BDSM-meesteres, toch nog snel veroordelen. "Zowel privé als zakelijk wordt er toch anders naar je gekeken."

Rollenspel

BDSM staat voor 'Bondage & Discipline, Dominantie & Submissie, en Sadisme & Masochisme'. "Het is eigenlijk een vorm van dominantie en machtsverhouding", vertelt de Jong. "Mijn klanten zijn onderdanig aan mij, soms in de vorm van een rollenspel, soms met pijn."

Voor haar onderzoek dook journalist Boonen in het beleid en de wet en regelgeving en sprak ze met veel sekswerkers. "Doordat criminaliteit voorkomt in het beroep zie je dat de overheid er enorm veel restricties heeft ingebouwd."

Moreel verwerpelijk

Daarnaast ziet Boonen dat het taboe rondom het beroep enorm meespeelt. Mensen lijken het moreel verwerpelijk te vinden wanneer je je geld verdient met seks, waardoor sekswerkers met veel verschillende hindernissen te maken krijgen.

Zo kan je als sekswerker niet in loondienst. In plaats daarvan hebben we in Nederland de zogeheten 'opting-in regeling': dat is een fiscale regeling waarbij de exploitant, bijvoorbeeld een bordeelhouder, voor de sekswerker belasting afdraagt. Maar volgens Boonen is die regeling er vooral gekomen omdat exploitanten niet de verantwoordelijkheden wilden dragen als iemand ziek zou worden, als een sekswerker niet meer kan werken. Sekswerkers hebben hierdoor niet dezelfde voordelen als mensen die in loondienst zijn.

Geen volwaardige werknemer

Toen Eve begon met haar werk als BDSM-meesteres, werkte ze ook onder die regeling. Aan het begin was dat fijn, omdat ze haar eerste stappen kon zetten onder begeleiding en aan het eind van de maand haar loonstrookje ontving. Toch was ze geen volwaardige werknemer, vertelt de Jong. "Het zijn met name de plichten en niet de rechten." Zo ging er al 21 procent BTW van haar verdiensten af en moest ze daarnaast nog eens 56 procent afdragen aan de exploitant.

De Jong en haar collega's moesten daarnaast werkzaamheden verrichten waar ze niet voor aangenomen waren. Zoals elke dag de wc's schoonmaken en de was doen. Ook mocht De Jong geen rechtstreeks contact hebben met haar klanten, vanwege de angst dat ze klanten af zou pakken, en mocht ze maar op één locatie werken.

Momenteel wordt er nauwelijks gecontroleerd of exploitanten zich aan de regeling houden. Instanties wijzen daarvoor naar elkaar, vertelt Boonen. "Het komt er op neer dat gemeentes er verantwoordelijk voor zijn, omdat sekswerk gemeentelijk wordt bepaald. Maar zij doen in de praktijk maar weinig. Soms zie je dat gemeentes een locatie maar volledig sluiten, omdat ze hun vingers er niet aan willen branden."

Zelfstandig

Als het zo moeilijk is om voor een bordeel of escortservice te werken, zou je toch voor jezelf kunnen beginnen? Maar voor zelfstandigen wordt het werk niet per se makkelijker gemaakt. Zo is het heel moeilijk om een zakelijke rekening te openen als sekswerker, vertelt De Jong. "Er is maar één bank die ons, na een jarenlange lobby, accepteert als klant."

Daarnaast duurde het voor De Jong vier jaar voordat ze een zakelijke inboedelverzekering kreeg en dat was ook nog eens met een flinke omweg. "Zodra mijn tussenpersoon vertelt wat voor werk ik doe, zeggen bedrijven: oh nee, die willen we niet als klant. Of je komt in een hoog risico terecht, terwijl ik alleen mijn computer en camera wil verzekeren." Een hypotheek krijgt De Jong ook niet.

Volgens Boonen zouden de samenleving en de politiek vaker hun moreel oordeel opzij moeten zetten als het gaat om sekswerkers. "Ik heb veel mensen gesproken die gewoon heel graag hun beroep, waar ze enorme passie voor hebben, willen uitvoeren, maar wiens werk onmogelijk wordt gemaakt."