De wereld van Pluisje

Toen er om de 10 minuten klaagzangen van 'Forum Voor Democratie-grootheden' op Nederland werden losgelaten, toen 's avonds laat de Amerikaanse recordcijfers van COVID-19-doden en positief-geteste mensen langskwamen als ware het het opnoemen van de lottocijfers, toen een boek over de De Mol-clan tegen het licht werd gehouden.

Toen Ajax nu eens makkelijk een Champions League-wedstrijd wist te winnen, toen we de meest tuttige bijdrage aller bijdrages moesten aanzien bij de naamgeving van de IJmuidersluis en toen het invallende AZ-dak een misschien wel voorbode van andere instortingen van publieke bouwwerken zou kunnen zijn.

Dwaze polonaise

Mocht u afgelopen woensdagavond naar de televisie hebben gekeken of naar de radio hebben geluisterd, dan zult u deze nieuwsfeiten meegekregen hebben. Ze kwamen langs in een dwaze polonaise. Soms was het humor om te lachen, soms oversteeg de cijferstroom uit Amerika ons bevattingsvermogen, soms dacht ik: is een ietwat rellerig boek over de familie De Mol op dit moment inderdaad nieuws? Soms leek de stroom Maradona-getinte verhalen werkelijk op lijkenpikkerij en soms ook weer niet.

Goddank kon oud-collega Theo Reitsma de voet op de rem zetten en ons allen duidelijk maken dat televisie gemaakt was om naar beelden te kijken en dat de tegenwoordig zeer in zwang zijnde stortvloed aan begeleidende woorden van commentatoren en analisten in feite geweldige onzin was.

Het terugzien van de goal die 'de hand van God' genoemd werd, gaf ook maar weer eens aan hoe ontzettend goed Reitsma als commentator was (en niet alleen bij dat ene moment). Voor diegenen die dat nog niet wisten, zeg ik er maar even bij.

Life is Life

Dat op verzoek van de Ajax-voetballers Tagliafico en Martinez in de Johan Cruijff Arena Life is Life gedraaid werd en wij kijkers een adept van Maradona heel even aan het werk zagen, vertederde wel. Hoewel hij ook een kind leek dat voor Sinterklaas een goocheldoos had gekregen en dacht dat hij nu Hans Klok-kunstjes meteen kon uitvoeren.

Mensen die rouwen en herdenken hebben allen een aparte manier om dat te doen en deze voetballers deden het op deze manier; het zij hen zeer gegund.

Groot voorrecht

Net zoals Vigo Waas en Kees Jansma, tafelgasten bij Beau, niet snel het boek van de familie De Mol zullen openslaan voor een verkwikkende lees-sessie in de middenavond. Auteur Mark Koster zat erbij en hoorde intern grommend de mannen aan. Zij tweeën, Vigo en Kees, getuigden van hun liefde voor de voetballer Maradona en tevens hun verbazing over de leefstijl van de Argentijn; een feit dat ik geheel met hen deel.

Welk een voorrecht was het toch geweest deze man 'live' te hebben zien excelleren en met welk een geweldige verbazing hebben we in de afgelopen 30 jaar naar al die bespottelijke, zieltogende ontsporingen van de ex-voetballer gekeken die in feite het spoor al snel geheel kwijt was en gekkigheid, verslaving en primair gedrag aan triestmakende idioterie paarde, maar dat alles toch ook als een pluisje van zijn jas kon vegen.

Een ster die viel, maar niet gevallen was

Ja, hij was een briljante speler en ja, hij misdroeg zich op vele vlakken en maakte van zijn leven een rotzooitje waar niemand ooit lijn in kon ontdekken en hijzelf nog het minst. Als hij het zelfs ook maar wilde ontdekken. Ik herinner me ooit beelden gezien te hebben waar hij, dronken of stoned of beide, zich als een echte idioot op een voetbaltribune gedroeg. De camera registreerde pijnlijk precies en niemand zei er iets bij, geheel zoals Theo Reitsma het graag wilde: laat maar zien wat er gebeurt en trek je eigen conclusies… als je dat wilde.

Het was te gênant om naar te kijken, het deed pijn en het enige dat je met de man op dat moment voorhad was medelijden. En dat is pas erg, als je medelijden overhoudt ten opzichte van eens een grootheid. Maar was dat nou niet precies waarom de voetbalwereld aan zijn voeten lag en bleef liggen? Een ster die viel, maar nooit gevallen was. Een grootheid die afbrokkelde, maar toch de herinnering van zijn 'groot zijn' in leven gehouden zag door zijn devote discipelen.

Nóg een markante superspeler van weleer overleden

Neem nou het verhaal rond Christophe Dominici. Van Corsicaans afkomst, getormenteerde jeugd die waarschijnlijk wel in verhouding stond met die van Maradona en later een superbe rugbyspeler in Frankrijk en beroemd in alle landen ter wereld waar rugby gespeeld wordt.

Hij overleed precies één etmaal voor Maradona en direct vlogen uit Frankrijk, Engeland, Ierland, Schotland, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika de in tranen gedrenkte in-memoriam-berichten over deze superspeler van weleer in het rond. Zijn spel en aanwezigheid op het veld werden geprezen. Hij speelde met gratie, was snel, slim en doelgericht. In niet rugby-landen (zoals bij ons) had nooit iemand van hem gehoord en was ook helemaal niemand geïnteresseerd in zijn verhaal, maar juist in de bovengenoemde landen, met een ietwat andere sportcultuur, keek men naar hem op: was hij een held voor de rugbyjeugd en mensen die hem ooit hadden zien spelen, getuigden naar nog steeds van: incroyable!

Fatale sprong

En ook aan deze bijzondere 'winger' zat een schroefje los, naar bleek. Dat hij mee ging doen aan de Franse uitvoering van Dancing with the Stars zij hem vergeven; hoeveel ex-sportsterren niet in die val zijn gelopen. Overigens was hij de eerste die afviel in het jaar dat hij meedeed.

En Dominici kwam ook met zichzelf op andere manieren in de knoop: depressies, jeugdtrauma’s, seksueel mishandeld als kind, financiële rommel en ga maar zo door. Een van de beste rugbyers ooit bleek in wankel evenwicht verder te leven na zijn heldendaden op het veld. Wat hem nog restte, zo gaf men in de Franse pers aan, was een fatale sprong van een hoog gebouw in Nanterre.

Meer aandacht

Ik had hem ooit (op de tv) zien spelen en wist dat hij zo ongeveer bekeken en geroemd werd als de Maradona van het rugby. Omdat ik echter in een andere dan de rugbywereld leefde en rugbyverhalen het in Nederland niet tot nauwelijks halen, vond ik zijn tragische dood slechts terug in het internationale nieuws. Hij was nu echter precies zoals de voetballer in Argentinië, hij was knetter dood. In zeker Napels en in de voetbalwereld had nooit iemand van de man gehoord en deed geen enkele op de televisie sprekende televisie-analist een T-shirt aan met de afbeelding van Dominici op het front.

Dat geeft aan dat de dood van Maradona boven alle andere dode sportmensen ter wereld staat, of in ieder geval meer aandacht van het volk krijgt. De dood van Kobe Bryant, 10 maanden geleden, in een op dat moment al sterk verdeeld Amerika, kwam een beetje in de buurt, maar Maradona was een held zonder grenzen; letterlijk en figuurlijk en zeker volkser en meer primair dan Bryant.

Tóch een handtekening en selfie bij de poort

Zijn tweede leven was ranziger dan ranzig en ja, dat scoort, dat blijft ook hangen, dat beklijft zelfs en wordt door de devote fan zelfs 'mooi' gevonden. Helaas. Ja, dat zeg ik: helaas. Als Petrus de twee overleden sportmannen bij de poort voor zich krijgt, zal hij hen toch even flink de les lezen. Hij zal de rugbyer vragen hoe het met die gelden uit de Emiraten zat, hoe klein misdadig zijn jeugd was en voor Maradona zal Petrus een minuut of wat moeten uittrekken.

En hij zal tegen pluisje zeggen: "God heeft die bal nooit aangeraakt, vraag dat maar aan Theo Reitsma, die zag het meteen en goed." Als Maradona dan iets wil terugzeggen, zal Petrus opmerken: "Het was gewoon hands en je besodemieterde de boel, zoals je later heel veel meer deed. En je besodemieterde vooral jezelf." Als de twee dan bijna weglopen zal Petrus zeggen: "Niet voor het een of ander, maar mag ik misschien een handtekening van beiden en wat denken jullie van een selfie met zijn drietjes?"

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.