Opinie & Commentaar
AVROTROS

Tweede golf

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Tweede golf

Een Amerikaanse viroloog, Marc Lipsitch, wars van wat alle mensen waar ook ter wereld zeiden over 'het virus', was er een maand of twee geleden wel stellig over: "De tweede golf wordt nog meer onvoorspelbaar dan wat we nu achter ons hebben."

Algemene verwarring. Wacht even… we bleven eerst allemaal mokkend thuis en het werd zomer en Mark Rutte begreep de wens van het volk en ineens konden we de kroeg weer in. Er gingen ook weer mensen in een restaurant eten en mochten we weer vliegen en voetballen en een homerun slaan en ze fietsten toch ook weer in Frankrijk en de Giro kwam eraan en die verdomd arrogante NBA-spelers hadden het toch ook geklaard in die luxe bubbel van Orlando.

Waar maakten we ons verdomme nou toch druk over?

Vrijheid

We wilden onze vrijheid en we wilden het nu. Sporten, reizen, plezier maken: sodemieter op met het leven-met-de-rem-erop. Dat was iets voor oudjes, voor de supportersclub 'Jort Kelder must go'. Voor mensen die wellicht wel te voorzichtig hadden geleefd, die de handrem aangetrokken hadden en die niet dat licht superieure, naar arrogantie riekende lachje om de lippen legden, zoals de laatste en niet bepaald de allerbeste presentator van Op1 ons voor kon toveren.

Oudjes zouden, in de tweede golf, nog meer tegenwind te verduren krijgen en vervormd worden tot dor hout. Was het niet bij de tweede golf dan wel bij de derde, ergens volgend jaar in de lente.

Een aantal weken leven we nu al in een stevige disbalans. We hadden dat verwenste virus er toch onder? Er mocht en kon weer zo veel, waarom dan ingehouden leven? Open de bierpomp, lekkere feesten in achteraf gelegen boerenhoeves en leegstaande loodsen, lang leve de vrije liefde, lang leven het weer teruggekregen vrije leven. Weg met de doemdenkers, weg met de virologen en andere wetenschappers die, zij het voorzichtig, maar wel duidelijk, de waarschuwende wijsvinger opstaken en het toch eigenlijk ook niet wisten.

Uitzieken

De Amerikaanse honkballers begonnen met ploegen die een of zelfs vijf spelers moesten missen, in de Europese voetbalwereld gebeurde dat ook al. ADO, Sparta, NAC…in Engeland, in Duitsland en ineens viel de naam Kjelt Nuys. Wat? Ook die door en doorgezonde schaatser? Ook hij. In quarantaine dan maar, ploeg naar huis, trainingskamp in Inzell afgeblazen…wat nu? Trainingsachterstand. Hoe moest het met de komende toernooien? Uitzieken maar en afwachten.

In de NFL werd ineens een rode stormbal gehesen: 31 spelers in het totaal 'positief' en daarnaast nog eens 55 personeelsleden van diverse ploegen samen. Moest er opgetreden worden? En hoe? Waar? De hele competitie stoppen? Neen, dat kon niet, de televisiecontracten zaten nu als molenstenen om de nekken van de sportbonden die moesten gaan kiezen: stoppen of doorgaan.

Fijnmazige eigenwijsheid van wereldburgers

Marc Lipsitch had er niet veel meer over gezegd: hij had nagedacht en had ingezien dat we over de gehele wereld op zeker met een tweede golf te maken zouden krijgen en later wellicht een zware derde en zo verder. Corona wilde helemaal niet inslapen, wat de mensheid op deze aarde ook zo graag wilde. Lipsitch zag in dat de fijnmazige eigenwijsheid van de meeste wereldburgers debet was aan de oplopende cijferreeksen van positieven en slachtoffers.

Sportmensen wilden sporten, reislustigen wilden reizen, mensen wilden vrijuit leven, het begrip 'huidhonger' moest in toepassing gebracht kunnen worden… Hoe moest dat ook al weer: knuffelen, strelen… dag oma, dag opa… neen, geen knuffel, want Hugo de Jonge drukte ons allen nog steeds op het hart dat het anderhalve meter-leven doorging en doorging.

Roodgloeiende cijfers

En ja, we probeerden wel met onze junioren de boel eerst te ridiculiseren en te daarna ontregelen, maar die opzet bleek niet erg goed uitgevoerd: alle cijfers ter wereld werden roodgloeiend, maar voor anderen was het toch nog steeds minder dan bij een stevige herfstgriep en weer anderen namen een alles reinigende pil, stonden geheel voor Pierre Snot, maar weer andere mensen die wilden nadenken, geloofden hun ogen en oren niet: er dreigde toch weer een lockdown aan te komen…Spanje, België….Frankrijk…zij ook. Wat? Ook in Duitsland? Zweden…en in China helemaal niets?

En daar kwam de jobstijding: Paris-Roubaix…de Hel van het noorden werd afgelast. Er werd een kruis door gezet; jammer, maar misschien ergens in de toekomst. Volgend jaar in de lente? Niemand die dat kon zeggen of beamen. We wisten het immers niet. De Amstel Gold Race was al op sterk water gezet en wat ging er met Vlaanderens mooiste gebeuren? Wacht even…in Vlaanderen stond toch ook al weer alles in de bevroren positie! Kon je dan wel een wielerkoers uitgeven? In Vlaanderen dacht men dat het juist bij hen weer wel kon. Konden de Spanjaarden de Vuelta-boom nog optuigen? Madrid leek op een uitgestorven vestingstad. Kon je daar een peloton doorheen sturen? Niemand wist het zeker. Niemand wist wat. Niemand wist. Niemand.

The coronavirus strikes back

Corona had de eerste tegenaanval van ons mensen met bijna hooghartigheid afgeslagen en krabbelde weer op. Het virus koos nu een wat jongere generatie als basisslachtoffer en nestelde zich in de longen van tieners en tweens; mensen die zich gratis en voor niets en in rotten van drie presenteerden buiten drankhallen, kroegen en feesten. Ze zongen en dansten blij hun quarantaine tegemoet…

Die generatie kon, in vroegere lezingen, niets gebeuren. Toch? Misschien toch wel: misschien konden die 'positieven' makkelijk het virus overdragen…thuis, in de studentenhuizen, bij oma & opa, op de hockeyclub…Niemand wist iets. Praattafels vol meningen in een televisiestudio, maar nergens de werkelijkheid die omklapte in de waarheid. Wat moesten we doen? Wie wist wat? Wie kende de juiste richting? Of moest je alles maar op zijn beloop laten: de dood kwam toch wel en altijd onverwacht en nam de zwaksten en oudsten als eersten onder de arm. Jammer, but so it goes. Help, de wereld verzuipt. Een doorgedraaide gek in de USA gaat als Onze Lieve Heer op kruistocht tegen het virus; wij allen lachen ons een kriek, maar wie lacht het laatst? Zelfs dat weten we niet.

Alles gaat weer op slot, wellicht geen live-sport meer op de buis, we wachten met zijn allen maar af en huiveren. Hoe definitief is de a.s. lockdown? En hoe zit dat met onze toneelvoorstellingen, concerten, voetbalwedstrijden, kerkdiensten (bel Kees van der Staay en je snapt alles) en warenhuisbezoeken? Niemand die het weet en als die Amerikaanse mijnheer Lipsitsch het wel weet, horen we het graag. Met zijn prognose over de tweede en latere golven zat hij niet zo heel erg ver mis.

Ster advertentie
Ster advertentie