Sylvia's vader zat in een tbs-kliniek: 'Hij bekende 52 zedendelicten'

Het moment van zijn arrestatie kan Sylvia zich niet herinneren. "Ik weet wel dat hij er op een dag ineens niet meer was. Maar als kind begrijp je daar niks van. Toen hij wegbleef vertelde mijn moeder: 'Je papa zit in de gevangenis.' Dat was voor mij als kind wel duidelijk."

Verleden dat blijft knagen

Jaren later besloot Sylvia te onderzoeken wat er echt was gebeurd. "Ik heb hem nooit meer gezien nadat hij werd gearresteerd. Hij bekende 52 zedendelicten, maar dat waren allemaal zaken waar de politie al van afwist. Ik ging zoeken naar antwoorden omdat je gewoon wil weten waar je vandaan komt. Een gedeelte van mijn identiteit was niet compleet, want ik miste één ouder in mijn leven. Wij zijn daar als gezin heel snel en gemakkelijk overheen gestapt omdat mijn moeder hertrouwde. Ik kreeg een hele lieve stiefvader die de rol van vader één op één overnam. Dus je staat daar ook niet bij stil. Het leven gaat door, maar op een gegeven moment kom je jezelf gewoon tegen als je ouder wordt."

Sylvia merkte dat ze veel moeite kreeg met zichzelf. "Ik snapte mezelf niet. Ik kon dat niet veranderen en ik kon ook niet goed duidelijk maken waar dat dan vandaan kwam. Er was iets gebeurd in mijn verleden, maar wat had dat dan te maken met wie ik was? En wat er met mij aan de hand was. Daarom ben ik gaan zoeken."

Op zoek naar antwoorden

Sylvia worstelde met vragen waar ze nooit antwoord op heeft gehad. "Waarom deed hij wat hij deed? Wat is daaraan vooraf gegaan? Had hij spijt?" Ook na haar zoektocht heeft ze de antwoorden niet kunnen vinden. "Twee weken voordat ik begon met mijn zoektocht is mijn vader overleden. Op dat moment was ik opgelucht, want ik dacht: nu hoef ik niks meer te vragen, want ik heb die optie niet meer. Dus hoef ik er ook niet over na te denken. Maar, we zijn nu vier jaar verder, nu had ik echt oog in oog met hem willen staan."

Uiteindelijk is Sylvia in gesprek gegaan met de directrice patiëntenzorg van de tbs-kliniek waar haar vader werd behandeld. "Het bracht mij een stukje erkenning. Iemand met een belangrijke functie zag daar ook dat het voor mij belangrijk was om antwoorden te krijgen. Voor mij was het heel vreemd dat wij nooit wat hadden gehoord vanuit de kliniek. En daar werd pas duidelijk dat er in koeienletters in het dossier stond 'geen contact gewenst'. Dat waren wel de antwoorden die ik wilde hebben."