Dichtwater: Een hoop gezwam

menig dier zoekt snel een schuilplaats om te rusten 

en de eikels vallen uit de boom in een tempo 

waar zelfs de eekhoorntjes beslist geen brood van lusten

elk mens zit plots verlegen om een regenpak of plu en: sodeju!

opeens zitten we ouderwets weer aan een stampotje met jus

want ja, zo ist:

ons aller aardappelbovist komt onbetwist weer uit de grond

en - ’t zal ook niet - de ammeniet

die je dus van je ammenooitniet moet stoppen in je mond

de elfenbank, de rosse populierboleet, ’t fluweelpootje en judasoor

de cantharel of hanenkam, de lijst die gaat maar door en door

en als je dacht dat er echt helemaal geen einde meer aan kwam

het is nou eenmaal het seizoen van een hele hoop gezwam

schimmels poppen op als profiteurs van andermans verderf

en er ligt een dik pak bladeren op straten, stoep en erf

een enkel blad nog aan de bomen

goudgeel-glimmend als de penning van een sheriff

het lijkt alsof de natuur sterft, hoe elke bloem bederft

maar ze doopt zich enkel in een nieuw palet aan verf

er glijdt een druppel onverstoorbaar langs de nerf van het beukenblad

ik zie het, starend uit het raam, er staat een Bokbier op het keukenblad

het is allemaal ook niet zo erg

stilte in de straten, niemand zwerft

alleen de wind waait wispelturig:

het is herfst

© Dichtwater