Waarom het voor ouderen lastiger is om uit de kast te komen

Dagelijks spreekt Linschoten mensen die het nog moeilijk hebben. "Gistermiddag sprak ik een dame aan de telefoon die in de buurt van Amsterdam woont. Ze is transgender woont sinds kort in Nederland. Ze is behoorlijk eenzaam hier, omdat ze geen familie heeft en geen contacten", aldus Linschoten. Ze heeft de vrouw geadviseerd om naar ontmoetingsgroepen te gaan met gevoelsgenoten, die worden georganiseerd door Roze50+.

1973

Linschoten stelt dat vooral de zeventig- en tachtigjarigen moeite hebben om uit de kast te komen. "Zij zijn opgegroeid met idee dat ze 'zondig' of 'ziek' zijn", legt ze uit. Want in 1973 werd de diagnose 'homoseksualiteit' door de Amerikaanse vereniging voor psychologen (APA) officieel geschrapt van de lijst met psychiatrische aandoeningen.

Terug in de kast

"Dus kwam je als homoseksueel tot 1973 bij een arts, dan was je gewoon 'ziek', volgens de standaarden van toen", zegt Linschoten. "Dat maakt dat mensen hun leven lang hun seksuele gevoelens geïnternaliseerd meenemen in hun leven. Als je dan ouder en misschien zorgafhankelijker wordt of naar een verzorgingshuis moet, dan kijk je wel uit om te vertellen wie of wat je echt bent. En dat zorgt soms voor eenzaamheid. Dat maakt dat ouderen soms zelfs weer terug de kast in gaan."

Blijf in contact

Het advies van Linschoten is dan ook dat je in contact blijft met gelijkgestemden. "We hebben door heel Nederland ontmoetingsgroepen, zoals een roze salon in de buurt waar mensen heen kunnen. Mochten ze er niet heen kunnen, willen of durven… Dan kunnen ze bijvoorbeeld via telefooncirkels (de roze buddyzorg) contact zoeken. Er zijn altijd manieren om met mensen in contact te blijven. Je bouwt dan een 'gekozen familie om je heen'. Dat is heel belangrijk. Doe dat wel op tijd, wacht niet tot het moment dat je zorgafhankelijk bent."