Emotie-management op de radio: verslag van een bizarre wieleravond

Gio Lippens en Marijn de Vries, die verslag doen vanaf de finish in Rio, worden met de minuut vrolijker. Er is nog een afdaling te gaan en een sprint. "Die Abbott kan niet afdalen", weet Marijn. "In de afdaling van de Mortirolo, een verschrikkelijke Italiaanse berg, verloor ze pas 3,5 minuut!" "En ze viel ook nog twee keer", vult Chantal aan.

Zou het eerste Nederlandse goud dan vandaag vallen? Gio begint er heel voorzichtig over. "We kunnen gaan dromen van olympisch goud." Wel hebben we alledrie de wedstrijd van de mannen nog in ons achterhoofd. We weten dat de afdaling bloedlink is, Nibali en Henao gingen onderuit terwijl ze op medaillekoers lagen. "Maar Van Vleuten heeft wel skills om te dalen", weet Marijn.

Het begint een beetje te regenen. "Ik zie druppels op de lens. Ik weet het niet Marijn", zegt Gio. Dan gebeurt het. Terwijl Gio en Marijn net vertellen dat de voorsprong van Van Vleuten groeit roepen ze in eens "Nee! Oh nee! Wat een verschrikkelijke val!"

Heel even ben ik in de war. Het beeld in de studio loopt een heel klein beetje achter bij het commentaar en dus zit Van Vleuten nog op de fiets terwijl ze op de radio al valt. Dan zien ook wij wat Marijn en Gio al iets eerder zagen. Van Vleuten slaat over de kop, glijdt door en komt tot stilstand tegen een hoge stoeprand. Roerloos blijft ze liggen. "Ze ligt er helemaal niet goed bij", roepen Gio en Marijn in koor.

In de studio kijken we elkaar verbijsterd aan. "Dit is verschrikkelijk", zegt Chantal.

Gio constateert dat de gouden medaille voor Nederland verloren is, maar voegt er in een adem aan toe: "Maar de gezondheid van Van Vleuten vind ik veel belangrijker."

Dan is het ineens stil vanuit Rio. In de studio nemen we het maar over. Maar wat moet je zeggen? Robbert en ik vertellen wat we zien, Mara Abbott die nog voorzichtiger dan ze al deed de afdaling vervolgt. De verslagenheid is groot. Ik weet ook niet wat verder te zeggen en noem, in de hoop dat hij het weer oppakt, de naam van Gio. "Ja?" antwoordt hij. Eh, ja, ik heb eigenlijk geen vraag aan hem, dus ik zeg maar: "Jij ziet natuurlijk ook niet meer dan wij." Van Marijn horen we even niets meer.

Ruim 40 seconden achter Abbot rijden drie rensters die de twee koplopers bergop niet bij konden houden. De Zweedse Emma Johansson, Elisa Longo Borghini, Italiaanse en ‘onze’ Anna van der Breggen. Zin om te speculeren over haar kansen hebben we helemaal niet. Totaal ongepast, zo voelt dat. Eerder hebben we al vastgesteld dat Van der Breggen in de sprint tegen deze vrouwen nauwelijks kans zal hebben. En wat kan het schelen? Als Van Vleuten maar ok is!

Gio betrekt Marijn weer bij het verslag. "Ik ben behoorlijk van streek", zegt ze eerlijk. "Je weet dat als Annemiek zo stilligt, het misschien wel niet goed is. Ik kan op dit moment alleen maar aan haar denken."

Maar ja, we moeten wel door. De wedstrijd gaat door, de finish is aanstaande. Op televisie kun je zwijgen, maar op de radio klinkt dat zo raar.

Gio klinkt aangeslagen, maar pakt het toch weer op. "We zijn een beetje stil op onze commentaarpositie, dat is natuurlijk een slechte eigenschap voor een commentator, maar sorry, verwacht van ons even geen enthousiasme."

De Tour-de-France-finish-tune wordt gestart, u kent hem wel. Is dat wel gepast, denk ik even? Maar ja, er komt een finish aan, dus het moet maar. Ineens fluistert Chantal tegen me: "Het wordt brons!" Ik snap niks van wat ze zegt. Brons? Abbott ligt nog een halve minuut voor op de drie achtervolgers.

Ik druk even op de kuch-knop, zodat ik zonder dat de luisteraars het horen met Chantal kan praten. "Wat bedoel je?", zeg ik. "Die Abbott gaat het niet redden" fluistert ze. "Johansson, Longo Borghini en Van der Breggen halen haar in en dan wordt Van der Breggen derde."

De drie naderen Abbott inderdaad snel. Gio doet verslag. Ineens meldt Marijn zich weer even. Ze heeft op twitter een berichtje gevonden van de Italiaanse sportkrant Gazzetta dello Sport. "Annemiek zou bij bewustzijn zijn", vertelt ze voorzichtig. Natuurlijk, het is pas een eerste bericht, maar het lucht ons allemaal een beetje op. Als Van Vleuten ok is, kunnen we misschien toch nog enthousiast worden over deze finish.

Dan gebeurt wat we allemaal niet verwachten. Nog voordat Abbott is bijgehaald, zet Van der Breggen aan. Ze gaat voorbij de Italiaanse en de Zweedse en die zien haar niet meer terug. Ze pakt, tegen alle verwachtingen in, goud. Gio en Marijn klinken weer enthousiast. Een beetje ingehouden nog steeds, maar toch. "Het is Van der Breggen!" roept Marijn. "Hier waren we we niet op berekend!" vult Gio aan.

In de studio durven we eigenlijk niet te juichen. "Ik zit in een rollercoaster van emoties" zegt Robbert. "Eerst die val en nou dit. Hebben jullie dat niet?" Ja, dat hebben wij ook.

We zijn natuurlijk blij, maar hoe is het met Van Vleuten? Eén zwaluw maakt nog geen zomer, één goed bericht zegt nog niets.

Even later zien we Marianne Vos juichend als negende over de streep komen. Als zij durft te juichen, mogen wij het ook een beetje. Want zij zal toch wel iets gehoord hebben over Van Vleuten? Vos en Van der Breggen vallen elkaar huilend in de armen. "Tranen van geluk, maar vast ook van angst en verdriet", zegt Gio.

In de minuten die volgen worden de berichten bevestigd. Annemiek is bij bewustzijn, ze lijkt het naar omstandigheden redelijk te maken. Langzaam maar zeker worden we blijer.

Toch, als even later een fles champagne wordt binnengebracht, laten we die alle drie staan. Na de uitzending neem ik heel voorzichtig een slok.

Als ik thuiskom zie ik op Twitter dat Van Vleuten een hersenschudding en een paar scheurtjes in haar wervelkolom heeft. Dat is allesbehalve plezierig, maar niet levensbedreigend. Ik schenk een glas wijn in. Van slapen komt niet veel. Wat een avond.

Tijs van den Brink presenteert elke avond Sportzomer op NPO Radio 1

Zie ook:

• Hersenschudding en schade aan wervelkolom voor Van Vleuten
• Goud voor Van der Breggen, drama voor Van Vleuten