Schrijver Marion Bruinenberg: 'Ik zie schrijven als een les in empathie'

Schaduwdorp

Het verhaal van de roman speelt zich af in een donker dorp diep in de Alpen waar de zon zich maar drie maanden per jaar laat zien. De rest van het jaar ligt het dorp in de schaduw. "Ik heb dit dorp verzonnen", vertelt Marion Bruinenberg in Kunststof. Het idee voor deze roman ontstond tijdens een vakantie in de bergen.

"Ik was aan het wandelen, het was een prachtige dag, heel zonnig. Op een gegeven moment keek ik naar beneden en zag een dorpje in het dal helemaal in het donker, in de schaduw. Er was echt een grens tussen het licht en donker, tussen de schaduw en de zon. En boven op die berg was het groen, fris en helder. Beneden leek het alsof de kleuren gestolen waren. Ik vroeg me af wie zou daar nou wonen en waarom."

'Durf te kiezen'

Het hoofdpersonage uit het boek Nieuweling lijdt aan ernstige besluiteloosheid. Het leven glijdt aan haar voorbij. Ze is altijd in het dorp gebleven, omdat ze geen keuzes durft te maken. "Ze spendeert haar leven met drinken en lezen."

Het boek is niet autobiografisch. "Ik heb niet in een schaduwdorp gewoond, mijn ouders zijn niet gescheiden, ik ben geen enig kind."

"Juist in het verzinnen en de fantasie ligt ook de mogelijkheid om te ontsnappen aan je eigen werkelijkheid. Ik zie schrijven meer als een les in empathie. Je denkt de gedachten van je personages. Je wordt gedwongen om de wereld vanuit een ander perspectief te zien. Dat is heel leerzaam."

'Ik hoef niet altijd een rondspringende clown te zijn'

Marion heeft wel elementen uit haar eigen leven in het boek beschreven. "Ik kan heel erg vrolijk zijn en enorm zin hebben in het leven. Maar soms is er ook een andere kant en is het leven minder leuk." Die verschillende kanten wilde ze ook in het boek beschrijven.

"Ik heb zelf lang gedacht; die stralende, vrolijke kant mag er zijn, maar die meer verdrietige kant moet je verborgen houden voor mensen. Je zet dan eigenlijk een soort masker op", vertelt ze.

"Pas de laatste jaren heb ik geleerd dat de verdrietige kant er óók mag zijn. Dat is ook een deel van wie je bent. Elk mens heeft meerdere kanten en die mogen er allebei zijn. Ik hoef ook niet altijd een rondspringende clown te zijn."

Het leven is een verhaal

Schrijven doet Marion als van jongs af aan. "Het was niet zo dat ik per se schrijver wilde worden, maar er zaten gewoon veel verhalen in mijn hoofd die eruit moesten. Ik hoef maar naar iets te kijken en er komen al heel veel verhalen en associaties bij me op. Het leven zelf is ook een verhaal."