Saxofonist Candy Dulfer: ‘Als mijn vader in de zaal staat doe ik nog meer mijn best!’
- Nieuws
- Saxofonist Candy Dulfer: ‘Als mijn vader in de zaal staat doe ik nog meer mijn best!’
In oktober verscheen een nieuw album van Candy Dulfer, ’We never stop’, en deze week is de Uur van de Wolf-documentaire ’Candy‘ – een film van bekroond regisseur Carin Goeijers – in de bioscoop te zien. Het is een intiem portret van een zelfstandig artiest, dochter en bonusmoeder die zichzelf opnieuw uitvindt in moeilijke tijden. Na een carrière van ruim 40 jaar lijkt ze nog altijd op zoek naar verbetering en uitdaging.
''Als muzikant en kunstenaar blijf je altijd doorzoek naar de volgende mijlpaal. Ik kan nog steeds groeien en progressie boeken. Soms ga je in spurten vooruit, dan sta je weer stil. Ik leer nog steeds en het ouder worden geeft natuurlijk nieuwe inzichten in het leven, maar ook in je spel. Je leert loslaten, je timing verbeteren, relativeren en vertrouwen houden.''
Nuchtere Hollandse vrouw
Candy speelt al vanaf haar 5e saxofoon en vanaf haar 11e in bands. Ze heeft opgetreden met supersterren als Madonna, Prince, David Stewart, Van Morrison en Pink Floyd en onlangs nog met Beyonce. De documentaire over haar leven toont een nuchtere Hollandse vrouw die hard werkt en zonder drank en drugs toch een avontuurlijk leven leeft.
''Al in mijn jeugd leefde ik in een wereld die een mengsel was van heel bohemien, we gingen veel naar jazzkroegen maar waren ook verzorgd, tuttig en vol regelmaat. Mijn vader Hans was ’s avonds rock-’n-roll en overdag gewoon autohandelaar. Die mix van wild en heel verantwoordelijk zit ook nog steeds in mij, dat kan ook naast elkaar bestaan.''
Hechte band
Candy heeft een hechte band met haar ouders. Haar vader Hans, zelf gerespecteerd jazz-saxofonist, en moeder Inge hebben zowel op muzikaal als zakelijk gebied altijd een grote rol gespeeld in haar carrière.
''Ik zag hoeveel plezier mijn vader had met zijn band en de boel platspelen en ik dacht als klein meisje: dat wil ik ook. Bovendien lag ons hele huis vol met saxofoons en hoorde ik niks anders. Het saxofoon spelen bracht mijn vader en mij nog dichter bij elkaar. Dat vond ik ook leuk, hij was tenslotte veel weg. Mijn moeder heeft me altijd gesteund en is jarenlang mijn manager geweest. Ik heb me nooit afgezet tegen mijn ouders, omdat ze me altijd vrij laten. Nu zijn ze allebei boven de tachtig en ben ik alleen maar blij dat ze veel in mijn leven zijn. Ik heb net nog met Hans in Japan gespeeld, dat was het hoogtepunt van het jaar. Als mijn vader in de zaal staat, doe ik extra mijn best en als ik dan een compliment over mijn spel krijg van Hans ben ik blij, hij is mijn belangrijkste luisteraar.''
