Marlijn Weerdenburg: 'Ik wil dat mijn moeders dood nut heeft'

Twee jaar geleden overleed de moeder van Weerdenburg aan een hersenbloeding. "Ik wilde haar graag eren en schreef toen het liedje 'Samen', om te zingen op de crematie. Daarna bedacht ik me dat één liedje eigenlijk niet genoeg is en besloot ik een heel album aan haar op te dragen."

Ze twijfelde er niet over om zich kwetsbaar op te stellen in deze voorstelling. "Ik wist meteen dat ik het wilde doen. Ik dacht: ik wil dat haar dood nut heeft. Dat ik er misschien meer mensen mee kan troosten of helpen en de dood en rouw meer bespreekbaar kan maken."

Universeel

Ze ontdekte hoe belangrijk haar persoonlijke bijdrage aan de voorstelling werd. "In het begin deed ik het met een beetje afstand, maar mijn regisseur zei: we gaan echt naar de kern, naar de pijn. Dat was niet leuk altijd, maar ik merk nu dat het universeel is. Mensen komen na afloop naar me toe, met hun verhaal over wie ze zijn verloren of wie ze bang zijn om te verliezen, in plaats van dat ze ermee bezig zijn dat ik mijn moeder ben verloren."

Is het niet lastig om zo’n verhaal op het podium te vertellen? "Ja, en toch voel ik me sterker dan ooit", zegt Weerdenburg. "Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld in een productie. Ik voel nu pas: kwetsbaarheid is mijn grootste kracht. Want al vindt iemand het stom, het maakt me niet uit. Het is voor mijn moeder."

In de uitzending vertelt ze ook hoe ze haar moeder bewonderde. "Ik herinner me vooral als een lieve, zorgzame vrouw die thuis zat met thee en koekjes als ik thuiskwam. Ze was er gewoon altijd. Ze kon gewoon echt 'zijn' en denken: ik ben tevreden."