De beste kluiskraker van Nederland: 'Je kon het gerust een verslaving noemen'

Een moeizame start in het leven

Als kind groeit Chiel op in armoede. Thuis is er weinig: geen warm water, geen douche, niets. "Alles was heel eenvoudig, ook het eten. ’s Ochtends kreeg ik broodpap mee naar school – stukjes brood met suiker en hete melk. Luxe kenden we niet."

Door zijn laaggeletterdheid durft hij na een incident bij zijn bijbaantje in een fietsenwinkel niet meer terug te komen, en stopt hij met werken. "Lezen ging inmiddels wel wat beter, maar schrijven bleef moeilijk. Op een vrijdagavond kwam er een man die zijn fiets wilde laten repareren. Ik moest dat noteren, maar ik weet niet wat ik heb opgeschreven. Ik schaamde me dood. Daarna durfde ik niet meer terug te komen."

Omdat er thuis geen geld was, en er destijds ook geen sociale uitkeringen bestonden, begon Chiel zijn broer met stropen. Chiel zelf pleegde kleine inbraken, samen met een kennis. Op zijn zeventiende werd hij gepakt en belandde hij op een tuchtschool in Groningen.

De kunst van het kraken

Chiel leerde zichzelf werken met een snijbrander en oefende thuis op stalen platen. "Ik ben eerst bij een sloperij gaan kijken hoe ze daar te werk gingen en hoe ze de snijbrander afstelden. Toen heb ik bij een vent die hele uitrusting gestolen en ben ik achter bij mijn huis gaan oefenen op oude stalen platen. Toen ik het eenmaal onder de knie had, vond ik dat ik het ook in de praktijk moest proberen. Ik wist waar een brandkast stond – ik had het gevoel dat er niks in zat, maar ik wilde het gewoon een keer proberen."

Om de politie telkens een stap voor te blijven, gebruikte Chiel creatieve en onverwachte tactieken – soms zelfs met hulp van dieren. Zo duwde hij samen met een handlanger een gele en blauwe parkiet door de brievenbus van een juwelier om te testen of het alarm zou afgaan. Bij een antiekwinkel in Ootmarsum liet hij de aangelijnde hond van zijn vrouw het werk doen: hij volgde het dier naar binnen en stond plots oog in oog met de kluis. "Het hondje liep naar achteren en sloeg rechtsaf, zo die ruimte in. Ik riep nog: 'Sweety! Dat mag niet, kom nou hier!' Ik liep erachteraan de ruimte in en loop zo tegen de brandkast op."

Telkens als Chiel werd opgepakt door de politie, keert de rust terug. Maar zodra hij vrijkwam, wist de politie meteen dat hij weer actief was. Links en rechts vonden inbraken plaats en waren en gekraakte kluizen. Voor Chiel was het een soort verslaving. "Als ik wist waar een brandkast stond, dan bleef dat maar in mijn hoofd zitten. Ik was er voortdurend mee bezig. Je kunt het gerust een verslaving noemen."