Het leven van een voetbalhooligan: 'Het is op een respectvolle manier met elkaar vechten'

Opgroeien in het kamp

Tinus groeide op in een gesloten gemeenschap: het woonwagenkamp in Zwolle. Een plek waar saamhorigheid en geweld dicht bij elkaar lagen. "We hebben echt geleerd om het allemaal met elkaar te doen: pijn, verdriet, lachen", vertelt Tinus. "Als je altijd met elkaar bent, dan feest je ook met elkaar. Maar er gebeurde ook wel eens wat op een feest. Dan werd een oud akkefietje van vroeger opgerakeld – en dan kon het goed misgaan."

Harde kern PEC Zwolle

In 2010 voegt Tinus zich bij de harde kern van PEC Zwolle. Volgens Friso Schotanus, de schrijver van zijn biografie, stond hij daar bekend als een verbinder: "Hij heeft van allerlei kleine clubjes die je had – oudere supporters, de harde kern en jongere supporters – bij elkaar gebracht."

Via die wereld komt hij in aanraking met zogenoemde bospadgevechten – afgesproken vechtpartijen tussen supportersgroepen, diep in het bos. "Maar het is niet trappen op het hoofd. Het is echt heel respectvol", vertelt Tinus. "Toen ik werd meegevraagd, ben ik gaan kijken. Toen dacht ik van: dit is iets waar ik niet voor hoef te trainen en hier kan ik een stukje adrenaline kwijt. Ik wil het niet romantiseren – want ik wil niet zeggen dat geweld goed is – maar voor mij was het op een respectvolle manier tegen elkaar vechten. Daarna gaf je elkaar een hand, en was het klaar."

Een nieuw pad

Na meerdere veroordelingen besluit Tinus zijn leven om te gooien. "Ik word ouder en ik heb zelf kinderen. Ik leer hen dat geweld niets oplost." In het boek komt ook hun stem aan bod. Zijn kinderen zeggen daarover: "Doordat papa zo vaak veroordeeld is voor geweld, hebben wij een hele goede les meegekregen. Doe dat niet. Met boos worden en vechten bereik je niks. Als je rustig met iemand in gesprek gaat, bereik je veel meer. Pap heeft ons geleerd dat vechten, schreeuwen of een grote bek geven geen zin heeft."