Ben Cramer is meer dan de clown

Gevraagd worden voor een biografie overkomt niet iedereen. Ben Cramer overkwam het wel - schrijver Hans Smit wilde een kroniek schrijven van het leven van Cramer, ter ere van zijn zeventigste verjaardag. Veel aandringen was er niet nodig en zo zat Smit binnen de kortste keren met grote regelmaat bij de rasartiest thuis, te mijmeren over vroeger. "Of ik nostalgisch ben? Nou ja, met een biografie moet je terugblikken. En alles zit nog in m’n kop, van m'n vierde of vijfde levensjaar af aan. Ik heb nog geen 0,000001 procent Alzheimer. Dus het kwam allemaal makkelijk naar boven."

Het zingen zit er van jongs af aan in bij Ben Kramer - met een K inderdaad destijds, maar daarover zometeen meer. Hij besluit op jonge leeftijd te stoppen met school om zich op z'n zangcarrière te richten, al zag z'n familie dat niet zitten. "In het begin stonden die niet te juichen nee. Maar toen m’n eerste plaatje een hit werd, begonnen ze het leuk te vinden. Uiteindelijk is mijn vader mijn grootste fan geworden. Dat hij in de bakkerij per ongeluk een foto van me uit zijn portemonnee liet vallen, zodat mensen konden zeggen: 'hé, is dat je zoon?'"

Met zijn trouwe supportgroep the Rhythm Boys, later bekend als the Sparklings, trad de jonge Ben in allerlei zaaltjes op. Van Landsmeer tot Oostzaan, van Amsterdam-Oost tot Amsterdam-West. De ontmoeting met Annie de Reuver veranderde de koers van zijn carrière en luidde het succes in. Niet alleen bedacht Annie dat het internationaal handiger was om Kramer in Cramer te veranderen, ook stond ze aan de wieg van zijn eerste hit: Zai Zai Zai schopte het tot de zevende plek in de hitlijsten. En dat was destijds geen sinecure: "Vroeger moest je hypen, je moest op tv komen, je moest bellen met platenzaken om top of mind te zijn bij de verkoopsters.. Dan promoveerde je pas uit de tipparade naar de hitparade."

Songfestivals

Zai Zai Zai was de start, daarna volgde de Clown. En toen begon het festivalsucces. Want na het alternatieve songfestival in Knokke en het internationale Gouden Orpheus Festival in Bulgarije volgde de echte klapper: het Eurovisie Songfestival in Luxemburg. Qua uitslag was het geen succes, erkent Cramer. "Ik heb wel meegedaan met de Oude Muzikant, maar ik kwam, zag en mocht weer gaan. Ik ben 14e geworden. Het had erger gekund, want er deden 15 landen mee."

Toch heeft die deelname hem wel steviger in het collectieve geheugen weten te griffen. "Als ik nu bij een optreden het nummer inzet, dan herkent iedereen het. Dan vertel ik er uiteraard de anekdote over het Songfestival er eerlijk bij. En mensen zingen gewoon mee, veertiende plaats of niet."

De muziekwereld is flink veranderd, heeft Cramer gemerkt. "Als je nu een keer met de Voice meedoet ben je wereldberoemd. Toen wij op TV kwamen ging het zo langzaam. Nu kom je bij John de Mol, je ondertekent een contract, en je zit in de ‘succesformule’." Toch ziet Cramer daar ook minpunten in. "Je bent ook weer zo vergeten, want we worden overvoerd. Vertel mij maar wie vorig jaar de Voice won. Of wie er vorig jaar tweede werd op het Songfestival? Die oude Russische oma'tjes inderdaad! Nou, wist je dat nog zo snel?"

Nog vele jaren

De biografie ligt er nu, evenals een nieuwe CD. Daarop zingt hij met de dochter van Gilbert Bécaud, de 'Franse Frank Sinatra'. Voor Ben Cramer de eerste keer in het Frans, voor Emily Bécaud de eerste keer Nederlands. Maar Cramer is nog lang niet verzadigd. "Volgend jaar ga ik het theater weer in. Hoe het er precies uit komt te zien ligt nog niet vast, maar het gaat groot worden. Ik hoop dat ik kan doen wat Toon Hermans vroeger deed, zonder mezelf met hem te willen vergelijken natuurlijk: mensen het ene momenten laten genieten, lachen, maar het andere moment laten huilen."

Het boek 'Ben Cramer - Meer dan de clown' ligt nu in de winkel.